«8/10/2018: Τή νύχτα τῆς Κυρια­κῆς πρός Δευτέρα, ἄγνωστοι γκρέμισαν ὑπερμεγέθη τσιμεντένιο σταυ­ρό, πού εἶ­χαν τοποθετήσει στή βραχώδη ἀκτή Ἀ­­­πελῆ, ἐπίσης ἄγνωστοι, κάτω ἀπό τό κάστρο τῆς Μυτιλήνης». Ὅλως τυχαίως ΜΚΟ ζητοῦσε τήν ἀ­πομάκρυνσή του, γιά νά μήν ἐνοχλοῦνται οἱ μουσουλμάνοι ἔ­ποικοι.

Εἰδήσεις πλέον σάν κι αὐτή ἀποτελοῦν συνηθισμένο φαινόμενο. Σταυ­­ροί, ναοί, κοιμητήρια, σημαῖες κιν­δυνεύ­ουν σήμερα στήν πολυπολιτισμι­κή μας κοινωνία. Γιατί, ὅμως, τό­σο μέ­νος κατά τῶν συμβόλων; Για­τί τέτοιο πάθος γιά τήν καθαίρεση, τήν κατα­στρο­φή, τή βεβήλωση ἤ τήν κατάργησή τους σέ δημόσιους χώρους; Δικαιολογημένο τό ἐρώ­τη­μα: Ποιός Εὐρωπαῖος, ποιός εὐρω­παϊ­κός φορέας θά τολμοῦσε νά ζητήσει ἀπό τή βουδιστική, τήν ἰν­δουιστική, τή μου­σουλ­­μανική ἤ καί τήν εἰδωλολατρική Ἀ­σία νά ἀφαιρέσει τά σύμβολά της ἀ­πό τούς δημόσιους χώρους ἤ τήν ἑ­πτάφωτη λυχνία ἀπό τούς Ἑβραίους;

Τά σύμβολα εἶναι συνδεδεμένα ἀπολύτως μέ τήν ἀνθρώπινη ὕ­παρξη καί ἱστορία. Συνιστοῦν στοιχεῖα ταυτότητας, ἀναγνώρισης, κατοχῆς καί κυριαρχίας. Ἐκφράζουν ἔννοιες, ἰδέες, ἀντιλήψεις, ἰδεολογίες, ἔθνη, λαούς, ὀργανισμούς, θρησκεῖες, πολιτικά κόμματα κ.ἄ. Ὅ,τι γιά νά διατυπωθεῖ χρειάζεται συνήθως πολλές λέξεις, λέγεται μέ ἕνα σύμβολο.

Συγκεκριμένα τά δικά μας ἱερά σύμβολα, ὁ σταυρός καί ἡ σημαία μας, σάν φωτεινοί σηματοδότες νοηματοδοτοῦν τήν πορεία μας ὡς λαοῦ καί ὡς ἔθνους• σάν ἄγρυπνοι φύλακες φυλάγουν καί προσδιορίζουν τήν ἐθνική καί πολιτισμι­κή μας κληρονομιά. Μέσα στόν μεταβαλλόμενο κό­σμο πού ζοῦμε, τά σύμβο­λα εἶ­ναι ἡ ταυτότητά μας• ἐγκολ­πώνουν τήν ἱστορία μας, συμπυκνώνουν τόν πολιτισμό μας ποδηγετοῦν τό μέλλον μας• τά σύμβολά μας εἴμαστε ἐμεῖς.

Γιά παράδειγμα, ὁ σταυρός ἄν δέν ἦ­ταν τό σύμβολο μέ τό συγκεκριμένο ἀσύλληπτο περιεχόμενό του, δέν θά τό εἴχαμε τόσο βαθιά στίς καρδιές μας, τό­σο ψηλά στίς συνειδήσεις μας, στούς τόπους λατρείας καί στά σπίτια μας• δέν θά τόν φο­ρού­σαμε καί σέ καμιά περίπτωση δέν θά τόν προσκυνούσαμε! Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ γιά κάθε πιστό κορυφαῖο σύμβολο θυσίας, νίκης καί θριάμβου, σύμβολο τῆς ἴδιας τῆς σω­τηρίας μας. Ὁ σταυρός προμηνύει τήν Ἀνάστα­ση καί ἡ Ἀνάσταση προϋποθέτει τόν Σταυρό. Πόσα μᾶς διδάσκει τό παράδει­γ­μα τοῦ ρώσου νε­ομάρτυρα Εὐγένιου Ροντιόνωφ, πού ἐπί 100 ἡμέρες οἱ Τσετσένοι προσπαθοῦσαν νά τόν ἀναγκάσουν νά βγάλει τόν σταυρό του, νά ἀρ­νηθεῖ τήν πίστη του καί νά γίνει μου­σουλ­μάνος! Ὁ Εὐγένιος τό ἀρνήθηκε σταθερά καί ἐπίμονα κι ἔγινε μάρτυρας (23 Μαΐου 1996). Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, ὅ­μως, ὁ σταυρός δέν εἶναι μό­νον θρη­σκευτικό σύμβολο• εἶναι τό κατεξοχήν ἐθνικό μας σύμβολο, ἀφοῦ ἡ Ἑλ­λάδα μεγαλούργησε μέσα στούς αἰ­ῶ­νες, ἐπειδή συμπορεύτηκε μέ τόν Ἐσταυρωμένο.

Ἡ σημαία, ἐπίσης, ἀποτελεῖ τό ἱερότερο σύμβολο τῆς χώρας μας. «Παιδιόθεν» γαλουχηθήκαμε νά τῆς ἀποδί­δουμε ἰδιαίτερη τιμή, εὐλάβεια καί σεβασμό, καθώς στίς πτυχές της συμπυκνώνεται ἡ ἱστορία, τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον τῆς πατρίδας μας. Δέν πρόκειται γιά ἕνα ἁ­πλό ἰδιωτικό ἀντικείμενο, ἀλλά γιά ἐθνικό Σύμβολο, πού χρή­­ζει πάντοτε ἀπονομῆς τιμῆς καί σεβασμοῦ. Ἡ ἔν­νοιά της συνδέεται στενά μέ τήν ἔν­νοια τῆς ἐλευθερίας. Καί ἡ θέα της, παντοῦ καί πάντοτε, σκορπάει ρίγη συγκίνησης, πού ἀναπτερώνουν τό ἠθι­κό τοῦ λαοῦ. Ἔρχεται ἀπό μακριά καί ὁδηγεῖ μακριά, στήν κατάσταση τήν πέ­ρα ἀπό τά φαινόμενα καί τά νοούμενα. Μέσα της περικλείεται ὅ­λη ἡ ἰδέα τῆς πατρίδας καί τοῦ κράτους. Γι’ αὐτό καί χύθηκε τόσο αἷμα γιά αὐτή.

Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσει τόν γενναῖο σημαιοφόρο πού σκοτώθηκε ἀ­πό ἐχθρι­κά πυρά στήν κορυφή τοῦ Μπιζανίου τό 1912, ἐνῶ ἔστηνε τήν ἑλληνική σημαία; Στή μάχη πού ἀκολούθησε σκοτώθηκαν δέκα στρατιῶτες, γιά νά μήν πέσει ἡ Σημαία στά χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Στό τέ­λος ὁ λοχίας πού εἶχε ἀπομείνει ὅρμησε στό ὕψωμα, ἀγκάλιασε τή σημαία, κατρακύλησε αἱμόφυρτος στήν πλαγιά καί, ὅ­ταν ἔφθασε στόν διοικητή τοῦ τάγματος, στά­θηκε ὄρθιος, τόν χαιρέτησε ἀναφέροντας: «Κύριε διοικητά, ἔχω τήν τιμή νά σᾶς παραδώσω τή σημαία» καί ἔπεσε νεκρός.

Ἐπίσης ὁ γενναῖος εὔζωνας Κων­σταν­τῖνος Κουκίδης. Σύμφωνα μέ τίς σχετικές διηγήσεις, στίς 27 Ἀπριλίου 1941, ὅταν οἱ Γερμανοί ἔμπαιναν στήν Ἀθήνα, ἔχοντας καθήκοντα σκο­ποῦ στήν Ἀκρόπολη, ἀρνήθηκε νά τούς παραδώσει τήν ἑλληνική σημαία. Τήν ὑπέστειλε, τυλίχτηκε μέ αὐτή καί ρίχθηκε στό κενό.

Μέ συγκίνηση ἀκόμη θυμόμαστε τήν «Κυρά τῆς Ρῶ», Δέσποινα Ἀχλαδιώτη, ἡ ὁ­ποία ἐπί 40 χρόνια ὕψωνε τήν ἑλληνική σημαία στήν ἀκριτική νησίδα τῆς Ρῶ τῶν Δωδεκανήσων κάθε πρωί καί τήν κατέβαζε μέ τή δύση τοῦ ἡλίου! Ἀλλά καί ἡ «Κυρά τῶν Μαρασίων» – Βα­σιλική Λαμπίδου ἐπί 50 χρόνια ὕψωνε τήν ἑλληνική σημαία στήν αὐ­λή τοῦ σπιτιοῦ της, στά Μαράσια τοῦ Ἕβρου, 100 μόλις μέτρα ἀπό τά σύ­νο­ρα μέ τήν Τουρκία!

Πρόσφατο παράδειγμα τιμῆς καί σεβασμοῦ στήν ἑλληνική σημαία ἀ­ποτελεῖ ὁ ἐθνομάρτυρας Βορειοη­πει­ρώτης Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἀπό τούς Βουλιαράτες τῆς Βορείου Ἠπείρου, κοντά στό Ἀρ­γυροκάστρο. Τόν δολοφόνησαν, ἐ­πει­δή ὕψωσε τήν ἑλληνική σημαία -μεγάλων δια­στά­σεων- στό στρατιωτικό κοιμη­τήριο τοῦ χωριοῦ του, ὅπου εἶναι θαμ­μένοι ἑ­κατό περίπου ἥρωες τοῦ Ἔ­πους τοῦ 1940. Τό γενναῖο Ἑλληνόπου­λο, πρίν ἐκτελεστεῖ, φώναξε -ὅ­πως με­τέδωσαν τά ἀλβανικά μέσα ἐνημερώσεως- «Ζήτω ἡ Ἑλλάς! Ζήτω ὁ Ἑλληνισμός!».
Ὅλα αὐτά μᾶς χρεώνουν. Μέσα στό μωσαϊκό τῶν θρησκειῶν, τῶν πολιτισμῶν, τῶν γλωσσῶν καί τῶν ποικίλων ἐθνικῶν παραδόσεων, ὀφείλου­με νά διαφυλάξου­με τή δική μας πί­στη, τήν ὀρθόδοξη, καί τό δικό μας ἰδιαίτερο ἐθνικό χρῶμα, τό ἑλληνικό, ὄχι ἁπλῶς ἐπειδή εἶναι δικά μας, ἀλ­λά ἐπειδή καθορίζουν τήν ταυτότητά μας, πού ἀποτελεῖ τή δύναμη ἀντίστασης στή σα­ρωτική λαίλαπα τῆς πα­γ­κο­σμιοποίησης.

Ἀναμφισβήτητα, ζοῦμε μιά νέα μορ­φή εἰκονομαχίας. Καί ἡ πολεμική αὐτή δέν θά περιοριστεῖ στά χριστιανικά σύμβολα, θά ἐπεκταθεῖ σέ ὅλα, καθώς προετοιμάζεται ἡ ἐγκαθίδρυ­ση τοῦ οὐδε­τε- ­ρόθρησκου καί ὄχι μό­νον κράτους. Ἀλ­λά νά μή μᾶς δια­φεύγει: Ὅποτε λαός ἔ­χασε τά σύμβολά του, τελικά ἔχασε τήν ἱστορία του, τή θρησκεία του, τίς παραδόσεις του, τά ἔθιμά του, τόν πολιτισμό του, τά πάντα. Ἄρα ἔπαψε νά ὑπάρχει! Ὅταν σύμ­βολα καί μνημεῖα ἐξευτελίζονται καί βεβηλώνονται στή συνείδηση τοῦ κόσμου, τότε ὁ λαός αὐτός εἶναι στά πρόθυρα ἐνταφιασμοῦ τοῦ μέλλοντός του!

aktines.blogspot.com