Οι απίστευτες εικόνες έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου προέρχονται από μια περιοχή του Τουρκμενιστάν, που – καθόλου τυχαία –  ονομάζεται από τους ντόπιους «Πύλη της Κολάσεως».

Πρόκειται για έναν τεράστιο κρατήρα στο έδαφος της ερήμου Καρακούμ στο Τουρκμενιστάν και βρίσκεται κοντά σε ένα μικρό χωριό μόλις 350 ατόμων, το Derweze. Η τρύπα έχει διάμετρο 70 μέτρων και «καίει» συνεχόμενα εδώ και περίπου 50 χρόνια. Φλόγες, αέρια και λάσπη που βράζει μπορεί να δει κανείς στο εσωτερικό της τρύπας, αν έχει το κουράγιο να σταθεί στο χείλος της.

Το ατύχημα που άνοιξε την «Πύλη της Κολάσεως»

Ήταν το 1971 όταν μια ομάδα σοβιετικών επιστημόνων εξερευνούσε την έρημο σε αναζήτηση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Όταν έφτασαν στα βόρεια του χωριού Derweze, εκτίμησαν ότι το υπέδαφος ήταν πλούσιο σε φυσικό αέριο. 

Η ομάδα έστησε το πεδίο έρευνάς της στην περιοχή και ξεκίνησε προκαταρκτικές γεωτρήσεις. Ωστόσο λίγο αργότερα το έδαφος γύρω από τη γεώτρηση υποχώρησε δημιουργώντας μια γιγάντια τρύπα από την οποία αναδυόταν φυσικό αέριο.

Η ιστορία που έχει επικρατήσει θέλει τους Σοβιετικούς, μη γνωρίζοντας πως να διακόψουν την ανεξέλεγκτη ροή του αερίου να αποφασίζουν να… του βάλουν φωτιά, πιστεύοντας ότι ύστερα από λίγες ώρες ή μέρες όλο το συγκεντρωμένο αέριο θα είχε καεί.

Όμως η πραγματικότητα τους διέψευσε καθώς 47 χρόνια αργότερα το αέριο ακόμη δεν έχει τελειώσει και φωτιά συνεχίζει να καίει ασταμάτηταδημιουργώντας μοναδικές εικόνες και προσελκύοντας εκατοντάδες τουρίστες.

Η έρημος Καρακούμ όπου βρίσκεται και το χωριό Derweze έχει ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο. Το Τουρκμενιστάν φιλοδοξεί να αυξήσει τις εξαγωγές του κατά περίπου 75 εκατομμύρια κυβικά μέτρα αερίου μέσα στα επόμενα 20 χρόνια.

Τον Απρίλιο του 2010 ο πρόεδρος της χώρας Gurbanguly Berdimuhamedow, επισκέφτηκε το σημείο και έδωσε εντολή ο κρατήρας να «μπαζωθεί» ώστε να σταματήσει η ανεξέλεγκτη διαρροή του αερίου και να σβήσει επιτέλους η φωτιά. Ωστόσο η εντολή του προέδρου ποτέ δεν εισακούστηκε, ίσως και λόγω των οικονομικών συμφερόντων που απορρέουν από τη μαζική προσέλκυση τουριστών.

Ελληνοκαναδός ο μοναδικός άνθρωπος που «χτύπησε» την πόρτα της Κόλασης

Ο μοναδικός άνθρωπος στην ιστορία που καταρριχήθηκε στη βάση του κρατήρα είναι ο ελληνοκαναδός διεθνούς φήμης εξερευνητής Γιώργος Κουρούνης το 2014.

Ο κ. Κουρούνης αυτοχαρακτηρίζεται ζει εξευρευνώντας τα πιο άγρια μέρη στη φύση. Έχοντας αποφασίσει εδώ και 15 χρόνια ότι ο σκοπός της ζωής τους είναι να «καταγράψει τα πιο ακραία μέρη στη Γη», ο Κουρούνης ήταν αναμενόμενο να ενδιαφερθεί να φτάσει στη βάση του κρατήρα, γνωρίζοντας ότι είναι ένα από τα λίγα μέρη στον κόσμο που ο άνθρωπος δεν έχει πατήσει ποτέ.

«Όταν έφτασα στην άκρη του κρατήρα φοβήθηκα μέχρι θανάτου», παραδέχεται ο Κουρούνης.

Προετοιμάζοντας την κατάβαση

«Κάναμε πολλές δοκιμές του συστήματος κατάβασης πάνω από ένα ποτάμι στον Καναδά» εξηγεί ο Κουρούνης στο scribol.com.

«Ήθελα να εξοικειωθώ όσο το δυνατόν περισσότερο με τον εξοπλισμό»συμπληρώνει. Όμως δεν ήταν μόνο ο εξοπλισμός αυτό με το οποίο έπρεπε να εξοικειωθεί ο Κουρούνης. Ήταν και η φωτιά.

«Προσέλαβα έναν επαγγελματία κασκαντέρ για να με μάθει πως να καίγομαι ολόκληρος, όπως βλέπουμε στις ταινίες. Μου έβαλαν φωτιά δύο φορές, για περίπου 30 δευτερόλεπτα κάθε φορά. Ήταν πολύ έντονο. Ήθελα να νιώθω άνετα με τη φωτιά και θεώρησα ότι ο καλύτερος τρόπος ήταν να με πυρπολήσουν».

Το πύρινο Κολοσσαίο

«Σε κάθε βήμα υπήρχε και ένας λόγος να τα παρατήσω. Δεν ήξερα αν η στολή θα με προστάτευε. Δεν ήξερα πόσο επιθετικός θα ήταν ο κρατήρας».

Ο Κουρούνης εξηγεί ότι ο κρατήρας ήταν πολύ μεγαλύτερος και θερμότερος απ’ ότι περίμενε. «Ήταν τρομακτικό. Αμέσως καταλάβαμε πόσο επικίνδυνη θα ήταν αυτή η προσπάθεια».

«Όταν έφτασα στη βάση του κρατήρα τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Άρχισε να χτυπάει ο συναγερμός ποιότητας αέρα όσο πλησίαζα τις μεγαλύτερες φλόγες. Αυτό δεν ήταν τόσο κακό γιατί είχα και εφεδρικές φιάλες μαζί μου. Όμως 15 λεπτά μετά την αρχή της κατάβασης, άρχισε να χτυπάει και ο συναγερμός για την ποσότητα του οξυγόνου που είχα».

«Με δύο συναγερμούς να χτυπάνε, οι συνεργάτες μου άρχισαν να με τραβάνε προς τα πάνω, ενώ εγώ επιχειρούσα να μειώσω την ποσότητα οξυγόνου που κατανάλωνα προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου».

«Οι φλόγες ακούγονται σαν κινητήρας αεροσκάφους, ειδικά όταν βρίσκεσαι πολύ κοντά τους. Λέω στον κόσμο ότι το να στέκεσαι στο κέντρο του κρατήρα ήταν σαν να βρίσκομαι μέσα σε ένα Πύρινο Κολοσσαίο. Απίστευτη θέα!»

Υπάρχει ζωή στην Κόλαση;

Η κατάβαση του Κουρούνη δεν έγινε μόνο για να ανεβάσει την αδρεναλίνη του ο τολμηρός εξερευνητής.

Ο Κουρούνης συγκέντρωσε δείγματα του εδάφους ώστε να αναλυθούν τόσο ως προς τα ανόργανα, όσο και ως προς τα οργανικά στοιχεία.

«Ήταν απίστευτο που βρήκαμε πολλά διαφορετικά είδη βακτηριδίων να ζουν σε αυτό το καυτό περιβάλλον με τις μεγάλες ποσότητες μεθανίου», σημειώνει ο Κουρούνης. Οι οργανισμοί δεν βρέθηκαν στην ευρύτερη περιοχή, αλλά μέσα στη βάση του κρατήρα. «Υπάρχει ένα πραγματικό εξωτικό οικοσύστημα που επιβιώνει εκεί κάτω. Τα ευρύματα έχουν συγκριθεί με τη διαθέσιμη βάση δεδομένων DNA και τα πιο κοντινά όντα που βρέθηκαν ήταν βακτήρια που ζουν σε μέρη όπως ηφαιστειακές πηγές. Πρόκειται για πραγματικά ακρόφιλα».

Οι εμπειρίες των επισκεπτών

Ένας σκωτσέζος τουρίστας, ο Will Keeping, που επισκέφτηκε τον κρατήρα το 2013 αναφέρει ότι δεν γνώριζε για την ύπαρξή του πριν πάει στο Τουρκμενιστάν. Όταν όμως ενημερώθηκε ότι βρίσκεται τόσο κοντά σε μια από τις 100 τοποθεσίες στον κόσμο που κάποιος οφείλει να επισκεφτεί πριν πεθάνει, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία.

«Όσο πλησίαζα κατάλαβα ότι επρόκειτο για έναν μεγάλο κρατήρα με το εσωτερικό του να μοιάζει με ένα τεράστιο καμίνι. Στην αρχή φαινόταν σαν να επρόκειτο για φυσικό φαινόμενο, όμως στις άκρες του κρατήρα “έλεγαν” μια διαφορετική ιστορία. Μπορούσα να δω τα λυγισμένα και σκουριασμένα απομεινάρια κάποιων μεγάλων μεταλλικών κατασκευών και σιδηροδρομικών γραμμών. Η εικόνα έδειχνε ότι κάποια καταστροφή είχε συμβεί πριν πολλά χρόνια εδώ», αναφέρει ο Κίπινγκ.

«Κοιτούσα μέσα στον κρατήρα και η ένταση της φωτιάς σιγά σιγά γινόταν σε εμένα όλο και πιο εμφανής. Όταν ο ήλιος άρχισε να δύει, η τοποθεσία άρχισε να μεταμορφώνεται. Από ένα τεράστιο απομονωμένο καμίνι, απέκτησε “πρωταγωνιστικό ρόλο” κυριαρχώντας στην ευρύτερη περιοχή. Η λάμψη έγινε εντονότερη και φώτιζε την περιοχή αλλά και τον ουρανό. Ήταν αδύνατο να μην καρφωθεί το βλέμμα σου στον κρατήρα. Κυριαρχούσε απόλυτα στον χώρο», συμπληρώνει ο ίδιος.