Σε «νεκρό χρόνο» μέσα στο σαββατοκύριακο, στις συναντήσεις που ξεκινούν από σήμερα και πάλι μεταξύ των Ευκλείδη Τσακαλώτου και Γιώργου Χουλιαράκη με τους επικεφαλής των Θεσμών, θα κριθεί εάν τελικά σημειώθηκε ουσιαστική πρόοδος στα τεχνικά κλιμάκια κυβέρνησης και δανειστών, ή αν η μετάθεση των συζητήσεων σε χαμηλότερο επίπεδο είχε σαν μοναδικό στόχο και αποτέλεσμα την καθυστέρηση των συζητήσεων.

Στην εξ αναβολής συνάντηση σήμερα, μετά την έκρηξη Τσακαλώτου και την απρόοπτη τροπή που πήρε η πρώτη συνάντηση που είχε την Τρίτη επί ελληνικού εδάφους με τους δανειστές, κεντρικό θέμα παραμένει η γεφύρωση του χάσματος στις εκτιμήσεις μεταξύ Ευρωπαϊκών Θεσμών και ΔΝΤ για τα πρωτογενή πλεονάσματα της Ελλάδας και την «τρύπα» που βλέπει το Ταμείο. Η ουσία της συζήτησης είναι μία: το ύψος των μέτρων που θα απαιτηθεί να ψηφιστούν, για το 2019 ή και νωρίτερα αν χρειαστεί.

Η εκπρόσωπος του Ταμείου Ντέλια Βελκουλέσκου, μόνον μικρές υποχωρήσεις μπορεί να κάνει. Αφετηρία παραμένουν τα μέτρα 3,6 δισ. ή 2% του ΑΕΠ που ζητά το Ταμείο, αν και πληροφορίες λένε πως μπορεί να δεχθεί να «πέσει» και στα 3%-3,2% τελικά. Ο χρόνος όμως τελειώνει και οι συζητήσεις θα συνεχιστούν, αλλά τα περιθώρια για νέες συναντήσεις  πριν το EuroWorgkig Group της ερχόμενης Πέμπτης είναι πλέον ασφυκτικά.

«Πρόοδο» δεν φαίνεται να βλέπει πάντως ούτε ο επικεφαλής του EuroWorking Group –και απόλυτος γνώστης των όσων διαμείβονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των ξενοδοχείων- Τόμας Βίζερ ο οποίος, ευρισκόμενος στη χώρα μας για το διεθνές συνέδριο στους Δελφούς, αναρωτήθηκε –και ελαφρώς αγανακτισμένος ίσως: «Δεν γίνεται να επιταχύνουμε λίγο; Λίγο έστω… Αν το ήθελαν όλοι, θα μπορούσαμε να τελειώσουμε την άλλη Παρασκευή».

Το μήνυμα Βίζερ αφήνει αιχμές προς όλες τις πλευρές, για τους σκοπούς τους. Ειδικά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δείχνει έντονα επιφυλακτικό για τους αριθμούς και τα στοιχεία που παρουσιάζει η Αθήνα. Επί της ουσίας, οι συζητήσεις είναι ακόμα στην αρχή και όλα τα εκκρεμή θέματα της αξιολόγησης παραμένουν ακόμη ανοικτά, όπως και ήταν πριν τρεις μήνες, με πρόσθετο «αγκάθι» πλέον όμως την προνομοθέτηση όλων των νέων μέτρων που ζητούν τώρα οι δανειστές.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ότι ίσως όλοι να περιμένουν να περάσουν οι Ολλανδικές εκλογές σε δέκα μέρες, ή και η Γαλλικές ακόμη τον Απρίλιο. Αλλά η απαίτηση για μέτρα από το 2019 παραμένει και το ζητούμενο πλέον είναι να ξεκαθαρίσει το ΔΝΤ πόσο βαθιά θέλει να μπει το «μαχαίρι» σε συντάξεις και αφορολόγητο.

Αν οι μειώσεις αυτές γίνουν απότομα, οι περισσότεροι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα χάσουν «δια μιας», ένα ή και δύο  μηνιάτικα. Αν γίνει σταδιακά, θα χάνουν σχεδόν μισό μηνιάτικο κάθε χρόνο, από το 2019 και στα επόμενα χρόνια, ενώ είναι βέβαιο –όπως και στην κυβέρνηση παραδέχονται πλέον– πως κάποιοι δεν θα δουν σχεδόν κανένα όφελος από τα όποια ίσως τα αντίμετρα  τελικώς αποφασιστούν και ισχύσουν, εφόσον το επιτρέψουν και οι δημοσιονομικές συνθήκες.