Ιστορική είναι πλέον η ευθύνη της Αθήνας για την λύση στο Κυπριακό αφού η πλειοψηφία του ελληνοκυπριακού λαού εμπιστεύεται την ελληνική κυβέρνηση στους χειρισμούς της δίνοντας έτσι το «στίγμα» για ένα βροντερό «όχι» σε ένα επερχομενο δημοψήφισμα, αφού άλλωστε οι λογικές θέσεις της ελληνικής πλευράς δεν τυγχάνουν αποδοχής από την Άγκυρα.
Έτσι λοιπόν 84% των Ελληνοκυπρίων απαντάει ότι εμπιστεύεται την στάση της ελληνική κυβέρνησης στο Κυπριακό
Συγκεκριμένα 83,6% (62,1% θετικά και 21,5% μάλλον θετικά), με ποσοστά άνω του 80% σε όλα τα πολιτικά κόμματα ενώ αρνητικά ή μάλλον αρνητικά βλέπει τη στάση της Ελλάδας μόλις το 9,8% των ερωτηθέντων.
Σε ερώτηση, αν είναι ικανοποιημένοι από την πορεία των διαπραγματεύσεων, απάντησαν: 14,2% ναι, 26% μάλλον ναι, 40,4% όχι και 17,9% μάλλον όχι.
70,7% ανρείται την εκ περιτροπής προεδρία και συνεπώς την παραβίαση της αρχής της πλειοψηφίας.
Το 74,6% δεν θέλει να συνεχιστεί το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων (Ελλάδα,Τουρκία,Βρετανία)
Την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων που αποτελεί όρο εκ των ουκ άνευ της ελληνικής κυβέρνησης, την επιθυμεί το 95,6%!
50,3% πιστεύει ότι εάν υπάρξει συμφωνία αυτή δεν θα λειτουργήσει ενώ 61,9% θεωρεί ότι δεν βρισκόμαστε κοντά σε λύση
58,3% δεν είναι ικανοποιημένο από την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Από τις τάσεις αυτές προκύπτει ότι οι Ελληνοκύπριοι ετοιμάζονται να καταψηφίσουν και αυτό το νέο «σχέδιο Ανάν».
Άλλωστε μόνο η άρνησή τους στην παραμονή του κατοχικού στρατού θα έφτανε από μόνη της.
Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου σύμφωνα με την Wikipedia, που υπογράφηκαν το 1959 μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας, Ελλάδας, Τουρκίας, ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας, ήταν οι Συνθήκες με τις οποίες τερματίστηκε η βρετανική κυριαρχία επί της Κύπρου και ιδρύθηκε ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος.
Οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου είχαν υπογραφεί η μεν πρώτη στο ξενοδοχείο Ντόλτερ της Ζυρίχης στις 11 Φεβρουαρίου του 1959 από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Αντνάν Μεντερές, πρωθυπουργό της Τουρκίας, η δε δεύτερη στο Λάνκαστερ Χάουζ του Λονδίνου στις 19 Φεβρουαρίου του 1959, από τους δύο προαναφερθέντες συν τον Βρετανό ομόλογό τους Χάρολντ Μακμίλαν, ενώ κάποια συνημμένα κείμενα είχαν υπογραφεί από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ' και τον αντιπρόεδρο Φαζίλ Κιουτσούκ, οι οποίοι είχαν γνώση του συνόλου των συμφωνιών.
Η συνθήκη κατοχύρωνε την ανεξαρτησία της Κύπρου, καθόριζε το Σύνταγμα του νέου κράτους και τα δικαιώματα κάθε εθνοτικής κοινότητας όσον αφορά το κράτος και τη διακυβέρνηση. Η πολιτειακή οργάνωση του νεοσύστατου κράτους ήταν πολύπλοκη και απαιτούσε ομοφωνία και των δύο κοινοτήτων σε μια σειρά από θέματα. Ο πρόεδρος θα ήταν Ελληνοκύπριος και ο αντιπρόεδρος Τουρκοκύπριος.
Στις συμφωνίες περιλαμβανόταν "Συνθήκη Εγγυήσεων" μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας και Κύπρου με την οποία, σε περίπτωση διασάλευσης της συνταγματικής τάξης, μια από τις τρεις πρώτες «εγγυήτριες δυνάμεις» θα μπορούσε να προβεί σε μονομερή δράση, αφού προηγουμένως είχαν εξαντληθεί τα περιθώρια διαπραγματεύσεων με τις άλλες δυο.
Aυτόν τον όρο η ελληνική κυβέρνηση ζητάει να καταργηθεί
