Ακόμα μια φορά μηνύματα συμπαράστασης προς τον τουρκικό λαό εστάλησαν από ηγέτες από όλον τον κόσμο και σπουδαία κτίρια φωτίστηκαν στα χρώματα της τουρκική σημαίας όπως γίνεται, δυστυχώς, αρκετά συχνά για περισσότερο από ένα έτος.
Ωστόσο, όπως σωστά σημειώνεται από μερίδα του τουρκικού τύπου, οι θάνατοι που έχουν σημειωθεί από επιθέσεις στην Τουρκία εδώ και ένα χρόνο δεν έχουν την ίδια «απήχηση» προς τη Δύση, όπως είχαν οι επιθέσεις στο Παρίσι, στο Βερολίνο, ακόμα και στο Ορλάντο.
Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση δημοσιεύει ο Independent γύρω από τους λόγους για τους οποίους οι επιθέσεις στην Τουρκία περνούν στα «ψηλά γράμματα».
«Αυτό συμβαίνει γιατί η Τουρκία είναι μόνη. Υπάρχουν αρχικά οι εθνοτικοί λόγοι. Η Τουρκία είναι μια μουσουλμανική χώρα, με αποτέλεσμα οι επιθέσεις που γίνονται στη χώρα να φεύγουν γρήγορα από τους τίτλους των χωρών του «Χριστιανικού κλαμπ» της Δύσης. Συνήθως οι Δυτικοί λένε πως «οι Τούρκοι δεν είναι σαν και εμάς». Ωστόσο, μεταξύ των θυμάτων στο Reina ήταν και κάτοικοι από το Λίβανο – και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Κανείς δεν γνωρίζει πως στο Λίβανο τα ΜΜΕ μετέδωσαν δακρύβρεχτες ιστορίες από τις οικογένειες των θυμάτων, σε τέτοιο σημείο που ο Πρωθυπουργός της χώρας ζήτησε από τους δημοσιογράφους να αφήσουν τις οικογένειες και τους φίλους των θυμάτων στην ησυχία τους να πενθήσουν για την απώλεια των αγαπημένων του» γράφει το κείμενο.
«Υπάρχουν οι στρατιωτικοί λόγοι. Η Τουρκία δεν προσπαθεί να παίξει κυρίαρχο ρόλο στον Συριακό εμφύλιο; Δεν έχει επιτρέψει σε όπλα και χρήματα να περάσουν από τα σύνορά της και να καταλήξουν στα χέρια του ISIS και της οργάνωσης Al Nusra, παρακλάδι της Al Qaeda στη Συρία, και σε διάφορες «μετριοπαθείς» ομάδες, που υποστηρίζονται από ΗΠΑ και τη Βρετανια, και οι οποίες μπορούν να σκοτώσουν χωρίς να χαρακτηριστούν «τζιχαντιστές»; Δεν έχει αρχίσει ξανά τον δικό της πόλεμο με τους Κούρδους και τους Κούρδους της Συρίας; Ακόμα και ο τουρκικός στρατός, ένας από τους μεγαλύτερους στο ΝΑΤΟ έχει αρχίσει να είναι απείθαρχος. Αν και η κυβέρνηση θεωρεί πως οι «Γκιουλενιστές» έκαναν το πραξικόπημα του Ιουλίου, εντούτοις ήταν μια στρατιωτική συνωμοσία για την ανατροπή του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Αν ένας δημοκρατικά εκλεγμένος δικτάτορας ( των οποίων ο αριθμός αυξάνεται παγκοσμίως) θέλει να δράσει ως ενδιάμεσος στον εμφύλιο πόλεμο μιας γειτονικής χώρας, τι άλλο μπορεί να περιμένει παρά σφαγές και επιθέσεις στις δικές του πόλεις;» αναρωτιέται εύστοχα το κείμενο.
Στη συνέχεια αναφέρεται στους πολιτικούς, όπως τους αποκαλεί, λόγους, επισημαίνοντας πως οι πολιτικές επιλογές του Προέδρου Ερντογάν σε διεθνές επίπεδο, έχουν αποξενώσει την Τουρκία από χώρες που παλαιότερα ήταν σύμμαχοί της.
«Οι Τούρκοι ήθελαν να ενταχθούν στην ΕΕ. Τώρα δεν είναι τόσο πρόθυμοι. Ποια είναι λοιπόν η πολιτική που έχουν αυτή τη στιγμή με την Ε.Ε.; Τώρα παίρνουν τις μίζες από την Μέρκελ σε αντάλλαγμα να κρατήσουν κλειστές τις διόδους προσφύγων προς την Ευρώπη. […] Ο Ερντογάν ζήτησε να αφαιρεθεί το όνομα Τραμπ από τους πύργους στην Κωνσταντινούπολη όταν ο νέος Πρόεδρος ΗΠΑ καταφέρθηκε εναντίον των Μουσουλμάνων. […] Έριξε, επίσης, το ρωσικό μαχητικό προκαλώντας το «πάγωμα» των σχέσεων της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενώ αν και στην αρχή υποστήριζε το καθεστώς του Άσαντ, κατά τη διάρκεια του Συριακού εμφυλίου έγινε ένας από τους μεγαλύτερους πολέμιούς του »σχολιάζει.
«Κανείς «στα καλά του» δεν θα συνεργάζονταν με τον Χαλίφη. Όποιος βομβαρδίζει τους Κούρδους όταν ισχυρίζεται πως βομβαρδίζει τον ISIS, ο οποίος απαιτεί καμία ξένη δύναμη να μην εμπλέκεται στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας του αλλά εισβάλει με στρατεύματα στο Ιρακ και τη Συρία, βρίσκεται σίγουρα σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι» καταλήγει στο κείμενό του, τονίζοντας πως η μόνη βεβαιότητα που μπορούμε να έχουμε για το μέλλον στην Τουρκία είναι πως θα ακολουθήσουν κι άλλες επιθέσεις.
