Ειδικός επί του ποδοσφαίρου δεν είμαι, και ομολογώ ότι έχω να πάω στο γήπεδο από τότε που διασύρθηκε η Εθνική Ελλάδος στο Μουντιάλ της Αμερικής, το καλοκαίρι του 1994, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Αλλά αυτό δεν μου απαγορεύει να εκφράσω τη γνώμη μου γι’ αυτά τα άθλια που συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου, και τα οποία δυστυχώς επηρεάζουν το μεγαλύτερο «κομμάτι» της κοινωνίας.
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Πολλοί άνθρωποι είναι αγνοί οπαδοί, που έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στα γήπεδα, και η ισχνή μειοψηφία είναι χούλιγκανς και γκάγκστερς, που με τις πράξεις τους καταστρέφουν το πιο όμορφο και συναρπαστικό σπορ. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν χθες στη Θεσσαλονίκη, στον αγώνα του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ, δείχνουν που μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους ο φανατισμός.
Πιστεύω ότι τυχαία δεν θρηνήσαμε θύματα… Διότι αν συνέβαινε και αυτό, χθες θα βίωνε η Ελλάδα πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Όχι μόνο αθλητικές, αλλά και πολιτικές. Δεν αμαυρώνεται μόνο η εικόνα της χώρας, αλλά και του πολιτικού κόσμου. Δεν λέω… Και οι πολιτικοί οπαδοί και φίλαθλοι είναι. Αλλά αυτό που βλέπω με ενοχλεί και με μειώνει σαν άνθρωπο.
Κάθε πολιτικός και κάθε κόμμα είναι στο τσεπάκι των ποδοσφαιρικών παραγόντων. Παλιά μιλούσαμε για την πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου. Τώρα ομιλούμε για την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής καθώς η ανάμειξη αυτών των δύο, της πολιτικής και του ποδοσφαίρου, εξελίχθηκε σε εκρηκτικό μείγμα.
Νοιώθω ευτυχής που δεν έχω καμία ανάμειξη στην πολιτική και το ποδόσφαιρο. Αλλά αισθάνομαι πολύ δυσάρεστα όταν όλη η Ελλάδα ασχολείται με τα ποδοσφαιρικά αίσχη, την ίδια στιγμή που η χώρα διατρέχει πραγματικό κίνδυνο από την Τουρκία, η οποία «παίζει» επιθετικά και ακραία, σε σημείο που όσοι παρακολουθούμε και αναλύουμε τις δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, να νοιώθουμε όπως και τότε, τον Ιούλιο του 1974, όταν οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι μαγείρευαν την τουρκική εισβολή εναντίον της Κύπρου και εμείς ζούσαμε στον απατηλό και φανταστικό μας κόσμο.
ΠΗΓΗ: DEFENCEPOINT
