Η πολυπληθής Πόλη του Μεξικό, με τους 21 εκατ. κατοίκους, βυθίζεται σταδιακά.
Η πόλη, που ιδρύθηκε από τους Αζτέκους το 1325 -τότε ονομαζόταν Τενοτστιτλάν- βρίσκεται πάνω ένα πλέγμα διασυνδεδεμένων λιμνών, οι οποίες αποστραγγίστηκαν αρχικά από τους Ισπανούς και αργότερα, στη σύγχρονη εποχή στρώθηκαν από τους μηχανικούς με σκυρόδεμα και χάλυβα.
Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι, για να έχει πρόσβαση σε φρέσκο νερό η Πόλη του Μεξικό πρέπει να κάνει βαθιές γεωτρήσεις. Όταν ολοκληρώθηκε, στα τέλη του 19ου αιώνα το Grand Canal, αποτελούσε το ορόσημο της πόλης του Μεξικού, σύμβολο της εξέλιξης της περιοχής, υποσχόταν να μεταφέρει δεκάδες χιλιάδων, γαλόνια νερού το δευτερόλεπτο, λύνοντας το πρόβλημα με τις πλημμύρες και τη συνεχιζόμενη βύθιση της πόλης. Κι όμως, οι γεωτρήσεις αποδυναμώνουν τα ήδη εύθραυστα (σαν πήλινα) θεμέλια της πόλης, σύμφωνα με τους New York Times, επιταχύνοντας τη βύθιση και προκαλώντας ατυχήματα.
Η υψηλότερη θερμοκρασία και ξηρασία λόγω της κλιματικής αλλαγής, σημαίνει περισσότερη εξάτμιση, συνεπώς περισσότερη ζήτηση για νερό.
Στο πρόβλημα προστίθεται και η πίεση για αξιοποίηση νέων υδάτινων πόρων που επιταχύνουν την κατάρρευση της πόλης.
Στην απέραντη γειτονιά του Iztapalapa -όπου ζουν σχεδόν 2 εκατομμύρια άνθρωποι- οι περισσότεροι από τους κατοίκους δεν μπορούν να υπολογίζουν σε νερό από τις βρύσες τους. Τα πεζοδρόμια είναι σπασμένα και τουλάχιστον, 15 δημοτικά σχολεία έχουν καταρρεύσει ή απειλούνται με κατάρρευση.
Η αύξηση της θερμοκρασίας, σε συνδυασμό με τις συνεχώς εναλλασσόμενες περιόδους ξηρασίας και πλημμυρών, είναι πολύ πιθανό ότι, τελικά θα οδηγήσει εκατομμύρια Μεξικανούς στη μετανάστευση, οξύνοντας την ήδη τεταμένη πολιτική κατάσταση ΗΠΑ - Μεξικού για τη μετανάστευση. Σύμφωνα με μία μελέτη, το 10% των κατοίκων της πόλης, ηλικίας 19-65 αναμένεται να αποτελέσουν «κλιματικούς μετανάστες» λόγω των συνεχιζόμενων φαινομένων στην περιοχή, μέχρι το 2050.
Είναι τόσο μεγάλο το μέγεθος του προβλήματος ώστε είναι χαρακτηριστικό ότι οι άνθρωποι καταφεύγουν συχνά στη μίσθωση φορτηγών για τη μεταφορά και παράδοση πόσιμου νερού, μερικές φορές σε τιμές δέκα φορές πιο υψηλές από ό,τι πληρώνουν για ύδρευση οι πλούσιες γειτονιές. Περίπου το 20% των κατοίκων της πόλης, δεν μπορούν να έχουν νερό από τις βρύσες των σπιτιών τους.
«Η κλιματική αλλαγή αναμένεται να έχει δύο συνέπειες», δήλωσε ο Ραμόν Αγκίρρε Ντίαζ, διευθυντής του Συστήματος Ύδρευσης της Πόλης του Μεξικό.
«Αναμένουμε πιο έντονες βροχοπτώσεις, πράγμα που σημαίνει περισσότερες πλημμύρες, αλλά και όλο και μεγαλύτερες περιόδους ξηρασίας. Αν η βροχή σταματήσει να γεμίζει τις δεξαμενές, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να προσφέρουμε αρκετά φορτηγά νερού για να καλύψουμε τις ανάγκες», πρόσθεσε.
«Οι Αζτέκοι τα κατάφερναν. Αλλά είχαν μόνο 300.000 πληθυσμό. Εμείς έχουμε 21 εκατομμύρια» σχολίασε.
