Το Μαξίμου επιθυμεί εξάντληση τετραετίας και εθνικές εκλογές τον Οκτώβριο, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του πιέζουν για εκλογές τον Μάιο ή και νωρίτερα.
Σε αυτή τη φράση αποδίδεται ένα μέρος της εικόνας που επικρατεί στο κυβερνών κόμμα σε σχέση με το χρόνο των εθνικών εκλογών. Το υπόλοιπο έχει να κάνει με την ηττοπάθεια που έχει κατακλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί, την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να ναρκοθετήσει την πορεία της επόμενης κυβέρνησης, αλλά και τις βλέψεις να προκαλέσει αναταραχή και διενέργεια πρόωρων εκλογών στην πολιτική ζωή, με αφορμή την εκλογή νέου Προέδρου Δημοκρατίας το 2020, προκειμένου να επιστρέψει στην εξουσία.
Είναι απολύτως ενδεικτική, με βάση τα λεγόμενα του Γιώργου Κατρούγκαλου, που είναι και ο εισηγητής της πλειοψηφίας, η προαναγγελία νέας κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της Συνταγματικής Αναθεώρησης, που λέει ότι σκέπτεται να αποσύρει την πρόταση που κατέθεσε για την αναθεώρηση του άρθρου 32, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στα κοινοβουλευτικά χρονικά της Μεταπολίτευσης.
Ο λόγος είναι -και αυτό δείχνει τόσο τα ανύπαρκτα αποθέματα πολιτικής ηθικής όσο και τον αριβισμό της ομάδας που κυβερνά τον τόπο- ότι η στήριξη της Ν.Δ. στην προσχηματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για αναθεώρηση του άρθρου 32 μπλόκαρε το σχέδιό τους για πρόκληση πρόωρων εθνικών εκλογών, λίγους μήνες μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές, με αφορμή την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας το 2020.
Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να απαντήσει σε αυτήν την ντρίμπλα του Κυριάκου Μητσοτάκη είτε με άμεση προσφυγή στις κάλπες είτε παίρνοντας πίσω την πρότασή του, σκέπτεται να κάνει το δεύτερο, χωρίς να ενοχλείται που θα ξεπεράσει τα όρια του πολιτικού αυτοεξευτελισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδίαζε ότι την πρότασή του για αναθεώρηση του άρθρου 32 για αποσύνδεση της εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, επειδή ακριβώς τη συνόδευσε με μία σκοπίμως παραλυτική διαδικασία έξι ψηφοφοριών ανά μήνα και προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, δεν θα τη στήριζε η αντιπολίτευση. Που σημαίνει ότι ακόμα και αν περνούσε από την ισχύουσα Βουλή με 151, θα ήθελε 180 ψήφους για να ισχύσει από την επόμενη Βουλή, άρα το άρθρο 32 δεν θα άλλαζε ποτέ και η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας θα παρέμενε συνδεδεμένη με τη διάλυση της Βουλής ώστε τα μετεκλογικά σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ για «δεξιά παρένθεση» να υλοποιηθούν. Η Ν.Δ. αντιλήφθηκε την πραγματική στόχευση της πλειοψηφίας, στήριξε την αναθεώρηση του άρθρου 32 επί της αρχής, γνωρίζοντας ότι δύναται στην επόμενη Βουλή να την περάσει με 151 βουλευτές, αλλάζοντας το περιεχόμενο, δηλαδή τη διαδικασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει δίκιο και το επιβεβαίωσαν αυτό και συνταγματολόγοι στους οποίους απευθύνθηκε το Μαξίμου.
Οταν αντιλήφθηκε ότι η Ν.Δ. μπορεί να ακυρώσει το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης» κάνοντας ένα βήμα πολιτικού εκσυγχρονισμού, δηλαδή αποσυνδέοντας την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και τις πρόωρες εκλογές τώρα και προτείνοντας μία άλλη διαδικασία αύριο ως κυβερνητική πλειοψηφία, έχασε την ψυχραιμία του προωθώντας -θα φανεί αν πρόκειται για τελική απόφαση- την απόσυρση της δικής του πρότασης, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί, ευτελίζοντας μία διαδικασία που παραδοσιακά αποτελούσε άσκηση συναίνεσης μεταξύ των κομμάτων.
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου
