“Ευτυχής είναι, όποιος έχει γνώση της ιστορίας”, έλεγε ο Ευρυπίδης και μάλλον είχε δίκιο.

Βρισκόμαστε στο 376 μ.χ.
Ένας βάρβαρος λαός, οι Ούνοι, προελαύνουν κατά της Ευρώπης, η φήμη τους προηγείται ήδη, εξαιτίας της άγριας όψης τους αλλά και της ωμότητας των συνηθειών τους.

Στις όχθες του Δούναβη έχουν στρατοπεδεύσει οι Βησιγότθοι, οι οποίοι μη μπορώντας να αντέξουν τον χείμαρρο των Ούνων, εκλιπαρούν τον αυτοκράτορα Βάλεντα να τους αφήσει να περάσουν τα σύνορα της αυτοκρατορίας, για να βρουν άσυλο. (μας θυμίζει κάτι μέχρι εδώ;)

Ο αυτοκράτορας ενδίδει, με τον όρο να αποθέσουν τον οπλισμό τους όταν περάσουν αλλά και να παραδώσουν πολλά από τα τέκνα τους ως ομήρους.

Οι αξιωματικοί όμως που ήταν υπεύθυνοι για την ομαλή είσοδο των “μεταναστών”, παρέβησαν από πλεονεξία τις εντολές και επέτρεψαν στους βαρβάρους να διατηρήσουν τα όπλα τους έναντι αμοιβής, ενώ ταυτόχρονα τους ερέθιζαν πουλώντας τα είδη πρώτης ανάγκης σε εξοργιστικές τιμές.

Σε λίγο αναζητούν άσυλο και οι Οστρογότθοι, αλλά δεν γίνονται δεκτοί. Καταφέρνουν τελικά να περάσουν με τη βοήθεια των ομόφυλών τους που είχαν περάσει πιο πριν, των Βησιγότθων δηλαδή. Όταν αργότερα επήλθε ρήξη στις σχέσεις, μεταξύ της αυτοκρατορίας και των Γότθων, όλοι αυτοί οι “μετανάστες” επαναστάτησαν ομόθυμα εναντίον της αυτοκρατορίας, ξεχνώντας την ευεργεσία που είχαν δεχθεί.

Έφτασαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη αλλά αποκρούστηκαν.
Τότε κατέβηκαν νότια λεηλατώντας ανελέητα τη Μακεδονία, την Ήπειρο και τη Θεσσαλία…

Κάντε μια σύγκριση με το σήμερα και θα καταλάβετε που οδεύουμε…

Δημήτριος Αποστολίδης