Η προσοχή της Ελλάδας στράφηκε εξ ολοκλήρου στα Σκόπια και στην Συμφωνία των Πρεσπών αγνοώντας τις διαμάχες με άλλες γείτονες χώρες.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Θεωρώ την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ως μία αδιανόητη εθνική ήττα και ταπείνωση. Σε έναν βαθμό την αποδίδω και στη μυωπική γεωπολιτική στρατηγική της Ελλάδας. Πράγματι, ο μεγάλος μας αντίπαλος είναι η Τουρκία. Πρόκειται για παίκτη ανώτερης βαθμίδας.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός συνεδριάζει με το επιτελείο του περί επικοινωνιακής διαχείρισης της μικροπολιτικής: χρήση ΜΜΕ, σπίλωση αντιπάλων, έκχυση δηλητηρίου διχασμού στην κοινωνία για κομματικό όφελος. Εκεί εξαντλούνται τα πολιτικά τάλαντα των συμβούλων του.

Αντίθετα, ο Τούρκος πρόεδρος διαχειρίζεται καθημερινά την διεθνή σφαίρα επιρροής της χώρας του ως ίσος προς ίσον με ΗΠΑ, Ρωσία και ΕΕ. Με περισσό θράσος επιτίθεται ανοιχτά και απειλεί με κυρώσεις, καταρρίπτει στρατιωτικά αεροσκάφη, εμπαίζει με μοχλό εκατομμύρια πρόσφυγες. Κατόπιν, γίνεται πάλι αξιοσέβαστος φίλος σε μία εντυπωσιακή ακροβασία.

Όποιος πιστεύει τον μύθο ότι η δήθεν «απελευθέρωση διπλωματικού κεφαλαίου» τώρα που «λύθηκε»(!) το ονοματολογικό απέναντι σε έναν παντελώς ανίσχυρο αντίπαλο, θα συνετίσει την Τουρκία απέναντί μας, παραπέμπεται στην πρώτη Δημοτικού να μάθει από την αρχή ανάγνωση και γραφή.

Προς βορράν συνορεύουμε με τρεις χώρες. Εστιάσαμε εξ ολοκλήρου στα Σκόπια για να μην τους προσεταιριστεί η Τουρκία. Υϊοθετήσαμε από το 1995 το αξίωμα «οικονομική διείσδυση ούμπερ άλλες» και γίναμε ο μέγιστος οικονομικός του εταίρος, με κραυγαλέα αρνητικό όμως αποτέλεσμα, διότι σκλήρυνε πολύ η στάση τους με αποκορύφωμα την ακραία περίοδο Γκρουέφσκι 2006-16. Τότε ήταν μάλιστα που τα μεγάλα κόμματα αντικατέστησαν την εθνική γραμμή του 1992 με την σύνθετη ονομασία, και τότε ήταν που ο ΣΥΡΙΖΑ έστελνε συνιστώσες του να λένε ότι «για μας είστε σκέτο Μακεδονία». Η οικονομικά ανύπαρκτη Τουρκία στα Σκόπια τα εναγκάλιζε μπροστά στα μάτια μας.

Ταυτόχρονα, αφήναμε την Τουρκία να αλωνίζει στην Αλβανία. Να μην ξεχνάμε ότι η ακύρωση της συμφωνίας με την ΑΟΖ έγινε με τουρκικά ελατήρια. Θεωρώ την προτεραιότητα αυτή παντελώς λάθος. Η Αλβανία υπήρξε ακραιφνώς άθεη την περίοδο 1928-91. Έτσι, παρόλο που το 58% του πληθυσμού δηλώνει σήμερα στα χαρτιά μουσουλμάνοι, πρόκειται για ρηχό και ευμετάβλητο χαρακτηριστικό της κοινωνίας χωρίς στρατηγικές προεκτάσεις. Σε αντίθεση με τους Αλβανούς των Σκοπίων (35% του πληθυσμού), οι οποίοι εντός της Γιουγκοσλαβίας χρησιμοποίησαν την θρησκεία για να αντλήσουν ταυτότητα και σήμερα βλέπουν με πολύ θετικό μάτι την Τουρκία. Επίσης, η γεωπολιτική αξία της Αλβανίας είναι αναμφισβήτητα πολλαπλάσια των Σκοπίων, όπως αναφέρεται στο .

Αν το 9% των Τούρκων της Βουλγαρίας είναι αρκετά υψηλό, ώστε να αποτελεί αιώνιο σημείο τριβής μεταξύ Βουλγαρίας και Τουρκίας, αλλά όχι τόσο υψηλό ώστε να προκαλέσει τριγμούς στην χώρα, το 35% των τουρκόφιλων Αλβανών των Σκοπίων είναι δυνατόν να καθορίσει τις εξελίξεις, μέχρι του βαθμού να αναδομηθεί σε μία συνομοσπονδία Σλαβομακεδόνων και Αλβανών. Τότε, θα αναζητηθεί ένα ουδετεροεθνές όνομα κράτους κάτι που απαλύνει τις ελληνικές αντιρρήσεις. Το 65%-35% των Σκοπίων δεν απέχει και πολύ από το 60%-40% των Ολλανδόφωνων Φλαμανδών – Γαλλόφωνων Βαλλόνων στο Βέλγιο.
Μοιραία εκεί θα οδηγηθούν τα πράγματα, είτε το διευκολύνουμε, είτε όχι.

Γιατί να μην το επιδιώκουμε λοιπόν; με αίτημα προς την Αλβανία να αφήσει ήσυχη την ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου και να πάψει τις ανοησίες για Τσάμηδες. Μία ελληνοαλβανική συνεργασία θα την καλοέβλεπαν και οι Αμερικανοί. Αντί μία τέτοιας στρατηγικής σύμπτωσης, επιβραβεύσαμε τον μακεδονισμό των Σκοπίων στην πιο αδύναμη φάση του, τώρα που ανά εκατοντάδες χιλιάδες τον χρόνο αποκτούν Βουλγαρικό διαβατήριο!
Μήπως όμως ποτέ δεν είναι αργά; Τροφή για σκέψη.