Γράφει ο Χρήστος Αποστολίδης, Δικηγόρος
Υποτίθεται ότι μέσω της εκλογικής διαδικασίας οι ψηφοφόροι επιλέγουν να τους κυβερνήσει εκείνος από τους υποψηφίους που το πρόγραμμά του τους πείθει για την ορθότητα και την αποτελεσματικότητά του. Τον πολιτικό σχηματισμό δηλαδή που προτείνει λύσεις και υποβάλει προτάσεις, πείθοντας τους πολίτες ότι και μετά τις εκλογές θα μπορέσει να τις υλοποιήσει, εφόσον εξοπλιστεί με την απαραίτητη κοινοβουλευτική δύναμη. Η δημοκρατία απαιτεί πολίτες ενεργούς, με ευρύτητα πνεύματος, εξοπλισμένους με την απαραίτητη κατάρτιση να κρίνουν και να συγκρίνουν. Όμως ο Έλληνας ψηφοφόρος, που απολαμβάνει να επαίρεται για τους αρχαίους προγόνους του, την άμεση δημοκρατία και την εκκλησία του δήμου της αρχαίας Αθήνας, δείχνει σήμερα πολύ κατώτερος των περιστάσεων.
Στη χώρα μας δυστυχώς η παραπάνω αυτονόητη διαπίστωση παραμένει μια θεωρητική προσέγγιση, ένα ευχολόγιο που η πλειονότητα των ψηφοφόρων επιλέγει συνειδητά να παραβλέπει. Ο Έλληνας δεν ψηφίζει θετικά, δεν επιλέγει δηλαδή να στηρίξει τον καλύτερο και τον πλέον ικανό. Κυριευμένος από το θυμικό και το συναίσθημα βάζει στην άκρη τη λογική και επιθυμεί όσο τίποτα άλλο να τιμωρήσει με την ψήφο του αυτόν που κυβερνά. Χαρίζει συνεπώς την ψήφο του σε κάποιον σχηματισμό, όχι γιατί ικανοποιείται από το προεκλογικό του πρόγραμμα ή γιατί πείθεται από το εθνικό του σχέδιο, αλλά γιατί θέλει να δώσει ένα μάθημα στο όποιο κυβερνόν κόμμα, στο οποίο, πάντοτε βολεύεται, να καταλογίζει την ευθύνη για την μη ικανοποίηση των στενών συντεχνιακών και προσωπικών του συμφερόντων.
Ωστόσο, το συναίσθημα δεν είναι πάντοτε ο καλύτερος σύμβουλος, πόσο μάλλον όταν διακυβεύονται κρίσιμα εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα, που καλούνται να διαχειριστούν οι νικητές της εκλογικής αναμέτρησης. Σε ένα σύγχρονο κράτος, που θέλει να συγκαταλέγεται μεταξύ των αναπτυγμένων και να διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι δεν μπορεί να επιλέγονται οι πολιτικοί του με βάση την εις άτοπον απαγωγή σε μια λογική το μη χείρον βέλτιστον.
Κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον υποτιμητικό για έναν λαό, που μένοντας κολλημένος στο παρελθόν και τα κατορθώματα των προγόνων του, δεν θέλει να αφήσει το αποτύπωμα του στο παρόν, δημιουργώντας ιστορία και καθορίζοντας ο ίδιος το μέλλον του, χωρίς εξαρτήσεις από τους ισχυρούς και οικονομικά αυτάρκεις.
Αν θέλουμε συνεπώς να απεξαρτηθούμε από την όποια Τρόικα και να πάψουμε να είμαστε πειθήνια και υπάκουα όργανα των Θεσμών πρέπει τουλάχιστον να αποκτήσουμε την ωριμότητα να επιλέγουμε και να δίνουμε την θετικά συνειδητή μας ψήφο σε ηγέτες που θα εμπνεύσουν και θα προτάξουν την εξυπηρέτηση του ευρύτερου εθνικού συμφέροντος σε βάρος του στενού μικροκομματικού – συντεχνιακού συμφέροντος
