Αρκετοί σχολιαστές, μεταξύ των οποίων και ο Doug Bandow [1] του Cato Institute και ο Edward Luttwak [2] του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών (Center for Strategic and International Studies), έχουν προτείνει ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, θα πρέπει να κάνει κάθε προσπάθεια για να θερμάνει τις σχέσεις με την Ρωσία και να προσπαθήσει να επιστρατεύσει την βοήθεια της Μόσχας στην εξισορρόπηση της ανόδου της Κίνας.

Ο Trump [3] βλέπει την Κίνα και τον ισλαμιστικό εξτρεμισμό ως τις δύο κύριες προκλήσεις για την ασφάλεια των ΗΠΑ, και θεωρεί την Ρωσία ως δυνητικό εταίρο στην καταπολέμηση αμφοτέρων. Η σκέψη προχωρά, λοιπόν, ότι ο Trump πρέπει να εκτελέσει μια μορφή του διπλωματικού παιχνιδιού που ακολούθησαν ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, Henry Kissinger, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν αποκατέστησαν τις σχέσεις με το Πεκίνο για να αντιμετωπίσουν την Σοβιετική Ένωση. Αυτή την φορά, όμως, ο Τραμπ θα συνεργαστεί με την Ρωσία για να εξισορροπήσει την Κίνα.

Η πρόταση αυτή δελεάζει με τα οράματα φιλόδοξων στρατηγικών τεχνασμάτων σε όλη την Ευρασία, το «μεγάλο πρωτάθλημα [4]» της γεωπολιτικής, κατά την Trumpιανή καθομιλουμένη. Το ότι ο Νίξον πήγε στην Κίνα ήταν μια από τις πιο επακόλουθες διπλωματικές συμφωνίες στην ιστορία των ΗΠΑ.

Ποιος άλλος θα ήταν καλύτερος τρόπος για τον επικεφαλής διαπραγματευτή -ειδικά εκείνον που διαβουλεύεται τακτικά με τον Κίσινγκερ- να γυαλίσει τα διαπιστευτήριά του με την διεξαγωγή μιας [αντίστοιχης] εκδοχής για τον εαυτό του; Στην θεωρία, η κίνηση αυτή θα τηρεί τα παραδοσιακά αξιώματα της γεωπολιτικής:

Δηλαδή, την επιτακτική ανάγκη να διατηρηθεί η ισορροπία ισχύος στην ευρασιατική ήπειρο. Στρατηγιστές των ΗΠΑ έχουν στηριχθεί σε αυτή την αρχή σε διαφορετικό βαθμό, τουλάχιστον από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Περαιτέρω, μια στρατηγική που εμπλέκεται με την Ρωσία για την αντιμετώπιση της Κίνας θα μπορούσε να προσδώσει έναν βαθμό συνοχής στην κατά τα άλλα αποσπασματική εξωτερική πολιτική της διοίκησης Trump [5].

ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΣΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΑΘΜΟ

Το πρόβλημα για τον Trump είναι ότι οι σινο-ρωσικές σχέσεις έχουν βελτιωθεί λίγο-πολύ σταθερά από την εποχή της παρακμής του Ψυχρού Πολέμου. Η απόψυξη μεταξύ των δύο κομμουνιστικών δυνάμεων ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ακολούθησε η ομαλοποίηση των σχέσεων τον Μάιο του 1989.

Το Πεκίνο και η Μόσχα δημιούργησαν μια «στρατηγική εταιρική σχέση» (strategic partnership) το 1996 και υπέγραψαν συνθήκη καλής γειτονίας και φιλικής συνεργασίας [6] το 2001.

Οι Κινέζοι και οι Ρώσοι ηγέτες αναφέρονται τώρα στην σχέση ως «ολοκληρωμένη στρατηγική εταιρική σχέση συντονισμού» (comprehensive strategic partnership of coordination) [7], που είναι ένας μπερδεμένος όρος για μια «όχι ακριβώς» συμμαχία.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Κινέζος υπουργός Yang Jiechi διακήρυξε [7] ότι «το βάθος και το εύρος του συντονισμού μεταξύ των δύο χωρών είναι άνευ προηγουμένου». Η ανθεκτική συνεργασία έχει επιταχυνθεί από τότε που ο Xi Jinping έγινε ο κορυφαίος ηγέτης της Κίνας το 2012˙ Ο ίδιος φέρεται να έχει μια θερμή προσωπική σχέση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Οι δύο χώρες συνεργάζονται στενά σε μια σειρά από τομείς. Στον τομέα της ενέργειας, η Ρωσία έγινε ο πρώτος προμηθευτής πετρελαίου στην Κίνα το 2016. Είναι καθοριστικής σημασίας για την Κίνα, που μεταφέρει προμήθειες δια ξηράς και όχι μέσω αμφισβητούμενων θαλασσίων διαδρόμων.

Τα έθνη έχουν συνεργαστεί για στρατιωτικές ασκήσεις, συμπεριλαμβανομένης της Μεσογείου [8] και της Νότιας Θάλασσας της Κίνας [9], καθώς και σε κάποια σχέδια από κοινού ανάπτυξης τεχνολογίας [10]. Έχουν αναβιώσει εμπορικές σχέσεις εξοπλισμών που μαράζωναν.

Το 2015, το Πεκίνο συμφώνησε να αγοράσει από την Μόσχα και μαχητικά αεριωθούμενα Su-35 [11] και το σύστημα πυραύλων επιφανείας-αέρος S-400 Triumf [12].

Οι δύο χώρες έχουν επίσης ξεκινήσει μια σειρά από συμβολικά έργα διασύνδεσης των λαών, όπως η έναρξη της μακράν καθυστερημένης κατασκευής μιας γέφυρας [13] κατά μήκος του ποταμού Αμούρ. Και τον Ιούνιο του 2016 οι πρόεδροι Xi και Πούτιν συμφώνησαν [14] να εργαστούν από κοινού για να αυξήσουν τον έλεγχό τους επί των τεχνολογιών του κυβερνοχώρου και των επικοινωνιών.

Ένα κοινό πολιτικό όραμα για την παγκόσμια τάξη παρέχει τα θεμέλια για την κινεζική-ρωσική συνεργασία. Ορίζεται κυρίως από την επιθυμία να διαφανεί ένα τέλος της υπεροχής των ΗΠΑ, για να αντικατασταθεί από την πολυπολικότητα.

Μόλις το όραμα αυτό υλοποιηθεί, κάθε έθνος θα διοικήσει μια αποτελεσματική σφαίρα επιρροής στην Ασία και στην Ανατολική Ευρώπη, αντίστοιχα. Προς το παρόν, όμως, η Κίνα και η Ρωσία έχουν πιο τεταμένες σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες από ό, τι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω των θαλάσσιων διαφορών στις Θάλασσες της Ανατολικής και της Νότιας Κίνας -συμπεριλαμβανομένων των νησιών Diaoyu / Σενκάκου, Πάρασελ, και του νησιωτικού συμπλέγματος Spratly- και λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, καθιστώντας την σινο-ρωσική συνεργασία πιο σημαντική από ποτέ. Ένα πρόσφατο άρθρο γνώμης [15] στην εφημερίδα Λαϊκή Καθημερινή που απηχεί το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα αποκάλεσε αυτή την σχέση «τον ακρογωνιαίο λίθο για την διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και σταθερότητας».

Στην δεκαετία του 1970, ήταν η βαθιά διχόνοια στην σινο-σοβιετική σχέση που βοήθησε να πεισθεί η Κίνα να ευθυγραμμιστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η διχόνοια κορυφώθηκε με συγκρούσεις στα σύνορα το 1969.

Μέχρι το 1972, οι σχέσεις μεταξύ των δύο κομμουνιστικών δυνάμεων είχαν επιδεινωθεί από το «παγωμένο» στο οριστικά «κατεψυγμένο». Όταν ο Κίσινγκερ έκανε τις αναζητήσεις του, το Πεκίνο ήδη έβλεπε την Μόσχα ως μεγαλύτερη απειλή από την Ουάσιγκτον. Για την Ρωσία σήμερα, ισχύει το αντίθετο. Η Μόσχα βλέπει την Ουάσιγκτον ως τον κύριο αντίπαλο, παρά τις ελπίδες ότι ο Trump θα διορθώσει την σχέση.

Σίγουρα, υπάρχουν κάποιες δυνατότητες για μια ρήξη ανάμεσα στην Κίνα και την Ρωσία. Η Μόσχα ανησυχεί για μια μονόπλευρη οικονομική σχέση που βασίζεται στην εμπορία ρωσικών πόρων για κινεζικά τελικά προϊόντα.

Η αυξανόμενη επιρροή της Κίνας στην Κεντρική Ασία και οι αραιοκατοικημένες περιοχές της ανατολικής Ρωσίας, οι πωλήσεις όπλων της Μόσχας προς την Ινδία και το Βιετνάμ, και η κλοπή σχεδίων ρωσικών όπλων από την Κίνα, απειλούν να εκτροχιάσουν την εταιρική σχέση.

Αλλά η ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να τροφοδοτήσει αυτές τις διαφορές προκειμένου να προωθηθούν τα ρήγματα παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, περιορισμένη. Επιπλέον, ο Σι και ο Πούτιν έχουν βρει ένα modus vivendi που υποβαθμίζει και εμποδίζει αυτές τις τριβές, ενώ εστιάζουν στις συνεταιριστικές πτυχές της σχέσης τους. Όταν οι Κινέζοι ηγέτες μιλούν για έναν «νέο τύπο σχέσεων μεγάλων δυνάμεων» με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οραματίζονται [16] κάτι που μοιάζει πολύ με την σινο-ρωσική σχέση ως μοντέλο.

ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ

Σε αντάλλαγμα για την στροφή της εναντίον της Κίνας, η Μόσχα θα μπορούσε να ζητήσει την άρση των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, ένα τέλος στην υποστήριξη των ΗΠΑ προς μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ουκρανία, και συναίνεση στο καθεστώς του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Μπορεί επίσης να απαιτήσει την απομάκρυνση της πυραυλικής άμυνας από την Ευρώπη, την παύση της επέκτασης του ΝΑΤΟ, ή, ακόμα καλύτερα κατά την ρωσική προοπτική, την κατάργηση του ΝΑΤΟ συνολικά.

Η πραγματοποίηση των ευχών του Πούτιν για τα θέματα αυτά θα υπονόμευε τις 70ετείς επενδύσεις των ΗΠΑ σε μια Ευρώπη ολόκληρη, ελεύθερη, και ειρηνική -μια επένδυση που προώθησε την ανάρρηση των Ηνωμένων Πολιτειών στην μεταπολεμική πρωτοκαθεδρία εξαρχής.

Έτι περαιτέρω, αποδοχή της διά της βίας προσάρτησης εδαφών από την Ρωσία θα μπορούσε να υπονομεύσει τα επιχειρήματα των ΗΠΑ σχετικά με την απαγόρευση των δράσεων αυτών σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όταν το Πεκίνο υποστηρίζει τις επεκτατικές αξιώσεις του στις Θάλασσες της Ανατολικής και της Νότιας Κίνας με την χρήση βίας.

Ακόμα κι αν ο Trump έπειθε τον Πούτιν να σταματήσει την συνεργασία της Μόσχας με το Πεκίνο, η Ρωσία θα εξακολουθούσε να έχει μικρή δυνατότητα να ανατρέψει την κακή συμπεριφορά της Κίνας σε χώρους που έχουν σημασία.

Ο Στόλος Ειρηνικού της Ρωσίας, αν και σχετικά αρκετά μεγάλος σε αριθμό, πάσχει από σοβαρές ελλείψεις στην συντήρηση, και πολλά από τα στοιχεία του είναι γηρασμένα. Προγραμματισμένες προσθήκες στον στόλο -συμπεριλαμβανομένων των επιπλέον αμυντικών συστημάτων πυραύλων και υποβρυχίων- θα ενισχύσει τις δυνατότητες αποτροπής, αλλά θα έχει περιορισμένη εφαρμογή στα είδη των καθηκόντων της θάλασσας περιπολίας που είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση του θαλάσσιου δυναμισμού της Κίνας.

Θεωρητικά, η Μόσχα θα μπορούσε να βοηθήσει στον εξοπλισμό ασιατικών εθνών ώστε να συμβάλουν στην προσπάθεια εξισορρόπησης, αλλά η απευθείας βοήθεια από τις ΗΠΑ και τους άλλους συμμάχους θα μπορούσε εύκολα να τον υποκαταστήσει, οικοδομώντας σχέσεις πιο συμφέρουσες για τα συμφέροντα των ΗΠΑ κατά την διαδικασία.

Ο Πούτιν θα πρέπει επίσης να μπαλώσει τις διπλωματικές σχέσεις στην Ασία, αν σκοπεύει να εξισορροπήσει κατά του Πεκίνου. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε σημαντικές διπλωματικές επενδύσεις και, πιθανόν, ρωσικές παραχωρήσεις.

Η πομπώδης προσέγγιση του Πούτιν με το Τόκιο φαίνεται να έχει ναυαγήσει παρά την σαφή προθυμία από την πλευρά του Ιάπωνα πρωθυπουργού, Σίνζο Άμπε, για μια συμφωνία για την αντιμετώπιση της διαμάχης στα νησιά των Βορείων Εδαφών, τα οποία η Ρωσία αποκαλεί Νότιες Κουρίλες, καθώς και μια συνθήκη ειρήνης που θα λήγει επίσημα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και η συνεχής υποστήριξη της Ρωσίας στην Βόρεια Κορέα και η έντονη αντίθεσή της στο σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας Terminal High Altitude Area Defense έχει κάνει δύσκολες τις σχέσεις με την Σεούλ. Η ρωσική θέση για την Θάλασσα της Νότιας Κίνας -μελετημένη επιφυλακτικότητα, ενώ συμφωνεί σε κοινές ναυτικές ασκήσεις με την Κίνα- σημαίνει ότι οι στρατηγικές σχέσεις με τη Νοτιοανατολική Ασία θα απαιτήσουν επίσης σημαντική διπλωματική προπαρασκευή (παρά τις θερμές σχέσεις του Πούτιν με τον πρόεδρο των Φιλιππίνων Rodrigo Duterte).

ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΜΟΧΛΕΥΣΗ

Μια καλύτερη αμερικανική στρατηγική για να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά στον χωρίς όρια ανταγωνισμό της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων -συμπεριλαμβανομένης της «τριγωνικής διπλωματίας» με την Μόσχα και το Πεκίνο- θα επικεντρωνόταν σε δύο γραμμές προσπαθειών. Κατ ‘ αρχάς, η διοίκηση Trump πρέπει να συνεργαστεί με την Ρωσία και την Κίνα, όπου είναι δυνατόν.

Αυτές οι προσπάθειες θα πρέπει να επιδιώξουν να σφυρηλατηθεί μια τριμερής κατανόηση για επίμαχα θέματα που επηρεάζουν την στρατηγική σταθερότητα, όπως τα θέματα πυρηνικής ενέργειας και αντιπυραυλικής άμυνας, οι ορισμοί της κυριαρχίας στον εικοστό πρώτο αιώνα, και οι κανόνες για την ένοπλη επέμβαση.

Τριμερείς συζητήσεις θα οικοδομήσουν επίσης την πρακτική συνεργασία σε τομείς αμοιβαίου ενδιαφέροντος, όπως το κλίμα και η ενέργεια, η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, και η μη διάδοση (πυρηνικών όπλων). Η απ’ ευθείας αντιμετώπιση των τριβών και η οικοδόμηση συνηθειών συνεργασίας θα μπορούσαν να μετριάσουν την στρατηγική δυσπιστία μεταξύ των τριών μεγάλων δυνάμεων, περιορίζοντας την ανησυχία ότι οι δύο θα κάνουν συμφωνίες σε βάρος του άλλου.

Δεύτερον, η Ουάσιγκτον πρέπει να συνεχίσει να κάνει την σκληρή δουλειά της διατήρησης και της οικοδόμησης υποστήριξης μεταξύ των σημερινών συμμάχων και των συνεργατών των ΗΠΑ τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία, μαζί με άλλα αυξανόμενης ισχύος μεσαίας βαθμίδας κράτη, όπως η Βραζιλία, η Ινδία και το Βιετνάμ. Τέτοιοι δεσμοί δίνουν τη μόχλευση στις Ηνωμένες Πολιτείες έναντι της Κίνας και της Ρωσίας, καμία εκ των οποίων δεν έχει παρόμοια δίκτυα φιλικών κρατών σε όλο τον κόσμο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να αξιολογήσουν το κόστος και τα οφέλη από την εξεύρεση και την διατήρηση φίλων στο εξωτερικό με έναν τρόπο που θα βλέπει πέρα από την στενή συναλλαγή που ευαγγελιζόταν ο Trump στην προεκλογική εκστρατεία του. Με απλά λόγια, όταν εξεταστεί στο πλαίσιο ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού για την ισχύ και την επιρροή, ένα τεράστιο δίκτυο των συμμάχων και εταίρων αρχίζει να φαίνεται περισσότερο σαν περιουσιακό στοιχείο παρά σαν υποχρέωση.

Ο Trump επιδιώκει «καλές συμφωνίες» [17] με την Ρωσία. Το να φλερτάρει με τον Πούτιν ελπίζοντας στην βοήθεια της Μόσχας για την εξισορρόπηση του Πεκίνου δεν θα είναι μια τέτοια.

Copyright © 2017 by the Council on Foreign Relations, Inc.

All rights reserved.

Στα αγγλικά: 

[1] 

[2] 

[3] 

[4] 

[5] 

[6] 

[7] 

[8] 

[9] 

[10] 

[11] 

[12] 

[13] 

[14] 

[15] 

[16] 

[17]