Την τελευταία δεκαετία υπάρχει μία γενική αίσθηση αναζωπύρωσης της διαχρονικής σύγκρουσης μεταξύ των χερσαίων και των ναυτικών Δυνάμεων, με τη σύγκρουση αυτή να εκδηλώνεται με πολλαπλές εστίες, σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Στο επίκεντρο ακριβώς της νέας αντιπαλότητας βρίσκεται η δημιουργία ενός γεωπολιτικού σχήματος ρευστού μεν αλλά εξαιρετικά ευέλικτου, με πάρα πολλές δυνατότητες και προοπτικές προσαρμογής στο Διεθνές Σύστημα.

Φυσικά αναφερόμαστε στον άξονα Ρωσίας -Κίνας. Στη δημιουργία του άξονα αυτού έχει συμβάλει τα μέγιστα η πολιτική αρχιτεκτονική της Δύσης-την οποία η νέα αμερικανική διοίκηση του προέδρου Joe Biden έχει εναγκαλισθεί θερμώς- που πρακτικά επιδίδεται σε έναν αγώνα εναντίον όλων. Το μόνο που καταφέρνει ωστόσο είναι να σπρώχνει το Πεκίνο στην αγκαλιά της Μόσχας και αντίστροφα, ενώ παράλληλα το Ιράν αλλά και άλλες δυνάμεις (ακόμη και δυνάμεις που έχουν ιστορικές διαφορές με την Κίνα ή με τη Ρωσία αντίστοιχα,όπως για παράδειγμα το Βιετνάμ) μπορούν να μπουν στο σχήμα αυτό εφόσον κρίνουν ότι η πίεση των ωκεάνειων Δυνάμεων δεν τους αφήνει άλλη επιλογή.

Την αιχμή του δόρατος -τουλάχιστον για την ώρα -των χερσαίων Δυνάμεων(του ρωσο-κινεζικού άξονα δηλαδή) αποτελεί η Τουρκία, η οποία προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο κίνημα τύπου ”Αδεσμεύτων”, με το οποίο θα μπορεί να διαπραγματεύεται αλλά και να εκβιάζει οποιονδήποτε εναντιώνεται στα σχέδιά της. Παράλληλα είναι φανερό πλέον ότι προωθεί ένα σουνιτικό,τουρκομανικό και νεο-οθωμανικό ”χαλύβδινο σύμφωνο” ,το οποίο της ανοίγει προς το παρόν τεράστιες προοπτικές αλλά μακροπρόθεσμα θα αποτελέσει και το σημείο τριβής με όλους τους δυνητικούς αντιπάλους της.

Ο ρόλος της Ελλάδος.

Πάντοτε, στις εποχές των μεγάλων αλλαγών έρχεται και η στιγμή των μεγάλων ευκαιριών. Χώρες με σχετικά μικρό μέγεθος αποκτούν ξαφνικά τη δυνατότητα να γίνουν ρυθμιστές καταστάσεων με παγκόσμιο αντίκτυπο.Φυσικά, οι χώρες αυτές μπορούν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται μόνο αν είναι κατάλληλα προετοιμασμένες.

Μία παρόμοια ευκαιρία φαίνεται πως προσφέρει η Ιστορία και στη χώρα μας,στον παρόντα ιστορικό χρόνο.Μία ευκαιρία που θα τις επιτρέψει να ξεπεράσει εν μέρει τους περιορισμούς που η μικρή συγκριτικά ισχύς της -δημογραφική,οικονομική,στρατιωτική-της επέβαλλε στο χρονικό διάστημα ενός περίπου αιώνος. Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι ο Ελληνισμός επιθυμεί να πάψει να είναι ο ”ραγιάς”, πού μονίμως τείνει το χέρι προς επαιτεία και μονίμως τρέφεται με τα ψίχουλα που του πετάει η Δύση.

Οι πολιτικές ηγεσίες ,αλλά και οι υποτιθέμενες ”ελίτ” της χώρας -είτε βρίσκονται εντός των συνόρων της,είτε εκτός- επιβάλλεται να αντιληφθούν αφενός μεν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί πλέον η λεγομένη ”δυτική αρχιτεκτονική”,αφετέρου δε τη θέση της Ελλάδας μέσα σε αυτήν. Και επειδή όταν αναφερόμαστε σε ”δυτική αρχιτεκτονική” αναφερόμαστε κατ’ ουσίαν στους αμερικανικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς,οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι οι Αμερικανοί έχουν μεταπηδήσει πλέον σε ένα υπόδειγμα έμμεσης άσκησης γεωπολιτικού ελέγχου, δημιουργώντας συνασπισμούς φιλικών προς τις ΗΠΑ κρατών υπό την ηγεσία κάποιου ”στρατηγικού εταίρου”.

Οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες αναθέτουν λοιπόν την διαπεραίωση ορισμένων υποθέσεων και τον έλεγχο κάποιων κρίσιμων για τα συμφέροντά τους γεωγραφικών περιοχών σε ”υπεργολάβους” τρόπον τινά,τους οποίους και αναβαθμίζουν αυτομάτως με την υπαγωγή τους σε ειδικό καθεστώς προνομιακού συμμάχου.Είναι απολύτως προφανές ότι η Ελλάδα,ευρισκομένη σε κομβική γεωγραφική θέση και διαθέτοντας το ειδικό βάρος μιας τεράστιας πολιτισμικής κληρονομιάς, θα μπορούσε να ηγηθεί ενός παρόμοιου συνασπισμού,σφυρηλατώντας μια τεράστια πολιτική και στρατιωτική συμμαχία που θα εκτείνεται από τη δυτική Μεσόγειο έως τη μακρινή Ινδία περιλαμβάνοντας ενδιάμεσα τη Γαλλία, την Ιταλία, το Ισραήλ,την Αίγυπτο,τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Μια τέτοια μεγαλόπνοη συμμαχία θα προκαλούσε πρακτικά ασφυξία στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας αλλά και της Κίνας,ενώ η προκύπτουσα προστιθέμενη στρατηγική αξία του Ελληνισμού(νοουμένου ως συνόλου,δηλαδή όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου) θα ήταν τόσο μεγάλη ώστε θα του επέτρεπε να διαπραγματευθεί εκ νέου- από θέση ισχύος αυτήν τη φορά- τις μελλοντικές προοπτικές του στην παγκόσμια σκακιέρα.Υπό αυτές τις συνθήκες θα προέκυπτε ίσως ένας νέος Ελληνισμός ,αυτόφωτος,γεμάτος αυτοπεποίθηση,ένας Ελληνισμός που θα πρωταγωνιστούσε πλέον στο Διεθνές Σύστημα, ξεπερνώντας τα συμπλέγματα του παρελθόντος και αρνούμενος να παίξει τον ρόλο της Ιφιγένειας που τόσο συχνά η Δύση είχε επιφυλάξει γι αυτόν κατά τους προηγούμενους αιώνες.

Οι αναδυόμενες δυνάμεις της Ευρασίας.

Ως αποτέλεσμα των αυτοκτονικών κινήσεων του συστήματος της Δύσης κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ήρθε η μετακίνηση όχι μόνο του οικονομικού αλλά-ως έναν βαθμό- και του στρατιωτικού παγκόσμιου κέντρου ισχύος στην περιοχή της Ασίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και η Διοίκηση Ομπάμα με το σχέδιο ”Pivot to Asia” αλλά και η Διοίκηση Trump με το σχέδιο ”Offshore Balancing” προσπάθησαν να μετριάσουν τα αποτελέσματα της ραγδαίας συγκέντρωσης ισχύος στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας,χωρίς να κατορθώσουν ωστόσο να επιτύχουν κάποια αξιόλογη μεταβολή της κατάστασης.

Παρά τα φαινόμενα ωστόσο ,και καθώς το νέο ”μεγάλο παίγνιο” του 21ου αιώνα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, η χώρα που αποτελεί το πραγματικό κλειδί του παγκοσμίου συστήματος δεν είναι άλλη από τη Ρωσία.Η ευρασιατική Ρωσία όχι μόνο είναι η μεγαλύτερη πυρηνική δύναμη του πλανήτη,αλλά έχει και τέτοια εδαφική έκταση που μπορεί να προσφέρει στην Κίνα τον απαραίτητο ελλείποντα ” ζωτικό χώρο”-για να θυμηθούμε μία κλασσική έννοια της επιστήμης της Γεωπολιτικής. Η Κίνα από την άλλη,παρά τη μεγάλη της ισχύ,έχει καίριες αδυναμίες και είναι εξαιρετικά τρωτή σε θέματα ενέργειας,τροφίμων, πρώτων υλών, ακόμη και νερού, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι μπορεί σχετικώς εύκολα να πέσει θύμα ενός καταστροφικού ναυτικού αποκλεισμού καθώς τα λεγόμενα ”σημεία πνιγμού” της Κίτρινης Θάλασσας ελέγχονται από χώρες εχθρικές προς εκείνη.

Αντιδρώντας σε όλα τα παραπάνω προβλήματα ,η κινεζική υψηλή στρατηγική έδωσε ώθηση στη δημιουργία του λεγομένου” νέου δρόμου του μεταξιού”(ή B.R.I.-Belt and Road Initiative) που πρακτικά αναδιαμορφώνει τον χάρτη της Ασίας καθιστώντας τις ναυτικές δυνάμεις λιγότερο ικανές στο να πλήξουν τους εμπορικούς δρόμους των ευρασιατικών δυνάμεων. Οι Αμερικανοί από την άλλη επενδύουν όλο και περισσότερο στη σύμπηξη μιας ισχυρής φιλο-δυτικής συμμαχίας στον Ειρηνικό Ωκεανό και στην Άπω Ανατολή,αποσκοπώντας στη δημιουργία ενός θαλασσίου φραγμού που θα αναχαιτίσει -τουλάχιστον εν μέρει -τις κινεζικές φιλοδοξίες. Στα πλαίσια των αμερικανικών πρωτοβουλιών ,ως ιδιαιτέρως σημαντική αξιολογείται η προσφάτως συναφθείσα συμμαχία AUKUS(Australia-United Kingdom-United States ,Σεπτέμβριος 2021) που δημιουργεί ουσιαστικά έναν ισχυρό στρατιωτικό πόλο της Δύσης στην περιοχή και αναβαθμίζει την Αυστραλία σε πυρηνική δύναμη.

Η Αυστραλία, χώρα- κλειδί από απόψεως παγκόσμιας γεωστρατηγικής, υπήρξε επί μακρόν ιδιαιτέρως διστακτική ως προς τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει καθώς η ένταξή της στη κινεζική ζώνη ελευθέρου εμπορίου λειτουργούσε πρακτικά σαν τον οικονομικό της πνεύμονα. Χαρακτηριστικό της πολυπλοκότητας που διακρίνει την όλη κατάσταση είναι οπωσδήποτε το γεγονός ότι και οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αλληλοεξαρτώμενες οικονομίες με την Κίνα. Αυτή η πολυπλοκότητα αποτελεί γενικότερο γνώρισμα του νέου,πολυπολικού κόσμου και επεκτείνεται σε πολλά άλλα πεδία εκτός της Οικονομίας.

Οι ανταγωνισμοί και τα συμφέροντα,οι συμμαχίες και οι αντιπαλότητες μπλέκονται στο πολιτικό,αλλά και το διπλωματικό και το στρατιωτικό επίπεδο.Το αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά,αν παρακολουθήσουμε τον τρόπο με τον οποίο η νεο-Οθωμανική Τουρκία συγκρούεται με το Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά συνεργάζεται χωρίς ενδοιασμούς με το εβραϊκό κράτος στο μέτωπο του Καυκάσου.Εν πάση περιπτώσει,αυτό το φαινομενικό χάος όχι μόνο έχει τη δική του εσωτερική λογική αλλά και ευνοεί μάλλον τις μικρότερες εκείνες χώρες που θα αποφασίσουν να ελιχθούν με τόλμη και δυναμισμό εντός του Διεθνούς Συστήματος.

Η επιστροφή του προαιώνιου εχθρού.

Δεν ήταν ποτέ κρυφό το γεγονός ότι, από την πρώτη στιγμή που ο ”Σιδηρούς Καγκελλάριος” Όττο φον Μπίσμαρκ κατόρθωσε να υλοποιήσει το όνειρο της γερμανικής ενοποίησης, η Γερμανία επεδίωκε με κάθε τρόπο να αποκτήσει πρόσβαση στη γεωγραφική ζώνη της Κεντρικής Ασίας. Αξιοποιώντας τις αδελφικές σχέσεις τους με την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία που εκείνη την εποχή κατείχε εδάφη στα δυτικά Βαλκάνια και δελεάζοντας τη Βουλγαρία,οι Γερμανοί κατόρθωσαν να διεισδύσουν έως την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία και να συνάψουν στενότατες σχέσεις μαζί της κατά τα πρώτα έτη του 20ου αιώνα.

Η Οθωμανική Τουρκία κατέστη σύντομα το μακρύ χέρι του γερμανικού επεκτατισμού,ωθώντας τους εμπορικούς δρόμους του Ράιχ έως το Ιράκ και τον Καύκασο. Οι εξελίξεις αυτές είχαν τεράστιο αντίκτυπο σε διεθνές επίπεδο ,από απόψεως οικονομικής και στρατιωτικής ,και μόνο μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου,την ήττα των Γερμανών και την κατάρρευση της οθωμανικής ισχύος ,μπόρεσαν να ανακοπούν.Περίπου έναν αιώνα αργότερα,οι εξελίξεις είναι και πάλι παρόμοιες.Η νεο-Οθωμανική Τουρκία αποτελεί τον ζωτικό οικονομικό χώρο των Γερμανών ,τον αναντικατάστατο κρίκο μιας αλυσίδας που προορίζεται να φέρει το γερμανικό drang nach osten( πορεία προς Ανατολάς) στην καρδιά της Κεντρικής Ασίας και στα κινεζικά σύνορα.Μπορούμε ωστόσο να διακρίνουμε ξεκάθαρα ότι μπροστά στον κινεζικό οικονομικό γίγαντα η σύγχρονη Γερμανία στέκεται παλίμβουλη.Από τη μία πλευρά η τεράστια κινεζική αγορά του 1,4 και πλέον δις ανθρώπων αποτελεί έναν εξαγωγικό ”παράδεισο” για τα γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα κάθε είδους ,από την άλλη όμως οι Γερμανοί αντιλαμβάνονται πως ,αν το οικονομικό -βιομηχανικό σχέδιο China 2025 στεφθεί με επιτυχία, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η Κίνα θα αναδειχθεί σε πρώτης γραμμής βιομηχανική δύναμη, ικανή πλέον να ανταγωνιστεί ευθέως τις μεγάλες γερμανικές βιομηχανίες.

Πέρα από όλα αυτά όμως- και όσον αφορά τη χώρα μας- πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι η στρατηγική εταιρική σχέση μεταξύ της νεο-Οθωμανικής Τουρκίας και του γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τον Ελληνισμό,κατά τρόπο παρόμοιο με αυτόν των αρχών του περασμένου αιώνα, όταν οι Γερμανοί διεδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξόντωση και την τελική ”εκκαθάριση” των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας από το κίνημα των Νεοτούρκων.Και ,επειδή κάποιες καταστάσεις φαίνεται πως διατηρούν τη δυναμική τους στο πέρασμα του χρόνου, μπορούμε να αντιληφθούμε πως τον αποφασιστικό ρόλο στην ανάσχεση του γερμανο-τουρκικού άξονα δεν μπορεί να τον παίξει άλλη ευρωπαϊκή δύναμη παρά μόνο η Γαλλία. Μια Γαλλία η οποία νιώθει ήδη την καυτή ανάσα του ”μουσουλμανικού τόξου” στην υποσαχάρια και τη δυτική Αφρική, αλλά και στη δυτική Μεσόγειο όπου η στενή σύμμαχος των Τούρκων Αλγερία εξοπλίζεται με φρενήρεις ρυθμούς, αποδεικνύοντας ότι η ισλαμική απειλή για την Ευρώπη στο εγγύς μέλλον θα έχει και στρατιωτική μορφή-πέραν αυτής τω παρανόμων μεταναστευτικών κυμάτων. Η ίδια η πραγματικότητα λοιπόν και τα υπέρτατα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού είναι αυτά που τον ωθούν προς μια στενότατη συμμαχία με το Παρίσι,μια συμμαχία που μπορεί πραγματικά να αλλάξει τα δεδομένα στην περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου.

Εγκαινιάζοντας το νέο γήπεδο.

Η Ευρασία αποτελεί το νέο γήπεδο,στο οποίο παίζεται το νέο ”μεγάλο παίγνιο” του 21ου αιώνα. Οι νεο-Οθωμανοί εργάζονται με επιμονή και μεθοδικότητα επί είκοσι συναπτά έτη,προκειμένου να εξασφαλίσουν μια πλεονεκτική θέση σε αυτόν το πλανητικό ανασχηματισμό. Και η δύναμη εκείνη που μπορεί ουσιαστικά να βάλει ταφόπλακα στα σχέδιά τους δεν είναι άλλη από ένα μικρό αλλά πανάρχαιο ναυτικό Έθνος, το οποίο εκ της γεωγραφικής του θέσεως έχει την αποφασιστική δυνατότητα να υψώσει φραγμό και να απαγορεύσει την πρόσβαση των επιγόνων του Σουλτανάτου στο υγρό στοιχείο.Μια τέτοια εξέλιξη θα είχε καταστροφικό αντίκτυπο στις συνολικές επιδιώξεις της Τουρκίας,γι αυτό και η τελευταία επιδίδεται πλέον – όλο και πιο συστηματικά,όλο και πιο τολμηρά μέρα με τη μέρα-σε μια ασφυκτική πολιορκία των δύο ελληνικών κρατών που κατέχουν δεσπόζουσα θέση στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου.

Διακόσια χρόνια ωστόσο μετά τον τιτάνιο αγώνα του για Ελευθερία και Ανεξαρτησία,ο Ελληνισμός έχει ιερή υποχρέωση να παραμείνει ελεύθερος.Οι γενικές σύγχρονες τάσεις εξέλιξη των οπλικών συστημάτων φαίνεται πως βοηθούν τα μέγιστα στην επίτευξη αυτού του σκοπού. Πλέον ομιλούμε για πυροβόλα των 155 χιλιοστών με ικανότητα να πλήξουν στόχους στα 70 χιλιόμετρα. Ή για Πολλαπλούς Εκτοξευτές Πυραύλων(ΠΕΠ)ικανούς να εξαπολύσουν βλήματα υψηλής ακριβείας σε βεληνεκή από 200 έως 400 χιλιόμετρα, πράγμα που σημαίνει ότι λειτουργούν δίκην υποστρατηγικών όπλων.Περαιτέρω,ο συνδυασμός όλων αυτών με την εκρηκτική εξέλιξη της ρομποτικής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης δύναται να δημιουργήσει ένα δικτυοκεντρικό αμυντικό πλέγμα ,ικανό να μετατρέψει τη θάλασσα του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου σε απόρθητο φρούριο,στην πραγματική ”Γαλάζια Πατρίδα” του Ελληνισμού. Η υψηλή δυνατότητα απορρόφησης των εχθρικών πληγμάτων μέσω της αλληλοκάλυψης των διαφόρων νήσων και νησίδων ,το χαμηλό οικονομικό κόστος ,και κυρίως η δυνατότητα της αξιοποίησης ήδη υπαρχόντων ξένων οπλικών συστημάτων ή του σχεδιασμού και της παραγωγής εγχωρίων(όπως μη επανδρωμένων αεροσκαφών ή μη επανδρωμένων ταχυπλόων σκαφών) καθιστούν την ιδέα υλοποίησης ενός τέτοιου αμυντικού σχεδίου εξαιρετικά ελκυστική.Αλλά και ενδεχομένως τόσο αποτελεσματική ,ώστε να αποτελέσει τα νέα ”Θεοδοσιανά Τείχη” του Ελληνισμού.

Ιωάννης Βελισσαρίου από το