Σε νέα παρέμβασή του μέσω άρθρου που δημοσιεύεται στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός αναφέρεται και στα αντίμετρα της ελληνικής κυβέρνησης τονίζοντας ότι «είναι αναμφίβολα θετικά, δεν είναι σίγουρο όμως ότι αρκούν για να θεραπεύσουν τον πόνο που θα συνεχίσουν να υφίστανται τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα».
Παράλληλα αναφερόμενος στο Eurogroup στις 22 Μαΐου τονίζει την ανάγκη «μεγαλύτερης έντασης» από την πλευρά της κυβέρνησης για το χρέος. «Οχι για να φιλοτεχνηθεί μια νέα «αφήγηση» ή ένα αριστερό success story, αλλά γιατί χωρίς ρύθμιση του χρέους η έξοδος από τα μνημόνια είναι εξαιρετικά αμφίβολη», εξηγεί.
Τέλος, ζητά σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας άμεσα, καθώς «περαιτέρω καθυστέρηση ή υποχώρηση θα καταλογιστεί ως αδικαιολόγητη πολιτική αναποφασιστικότητα».
Τι γράφει ο κ. Φίλης
Πρέπει να έχουμε συνείδηση της πραγματικότητας. Η προκαταρκτική συμφωνία για το κλείσιμο της β’ αξιολόγησης, σηματοδοτεί την παραμονή της χώρας στο ασφυκτικό μνημονιακό πλαίσιο. Τα αντίμετρα, που για πρώτη φορά συμφωνήθηκαν, είναι αναμφίβολα θετικά, δεν είναι σίγουρο όμως ότι αρκούν για να θεραπεύσουν τον πόνο που θα συνεχίσουν να υφίστανται τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι επί θύραις η γ’ αξιολόγηση, με την εμπειρία να δείχνει ότι και σε αυτή οι δανειστές θα πιέσουν για επιπλέον μέτρα λιτότητας και απορρύθμισης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων.
Η κυβέρνηση, εν όψει του Eurogroup της 22ας Μαΐου, πρέπει να επιδιώξει με ακόμη μεγαλύτερη ένταση τη ρύθμιση για το χρέος, τώρα που οι πιστωτές δεν μπορούν να επικαλούνται ως δικαιολογία καθυστερήσεις εκ μέρους της ελληνικής πλευράς. Οχι για να φιλοτεχνηθεί μια νέα «αφήγηση» ή ένα αριστερό success story, αλλά γιατί χωρίς ρύθμιση του χρέους η έξοδος από τα μνημόνια είναι εξαιρετικά αμφίβολη.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση οφείλει να ξεδιπλώσει ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της οικονομίας με επίκεντρο την αντιμετώπιση της ανεργίας, ανόρθωσης του κοινωνικού κράτους και εκσυγχρονισμού των θεσμών. Ειδικά για το τελευταίο, που συγκροτεί ένα ευρύ πεδίο παρεμβάσεων εκτός μνημονιακών δεσμεύσεων, οποιαδήποτε περαιτέρω καθυστέρηση ή υποχώρηση θα καταλογιστεί ως αδικαιολόγητη πολιτική αναποφασιστικότητα.
