Η κήρυξη της περιοχής ως αναδασωτέας, με σύγκριση δορυφορικών και αρχειακών φωτογραφιών, είναι συνταγματική μας υποχρέωση και νομοθετημένο, τόνισε ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σωκράτης Φάμελλος στο Κόκκινο.
Στον απόηχο του αιτήματος του Δήμου Μαραθώνος να μην υπάρξει κήρυξη, όπως αποκάλυψε το Newpost, ο κ. Φάμελλος υποστήριξε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει.
Στην πραγματικότητα, με την κήρυξη της έκτασης πολλά σπίτια που βρίσκονται σε γκρίζα ζώνη ως προς τη νομιμότητά τους δεν θα μπορούν να επισκευαστούν. Σχολιάζοντας το θέμα, που ταλαιωπρεί επί δεκαετίες την ελληνική κοινωνία, ο κ. Φάμελλος σημείωσε «πρακτικά, όποιος είχε νόμιμη κατοικία και ιδιοκτησία, άδεια από το Δασαρχείο, πράξεις χαρακτηρισμού, οικοδομική άδεια, δεν έχει κάτι να ανησυχεί. Από την άλλη πλευρά, στις υπώρειες, στα ψηλά, εκεί που πρέπει να αναγεννηθεί το δάσος για να «κρατήσει» το έδαφος και την πλημμύρα, είμαστε υποχρεωμένοι προφανώς να επιταχύνουμε τις διαδικασίες της δασικής αναγέννησης, δεν μπορούμε να περιμένουμε».
Ο ίδιος ανέφερε πως απο σήμερα ξεκινάει η διαδικασία αποκατάστασης για τα καμένα είδη, με επίβλεψη του δασαρχείου. Ξεκινάει η υλοτόμηση των καμένων ειδών, από την θάλασσα προς τα υψηλότερα, ώστε να μην υπάρχουν επικίνδυνες καμμένες ύλες στην περιοχή. Στη συνέχεια, μαζί με το υπουργείο Υποδομών θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις όσον αφορά αντιπλημμυρικά και αντιδιαβρωτικά έργα. Υπάρχουν μεγάλα ρέματα και κοντά στη θάλασσα, για τα οποία θα δούμε την εξέλιξη των μελετών και της αδειοδότησης, για την άμεση ένταξη τους προς κατασκευή», είπε ο κ. Φάμελλος. Ο ίδιος συνέχισε λέγοντας ότι «με την Διεύθυνση Αναδασώσεων του Δασαρχείου θα ξεκινήσουμε την μελέτη αντιδιαβρωτικών έργων πάνω από την ζώνη κατοικίας, ώστε να κρατήσουμε τα εδάφη. Θα δούμε και την δασική αποκατάσταση, την αναγέννηση του δάσους».
Ως προς την πολεοδόμηση, σημείωσε πως «οι περιοχές αυτές έχουν εκκρεμότητες εδώ και είκοσι χρόνια. Έχουν ξεκινήσει «πολεοδομικές μελέτες», οι λεγόμενες πολεοδομήσεις αυθαιρέτων, που δεν κατέληξαν ποτέ, γιατί έχουν ουσιαστικές συγκρούσεις πρώτα από όλα με την δασική νομοθεσία και δεύτερον επειδή η «οργάνωση» των οικισμών αυτών δεν ήταν οργάνωση, με τόσο περιορισμένους δρόμους, με έντονα αδιέξοδα, με έλλειψη οδικών αρτηριών, κυρίως με την καταπάτηση του αιγιαλού και την διακοπή της εξόδου στον αιγιαλό. Έτσι, «δημιουργήθηκε «κλειστό κελί» στις περιοχές αυτές, με πάρα πολλά αδιέξοδα, από την επιμήκη δόμηση μη άρτιων τμημάτων, οικοπέδων που δεν μπορούσαν να έχουν συντελεστή δόμησης, κάτι που άφησαν να γίνει τόσο οι τοπικές όσο και οι κεντρικές αρχές, για να ικανοποιήσουν την ανάγκη για εξοχικά, αλλά και την όρεξη κάποιων να κάνουν real estate πάνω σε δημόσια δασική γη. Και αυτά τα αδιέξοδα δεν είναι μόνο στην περιοχή της ανατολικής Αττικής, απλώς εκφράζονται πιο έντονα λόγω της γειτνίασης με την πρωτεύουσα και του οικοσυστήματος με εύφλεκτα δασικά είδη που δεν συνάδουν με οικιστικό χαρακτήρα. Στις αεροφωτογραφίες του 1945 το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού οικισμού στο Μάτι ήταν αγροτική έκταση».
