Δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος που να δικαιολογεί την αγάπη και τη λατρεία που τρέφει ο κόσμος για το F-4 Phantom. Δεν είναι όμορφο, ούτε προβάλλει μια ευχάριστη και εκθαμβωτική αισθητική και αυτό φαίνεται και από τα παρατσούκλια που του χάρισαν, όπως «Rhino» και «Double Ugly.»

Όμως, το F-4 Phantom ήταν ένα πολύ ικανό αεροσκάφος, που έσπασε πολλά ρεκόρ ταχύτητας έπειτα από την πρώτη του πτήση του 1958. Αλλά και πάλι, υπήρξαν πολλά εξίσου ικανά αεροσκάφη όλα αυτά τα χρόνια.

Στη δεκαετία του 1950 και του 1960, υπήρχε ένα σμήνος από αμερικανικά αεριωθούμενα υψηλής απόδοσης όπως το F-101, F-102, F-104, F-105, F-106 και F-111. Πού είναι τώρα? Μονάχα σε υποσημειώσεις και φωτογραφίες στα βιβλία της αεροπορίας.

Από την άλλη, το F-4 Phantom ήταν εξαιρετικό, με 5.195 αεροσκάφη που υπηρετούσαν στις αεροπορικές δυνάμεις δώδεκα εθνών, όπως εξίσου εξαιρετικό ήταν ο “ορκισμένος” εχθρός του, τα σοβιετικά MiG-21 (κωδικό όνομα ΝΑΤΟ: Fishbed) με τα οποία αναμετρήθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τόσο στο Βιετνάμ όσο και στη Μέση Ανατολή.

Το “Φάντασμα” προοριζόταν να τοποθετηθεί σε αεροπλανοφόρα του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, προκειμένου να αναχαιτίζει και να καταρρίπτει σοβιετικά βομβαρδιστικά, με πυραύλους καθοδήγησης από ραντάρ. Όπως και το F-35, το F-4 έγινε η αιχμή του δόρατος της Πολεμικής Αεροπορίας, που αγόρασε τρεις φορές περισσότερα αεροσκάφη από το Ναυτικό, και του Σώματος Πεζοναυτών.

Ωστόσο το αεροσκάφος δεν ήταν αψεγάδιαστο, καθώς διέθετε διθέσια άτρακτο, βάρους 15 τόνων και δύο μεγάλες μηχανές τύπου J-79 που έβγαζαν μαύρο καπνό που εξέθεταν την πορεία του αεροσκάφους στον αέρα, καθιστώντας το πιο εντοπίσιμο από τον εχθρό.

Επειδή σχεδιάστηκε σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πεπεισμένες ότι οι κατευθυνόμενοι πύραυλοι αέρος-αέρος είχαν καταστήσει παρωχημένα τα πυροβόλα όπλα, το F-4 δεν ήταν εξοπλισμένο με πυροβόλο όπλο, κάτι που του στοίχισε ακριβά, όταν ήρθε αντιμέτωπο σε αερομαχίες με τα πιο ευέλικτα και ευκίνητα MiG του Βορείου Βιετνάμ.

Τεράστιο προτέρημα του Phantom ήταν η προσαρμοστικότητά του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, είχε εξοπλιστεί με κανόνι και οι πιλότοι του είχαν μάθει πώς να πετάξουν ενάντια σε πιο ευέλικτα MiG. Το F-4 ήταν ένα αληθινό, πραγματικό αεροσκάφος πολλαπλών ρόλων, καθώς μπορούσε να επιχειρήσει ως καταδιωκτικό, ως μαχητικό αεροσκάφος αεροπορικής κυριαρχίας και ως αεροπλάνο αναγνώρισης.

Σημασία, βέβαια, είχαν και οι πιλότοι, καθώς όσοι πιλότοι το πέταξαν, Αμερικανοί, Ισραηλινοί και Ιρανοί, ήταν απλώς καλύτερα εκπαιδευμένοι και χρησιμοποιούσαν πιο ευέλικτες τακτικές από τους Άραβες, Βιετναμέζους και περιστασιακά Σοβιετικούς πιλότους MiG που πέταξαν ενάντια τους . Όπως και με άλλα δυτικά αεροσκάφη, το F-4 είχε καλύτερα ηλεκτρονικά συστήματα από τα σοβιετικά αεροσκάφη.

Ίσως το γεγονός ότι το “Φάντασμα” είναι αγαπημένο εξηγείται όχι μόνο επειδή ήταν επιτυχημένο, αλλά επειδή δεν έπρεπε, δεν προοριζόταν να είναι. Από όλες τις ανθρώπινες κατασκευές, το αεριωθούμενο αεροσκάφος τείνει να είναι το πιο αισθητικά κομψό, είτε λόγω της χάρης και της προσωπικότητας ενός F-16 είτε λόγω του λεπτού, συμμετρικού και φινετσάτου σχεδιασμού κατασκευής ενός γαλλικού Mirage 5. Το F-4 δεν ήταν τίποτα από τα παραπάνω, αλλά ήταν εξίσου καταστροφικό και αποτελεσματικό για την εποχή του.

Δείτε βίντεο:

Πηγή:onalert.gr