Η Δύση σκοπίμως για να φτιάξει «ηθικό» στις ελεγχόμενες από τα ΜΜΕ δυτικές κοινωνίες επιχειρεί να παρουισάσει τον Βλαντιμίρ Πούτιν ως «δικτάτορα» (ένας πολιτικός ο οποίος εκλέγεται δημοκρατικά) και τον ρωσικό Στρατό ως ανίκανο να τελειώσει την στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία.
Φυσικά ούτε το πρώτο ισχύει, αλλά ούτε και το δεύτερο και κάποιοι στην Δύση που δεν τους αρέσει να τους επιβάλουν τι θα λένε, αποκαλύπτουν τι πραγματικά συμβαίνει.
μια νηφάλια ανάγνωση της πραγματικότητας αποκαλύπτει πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε και πολύ καλά επεξεργασμένα εναλλακτικά -back up- σχέδια σε περίπτωση που οι αρχικές του κινήσεις δεν οδηγούσαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο Bill Roggio είναι ανώτερος συνεργάτης στο Foundation for Defense of Democracies και εκδότης του Long war Journal του FDD. Από το 1991 έως το 1997, ο Roggio υπηρέτησε στον στρατό των ΗΠΑ και στην Εθνική Φρουρά του Νιου Τζέρσεϋ.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Roggio ο δυτικός κόσμος έχει υποτιμήσει τον Πούτιν και στο παρελθόν.
«Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι, σήμερα, που ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη και να μην αφήνουμε το θυμικό και τους ευσεβείς μας πόθους να θολώνουν την πραγματικότητα. Ωστόσο, ακόμη και οι επαγγελματίες στο Πεντάγωνο έχουν επιτρέψει στις συμπάθειες τους προς την Ουκρανία να θολώσουν την κρίση τους.
Μόλις δύο ημέρες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το γραφείο τύπου του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ έσπευσε να ισχυριστεί ότι η αποτυχία του Πούτιν να κατακτήσει το Κίεβο τις πρώτες ημέρες του πολέμου ισοδυναμούσε με σοβαρή ήττα.
Η ηγεσία των ΗΠΑ θα έπρεπε να είχε μάθει να είναι λιγότερο ανυπόμονη και περισσότερο φειδωλή στην κριτική της, ιδιαίτερα μετά την καταστροφική αποχώρησή των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν. Οι πόλεμοι δεν εξελίσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα.
Για άλλη μια φορά, αξιωματούχοι των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δύσης πέφτουν στην παγίδα της αδυναμίας να κατανοήσουν τον εχθρό και τους στόχους του.
Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, ο Πούτιν πίστευε ότι η ουκρανική κυβέρνηση θα κατέρρεε μόλις τα ρωσικά στρατεύματα περάσουν τα σύνορα και κατευθύνονταν προς το Κίεβο, και ότι η επιχείρηση του Πούτιν απέτυχε επειδή η ουκρανική κυβέρνηση παραμένει στη θέση της.
Ο Πούτιν σίγουρα πόνταρε σε μια γρήγορη νίκη, αλλά προφανώς δεν βασιζόταν μόνο σε αυτήν την στρατηγική του πολέμου αστραπή. Αντίθετα, ο ρωσικός στρατός ήταν έτοιμος, σε δεύτερο χρόνο, να καταλάβει την Ουκρανία με τη βία, εάν ο γρήγορος «αποκεφαλισμός» της ουκρανικής ηγεσίας αποτύγχανε.
Ο Bill Roggio πιστεύει πως αυτή η στρατηγική θα έπρεπε να είναι οικεία στους Αμερικανούς που θυμούνται την εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Τις πρώτες ώρες του πολέμου στον Κόλπο, η Αεροπορία των ΗΠΑ ξεκίνησε την εκστρατεία «σοκ και δέος» σε μια προσπάθεια να σκοτώσει τον Σαντάμ Χουσεΐν και άλλους βασικούς ηγέτες και να ρίξει την κυβέρνηση. Ο Σαντάμ επέζησε, αλλά ο στρατός των ΗΠΑ ήταν πλήρως έτοιμος να δώσει συνέχεια σε μια χερσαία επίθεση.
Αντίστοιχα μια ματιά στη ρωσική στρατιωτική επίθεση δείχνει ότι υπήρχε ένα σχέδιο για μια πλήρους κλίμακας εισβολή, το οποίο η Ρωσία εκτελεί τώρα. Ο συμβατικός, μηχανοποιημένος πόλεμος είναι μια επιχείρηση που καταναλώνει χρόνο και πόρους και δεν ξεδιπλώνεται μέσα σε μια-δυό μέρες.
Η ρωσική επίθεση διεξάγεται σήμερα σε τέσσερα διαφορετικά μέτωπα. Ταυτόχρονα σε ένα πέμπτο μέτωπο, στην ανατολική Ουκρανία, την οποία ο Πούτιν ανακήρυξε ανεξάρτητη την περασμένη εβδομάδα, οι ρωσικές δυνάμεις δεσμεύουν τα ουκρανικά στρατεύματα που χρειάζονται αλλού.
Το μεγαλύτερο μέρος των ρωσικών δυνάμεων προελαύνει νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο. Οι ρωσικές δυνάμεις εισβολής, συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών και αναγνωριστικών στρατευμάτων, έχουν εμπλακεί σε μάχες με ουκρανικά στρατεύματα έξω από το Κίεβο από την έναρξη του πολέμου.
Ενα τεράστιο κονβόι ρωσικών στρατευμάτων, που υπολογίζεται σε μήκος πάνω από 40 μίλια, βρίσκεται μόλις 20 μίλια βόρεια του Κιέβου και πιθανότατα συγκεντρώνεται για να περικυκλώσει την πρωτεύουσα. Εάν οι ρωσικές δυνάμεις καταφέρουν να καταλάβουν το Κίεβο και να πιέσουν προς τα νότια για να συνδεθούν με δυνάμεις στο μέτωπο της Κριμαίας, θα χωρίσουν την Ουκρανία στα δύο, με αποτέλεσμα ένα πολύ καίριο πλήγμα για την κυβέρνηση Ζελένσκι.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι ρωσικές δυνάμεις έχουν εισέλθει 70 μίλια μέσα στην Ουκρανία σε λιγότερο από μια εβδομάδα και βρίσκονται στα περίχωρα της πρωτεύουσας.
Και αυτό δεν είναι σημάδι αποδιοργανωμένης, κακώς συντονισμένης και αποτυχημένης επίθεσης όπως θα ήθελαν να είναι οι Δυτικοί.
Η προώθηση των ρωσικών δυνάμεων προς τα νότια από τη Λευκορωσία στο Κίεβο υποστηρίζεται από άλλες ρωσικές δυνάμεις, που ξεκίνησαν από τα ανατολικά στην περιοχή του Κουρσκ.
Εάν αυτά τα δύο διαφορετικά μέτωπα μπορέσουν να συνδεθούν με τα ρωσικά στρατεύματα κοντά στο Κίεβο, θα περικυκλώσουν τις ουκρανικές δυνάμεις στις επαρχίες Τσερνίχιβ και Σούμι, στερώντας από τον ουκρανικό στρατό τόσο τους απαραίτητους στρατιώτες αλλά και το πολεμικό υλικό που χρειάζεται αλλού και θα αποκόψουν την κυβέρνηση Ζελένσκι από δύο βόρειες επαρχίες της.
Πιο ανατολικά, οι ρωσικές δυνάμεις εξαπέλυσαν μια ευρεία επίθεση με στόχο το Χάρκοβο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται τώρα υπό πολιορκία.
Στο νότο, οι ρωσικές δυνάμεις, υποστηριζόμενες από αμφίβιες επιθέσεις από την Αζοφική Θάλασσα, έχουν αναπτυχθεί στην Ουκρανία από την Κριμαία. Σε αυτό το μέτωπο, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν διαχωριστεί κατά μήκος δύο κύριων αξόνων, έναν βορειοδυτικά κατά μήκος του ποταμού Pivdennyi Buh και έναν άλλο βορειοανατολικά κατά μήκος της ακτής και στην ενδοχώρα προς την περιοχή Donbas, την οποία η Ρωσία κήρυξε ανεξάρτητη λίγο πριν την εισβολή.
Εάν οι ρωσικές στρατιές από οποιοδήποτε νότιο μέτωπο μπορέσουν να συνδεθούν με δυνάμεις βορειότερα, θα απέκοβαν πολλά ουκρανικά στρατεύματα από ενισχύσεις - μία από τις δύο στρατιές του Πούτιν έχει ήδη προχωρήσει περίπου 160 μίλια.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Roggio οι Ρώσοι στρατηγοί πολύ συχνά επέλεξαν να παρακάμψουν πόλεις και κωμοπόλεις που προβάλλουν σκληρή αντίσταση και να τις απομονώνουν για να τις αντιμετωπίσουν αργότερα. Αυτή τη στιγμή οι επιθέσεις πυροβολικού και ρουκετών εκεί έχουν περιοριστεί, ίσως για να σταλεί ένα μήνυμα στους πολίτες ως προειδοποίηση για το τι μπορεί να έρθει.
Ο Πούτιν φαίνεται να θέλει να κρατήσει ανέπαφη την Ουκρανία, για την επόμενη μέρα, αλλά δεν θα διστάσει να δείξει πολύ σκληρό πρόσωπο αν χρειαστεί. Ο συστηματικός χαρακτήρας της ρωσικής επίθεσης έρχεται σε αντίθεση με τις εικασίες ότι ο Πούτιν έχει χάσει τον έλεγχο της πραγματικότητας.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα, αλλά οι ενέργειες του Πούτιν φαίνεται να είναι αυτές ενός ψυχρού και υπολογιστή.
Ο Πούτιν δεν επιτέθηκε στην Ουκρανία σε μια στιγμή τρέλας. Στρατηγικά, η προέλαση του Πούτιν στην Ουκρανία ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία, όταν εισέβαλε και βαλκανοποίησε τη Γεωργία αναγνωρίζοντας τα καθεστώτα-μαριονέτα του Κρεμλίνου στις περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας.
Το 2014, ο Πούτιν κατέλαβε και προσάρτησε την περιοχή της Κριμαίας, η οποία χρησίμευσε ως σημείο επίθεσης για την τρέχουσα εισβολή. Ο Πούτιν πλήρωσε ελάχιστο τίμημα για την τότε κίνησή του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη επέβαλαν περιορισμένες κυρώσεις, αλλά συνέχισαν να συνεργάζονται μαζί του για την πυρηνική συμφωνία του Ιράν και άλλα κορυφαία ζητήματα.
Σήμερα, ο Πούτιν έχει υπολογίσει ότι το να πάρει η Ουκρανία με τη βία είναι προς το συμφέρον του και της Ρωσίας. Αναμφίβολα περίμενε ότι η Δύση θα επέβαλε διπλωματικές και οικονομικές κυρώσεις, με τις οποίες τον απείλησαν εκ των προτέρων οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Ο Πούτιν μπορεί να υπολόγισε λανθασμένα το σθένος της ουκρανικής αντίστασης και την ένταση των αντιδράσεων της Δύσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τρελός ή ότι δεν εξέτασε όλες τις δυνατότητες όταν επέλεξε να εισβάλει.
Μένει να δούμε αν το σχέδιο του Πούτιν θα πετύχει ή θα αποτύχει, αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι υπήρχε σχέδιο εισβολής στην Ουκρανία, υπήρχε back up σχέδιο και τα δύο σχέδια εκτελούνται από την πρώτη μέρα. Τα ουκρανικά στρατεύματα δίνουν μια γενναία μάχη αντιμετωπίζοντας έναν πολύ μεγαλύτερο εχθρό και δύσκολες συνθήκες. Η Ρωσία όμως έχει τα περισσότερα αν όχι όλα τα πλεονεκτήματα.
Μπορεί, και έχει, επιτεθεί στην Ουκρανία από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο ρωσικός στρατός έχει τεράστιες εφεδρείες σε ανθρώπινο δυναμικό, καθώς και σαφέστατη υπεροχή σε αεροπορικά, ναυτικά μέσα αλλά και σε τεθωρακισμένα .
Έχει τεράστιους πόρους για να αξιοποιήσει. Και μπορεί η Ουκρανία να έχει την υποστήριξη μεγάλου μέρους της διεθνούς κοινότητας, η οποία και της παρέχει όπλα, αλλά η Ουκρανία πολεμά μόνη της.
Σύμφωνα με τον Roggio το να πιστεύουμε ότι η επίθεση της Ρωσίας δεν πάει καλά μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, αλλά έρχεται σε αντίθεση με τα πραγματικά γεγονότα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε την Ουκρανία πραγματικά εάν δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τη δύσκολη θέση της.»
