Τις δικές του εξηγήσεις για το πόρισμα σχετικά με τη βία στα ΑΕΙ έδωσε στα Παραπολιτικά 90,1 ο Νίκος Παρασκευόπουλος.

Για το ζήτημα διακίνησης ναρκωτικών στα πανεπιστήμια: «Μια πρότασή μας είναι να δημιουργηθεί μια επιτροπή, όχι που θα συνδιαλέγεται αναπαράγοντας ψευδείς ειδήσεις αλλά μια επιτροπή συμβουλευτική στην οποία θα μετέχουν όσοι έχουν υπεύθυνες αρμοδιότητες ή έχουν ρόλο σχετικά με το θέμα αυτό. Δηλαδή θα μετέχει ο πρύτανης, καθηγητές, φοιτητές, ο Εισαγγελέας, αστυνομικός ακόμη και κάποιος ο οποίος εκπροσωπεί τους οργανισμούς που ασχολούνται με τα ναρκωτικά προκειμένου αυτό το σώμα να συζητά διασταυρώνοντας τις διαφορετικές οπτικές γωνίες που υπάρχουνε και δίνοντας μια γνώμη στο πανεπιστήμιο».

Ο ίδιος πάντως τόνισε ότι είναι αυτονόητο ότι όταν έχουμε να κάνουμε με κακουργήματα η Αστυνομία εισέρχεται ελεύθερα στον πανεπιστημιακό χώρο χωρίς να χρειάζονται άδειες και προχωρεί σε καταστολή:

«Το κείμενο του πορίσματος θεωρεί αυτονόητο και το σημειώνει ότι όταν έχουμε να κάνουμε με κακουργήματα η Αστυνομία εισέρχεται ελεύθερα στον πανεπιστημιακό χώρο χωρίς να χρειάζονται άδειες και προχωρεί σε καταστολή».

Για τις καταλήψεις: «Εδώ και 40 χρόνια η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν έχουν κατορθώσει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα των καταλήψεων. Αυτό το οποίο αποτελεί προβλημα κατά την εκτίμηση της επιτροπής και το λεει με έμφαση είναι ότι αυτά τα φαινόμενα αντιμετωπίζονται με τρόπους μονόπλευρους. Παράδειγμα ‘φταίει η νομοθεσία’, άλλαξε η νομοθεσία καταργήθηκε το άσυλο άλλαξε τίποτα στις καταλήψεις; Όχι άρα όποιος πλησιάζει το θέμα με μοναδικό αίτημα να αλλάξει η νομοθεσία κάνει μια τρύπα στο νερό. Καταστολή, τόσα χρόνια δεν είχαμε επεμβάσεις της Αστυνομίας; Είχαμε, έληξε το πρόβλημα; Δεν έληξε. Άρα δεν λέμε ότι δεν χρειάζεται η Αστυνομία, δεν λέμε ότι ο νόμος δεν πρέπει να γίνει διαρκώς καλύτερος λέμε ότι πρέπει να προσέξουμε όλες τις πτυχές, πρέπει να προσέξουμε για παράδειγμα και την πανεπιστημιακή ζωή με τις ανάγκες που έχει για μια ησυχία, ηρεμία για την εκπαίδευση. Να προσέξουμε την ανάγκη να υπάρχει ασφάλεια και να μην υπάρχει έγκλημα στο χώρο του πανεπιστημίου.

Δεν μπορεί να είναι απολύτως στεγανό στο έγκλημα» και συνεχίζει: «Αλλά λέμε λοιπόν ότι ακόμα και αν δεν μπορεί να είναι τελείως στεγανό το πανεπιστήμιο πρέπει να έχει πολύ πιο ήσυχη ατμόσφαιρα και πολύ λιγότερη εγκληματικότητα. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τα φαινόμενα που είναι προβληματικά για την ακαδημαϊκή ηρεμία και εκπαίδευση είναι να μπορέσουμε πρώτα να δούμε ποια είναι τα αίτια και ποιο είναι το πρόβλημα και επειδή το πρόβλημα είναι σύνθετο εμείς προτείνουμε να δούμε και το γεγονός ότι οι καταλήψεις είναι αξιόποινες και το γεγονός ότι σε ορισμένες περιπτώσεις χρειάζεται η επέμβαση της δημόσιας δύναμης και το γεγονός ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες οι οποίοι προσδιορίζονται κοινωνικά και ψυχολογικά. Λέμε να τα δούμε όλα. Λάβαμε υπόψη μας και τα μοντέλα των άλλων χωρών».

Τέλος, για τις τις άδειες των κρατουμένων και τον νόμο που φέρει πλέον το όνομά του:

«Οι άδειες των κρατουμένων είναι ένας θεσμός ο οποίος ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες και από τις αρχές του ’90 αδιαλείπτως η κοινωνία και στην Ελλάδα και οι σχετικές επιστήμες και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έχουνε δει ότι το όφελος από το θεσμό των αδειών είναι μεγαλύτερο από το κόστος. Δεν λεω ποτέ ότι μια νομοθεσία πρέπει να μείνει ακριβώς όπως έχει ακριβώς γραμμή προς γραμμή ίδια, λεω ότι ο θεσμός της άδειας είναι θεσμός ο οποίος βοηθάει την ασφάλεια και για αυτό πρέπει να διατηρηθεί.»