Οι περισσότεροι εξ” ημών έχουμε ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή μας μία ιστορία για περίεργα και τρομακτικά συμβάντα. Υπάρχουν όμως κάποιες ιστορίες από εγκαταλελειμμένα νοσοκομεία, που θα σας φρικάρουν!

Ιστορία πρώτη

» Όταν ήμουν 15 χρονών μου άρεσε να πηγαίνω με τους φίλους μου σε διάφορα τρομακτικά μέρη και να τα εξερευνούμε. Μας εξίταρε όλο αυτό το μυστήριο και προκαλούσαμε την τύχη μας.

Μια μέρα πήγαμε σε ένα εγκαταλελειμμένο άσυλο το Eloise στο Michigan.

Μόλις μπήκαμε μέσα, αυτό που αντικρίσαμε ήταν σαν να βλέπαμε σκηνικό θρίλερ. Φώτα αναβόσβηναν, ζουρλομανδύες με αίματα ήταν στο πάτωμα, χρησιμοποιημένες σύριγγες και λακκούβες με λασπωμένα νερά.

Καθώς παρατηρούσαμε το χώρο ένα δυνατό φως μας τράβηξε την προσοχή. Το ακολουθήσαμε και μας έβγαλε εν τέλει σε ένα τούνελ, το οποίο και μας οδήγησε σε ένα άλλο δωμάτιο με δυο πόρτες. Μέσα στο δωμάτιο αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι υπήρχε μια κάμερα που βρισκόταν σε λειτουργία.

Η αλήθεια είναι ότι τρομοκρατηθήκαμε αρκετά και φύγαμε αμέσως από το άσυλο.

Γιατί στο καλό βρισκόταν εκεί η κάμερα; Ερώτημα που με έκανε να ψάξω στη wikipedia πληροφορίες για το μέρος αυτό. Τελικά αυτό που ανακάλυψα ήταν το άσυλο συνδεόταν με ένα κοντινό νοσοκομείο.

Όμως το νοσοκομείο έκλεισε το 1984…και από τότε έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια! Πως γινόταν η κάμερα να λειτουργούσε ακόμα;

Ιστορία δεύτερη

» Ο μπαμπάς μου δούλευε σε ένα νοσοκομείο το οποίο συνδεόταν υπόγεια, με μια κρυφή είσοδο, με ένα μοναστήρι γυναικών, το οποίο και ήταν εγκαταλελειμμένο. Μια νύχτα που είχε βάρδια κατευθύνθηκε προς αυτή την είσοδο γιατί άκουγε περίεργους θορύβους. Όταν κατέβηκε προς τα εκεί είδε μια σκιά που έμοιαζε με μοναχή.

Όμως το μοναστήρι ήταν εγκαταλελειμμένο και δεν ζούσε πια κανείς εκεί. Ήταν σίγουρος όμως ότι είδε μια φιγούρα. Την πλησίασε και είδε καθαρά ότι υπήρχε μια μοναχή που καθόταν κάτω σε στάση προσευχής. Την πλησίασε και της μίλησε αλλά αυτή δεν του έδωσε σημασία. Απλά τον κοίταξε.

Ο μπαμπάς μου τρόμαξε τόσο πολύ που δεν θυμάται για πότε έφτασε πάνω στο νοσοκομείο. Αν και δεν είναι άνθρωπος που πιστεύει στα φαντάσματα εκείνη η νύχτα του άλλαξε γνώμη.

Ιστορία τρίτη

» Ήμουν σε διαδικασία αναζήτησης ενός creepy χώρου για να τραβήξω σκηνές για μια ταινία μικρού μήκους που ήθελα να δημιουργήσω με τους φίλους μου.

Έτσι επέλεξα να πάμε σε ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο, το οποίο ήταν αρκετά τρομακτικό και είχε μια περίεργη ατμόσφαιρα. Έψαξα να βρω πληροφορίες για το μέρος και αυτό που βρήκα ήταν ότι το νοσοκομείο κακομεταχειρίζοταν τους ασθενείς και οι συνθήκες ήταν άθλιες γι΄αυτούς.

Ωστόσο εμείς ξεκινήσαμε να γυρίζουμε κάποιες σκηνές. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων όμως ακούγαμε διάφορους θορύβους. Στην αρχή ακούγαμε κάτι να σέρνεται. Δεν δώσαμε σημασία όμως γιατί νομίζαμε ότι ήταν στη φαντασία μας. Κάθε μέρα που πηγαίναμε ακούγαμε και κάτι διαφορετικό. Ώσπου μια μέρα ακούσαμε δυνατές φωνές πολλών ανθρώπων μαζί!

Τρομάξαμε τόσο πολύ που τα παρατήσαμε όλα και φύγαμε! Έκτοτε δεν ξαναπήγαμε ποτέ ξανά! Αυτοί οι φυσικοί ήχοι βρίσκονται στην ταινία και καταλαβαίνεις με τη μια ότι δεν είναι αποτέλεσμα μοντάζ.»

Ιστορία τέταρτη

» Yπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο κοντά στη γειτονιά μου που λέγεται Prudhoe hospital. Όταν ήμασταν μικρά πηγαίναμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και εξερευνούσαμε το μέρος όσο μπορούσαμε γιατί ήταν καλυμμένο με ξύλα. Πολλά ακουγόταν γι΄αυτό το μέρος και αυτό ήταν κάτι που κέντριζε το ενδιαφέρον μας πιο πολύ.

Όμως σε αυτό το μέρος πιο πολλά τρομακτικά γεγονότα είχαν συμβεί όταν λειτουργούσε.  Η μητέρα μου δούλευε στο νοσοκομείο αυτό για χρόνια και μου είχε πει πως κάθε βράδυ γινόντουσαν διάφορα ανεξήγητα και περίεργα γεγονότα.

Παράλυτα μικρά παιδάκια που δεν μπορούσαν να κουνηθούν ή που υπέφεραν από σοβαρές αρρώστιες βρισκόντουσαν κάθε βράδυ έξω από την κούνια τους, στο θάλαμο του νοσοκομείου. Όποιος το έκανε αυτό, πήγαινε και στους υπόλοιπους ασθενείς τους έβγαζε τις κουβέρτες και τους έδινε πάλι την αντιβίωση που έπρεπε να πάρουν.

Όμως μετά από λίγο καιρό προσέλαβαν security έτσι ώστε να μπορέσουν να πιάσουν αυτόν που το έκανε αυτό στους ασθενείς κάθε βράδυ. “Όμως δεν βρήκαν ποτέ ποιος το έκανε αυτό!