Γροθιές που έγραψαν ιστορία: Η πυγμαχία προσφέρει πάντα συγκινήσεις σε όποιον είχε την τύχη να δει μεγάλους αγώνες διότι αντίθετα με πολλά μαχητικά σπόρ ή λεγόμενες πολεμικές τέχνες έχει έντονο το στοιχείο του ρεαλισμού.

Όποιος διδάσκεται πυγμαχία και ασχολείται με αυτήν σοβαρά ξέρει ότι μάθει θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει και έξω στο δρόμο εάν αυτό απαιτηθεί.

Είναι πρακτική και χρησιμοποιούνται τεχνικές που έχουν εφαρμογή. Είναι ότι τελείότερο για άμυνα και επίθεση και για να είμαστε ακριβείς για αμυνόμενη επίθεση ή για επιτιθέμενη άμυνα ανάλογα με το πως θα το δει κάποιος.

Εντάξει, περίοπτη θέση έχουν και τα άλλα μαχητικά σπορ ή πολεμικές τέχνες που έχουν φυσική επαφή και ο διδασκόμενος μαθαίνει σωστά την έννοια της μεταβαλλόμενης απόστασης από τον αντίπαλο, όπως η Πάλη και το Τζούντο ή το Μπραζίλιαν Ζίου Ζίτσου, αλλά αυτά είναι για το τι θα κάνει κάποιος όταν είναι στο έδαφος και αυτό μπορεί να λειτουργήσει όταν είναι ένας με έναν. Αν ο αντίπαλος όμως έχει παρέα, πολύ δύσκολα δεν θα εμπλακούν υπέρ του φίλου τους όταν αυτός θα κυλιέται στο δάπεδο με έναν άγνωστο και συνήθως εμπλέκονται «χορεύοντας» πάνω στο κεφάλι του άγνωστου αντιπάλου του φίλου τους.

Δείτε το γιατί στο βίντεο που ακολουθεί