Είκοσι χρόνια έκανα media στη συγχωρεμένη την «Ελευθεροτυπία», λογικό ήταν να βολτάρω από πλείστα όσα μαγαζιά και μαγαζάκια. Σε άλλα πήγαινα ελάχιστα (στο γκέτο των εκδόσεων Λυμπέρη, για παράδειγμα) και σε άλλα περισσότερο. Βλέπε την ΙΜΑΚΟ του Κωστόπουλου, οίκο ανοιχτό σε κόσμο και ντουνιά, παρέλαση γινότανε πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Και όπως ήταν φυσικό, λόγω θέσεως, άνοιγα κουβέντα και με τον εκδότη.

Τέτοια εποχή πρέπει να ήταν λοιπόν, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Άντε να ήταν αρχές Μαΐου, πάντως φως είχε και ζεστούλα κάπως. Οπότε γυρνάει ο Πετράν και μου λέει:
«Ευτυχώς έφτιαξε ο καιρός και θα πάω στο χωριό μου»
«Ανεβαίνεις Πήλιο;», τον ρωτάω εγώ, που τον ήξερα για Βολιώτη βέρο.
«Όχι ρε», μου απαντάει, «στη Μύκονο θα πάω!»

Και κάπου εκεί, στην απάντηση αυτή την ανωτέρω, κρύβεται όλο το στόρι της πρόσφατης δήλωσης Κωστόπουλου. Του αποφθέγματος «ξεβλάχεψα πολύ κόσμο», που απασχολεί από χτες τα social media και τρεντάρει πρώτη πεντάδα στην τουίτα και χαλάει κόσμο στο φέιζμπο. Έτσι το είπε ο Πιερ Κωστό (προσωνύμιο που χρησιμοποιούσε σε κάποια από τα πρώτα editorial μόδας του ΚΛΙΚ) και ξεσηκώθηκε θύελλα σχολίων και αντιδράσεων, να μπείτε στο ίντερνετ να δείτε.

Επιστρέφω στην ουσία όμως. Στο «ξεβλάχεμα» της επίμαχης φράσεως, που δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα μασκάρεμα. Μια μεταμφίεση της ελληνικής βλαχιάς, που πέρασε απλώς από τη μία φάση στην άλλη. Από τη λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο του εμφυλιακού κράτους, στα λούσα, στις «μπέμπες» και στη λαϊφσταϊλιά του σημιτικού θριάμβου. Όταν δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και δεν νοείτο επ’ ουδενί να μην πάρεις διακοποδάνειο για να βγάλεις τα Χριστούγεννα στο Μαϊάμι, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, έστω για ενημέρωση στην τρεντουριά. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…

Ο Κωστόπουλος φυσικά ήταν η κορυφή ενός ολόκληρου παγόβουνου. Ήταν η σημαδούρα του καταναλωτισμού, που κατακυρίευσε την Ψωροκώσταινα και της έβγαλε τα σιγκούνια. Για να της φορέσει τα DKNY της Νίτσας Σαπουντζή και τα Burberry του Λάκη Γαβαλά και να την ξαποστείλει από την Αιδηψό στη Μύκονο. Και να της μάθει επίσης τα μοχίτα, τη ρόκα παρμεζάνα, τα πούρα και το RnB. Την ίδια ώρα, επτά στους δέκα Έλληνες και επτά στις δέκα Ελληνίδες εξακολουθούν να έχουν εμπιστοσύνη απόλυτη στο στρατό, στην αστυνομία και στην εκκλησία. Συγγνώμη, αλλά αν αυτό το λέτε εσείς «ξεβλάχεμα», εγώ το λέω απλώς σοβάτισμα, ασβέστωμα μιας νοοτροπίας παλιάς όσο και η Ακρόπολη. Και μιας ψυχολογίας «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», που δεν αλλάζει όχι με ένα αλλά ούτε με εκατό Κωστόπουλους.

Ας αφήσουμε λοιπόν τον Πετράν στους κομπασμούς του κι ας αναρωτηθούμε πόσο διαφορετικοί είμαστε από την εποχή που ο Μένιος Κουτσόγιωργας φόραγε λαμέ κυπαρισσί κοστούμια και πρωταγωνιστούσε στα εξώφυλλα του «Ταχυδρόμου». Πόσο άνοιξε η σκέψη μας, πόσο προόδευσε η νοοτροπία μας, πόσο πιο χαλαροί και υπομονετικοί είμαστε απέναντι σε φαινόμενα που δοκιμάζουν τις αντοχές μας. Κι αν η απάντηση γίνει ποτέ θετική, ποιος το γαμεί ρε φίλε το ξεβλάχεμα. Εκεί που φτάσαμε πλέον κι ο Κωστό απ’ τον Κινέζο ψωνίζει!