Πολυσέβαστοι Συλλειτουργοί μου Ἅγιοι Πατέρες

Ὁσιώτατοι Μοναχοὶ καὶ Ὁσιώτατες Μοναχὲς

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ

Πολυαγαπημένα μου πνευματικὰ παιδιά

 «Τὶ νὰ πῶ καὶ σὲ τὶ νὰ ἀναφερθῶ; Βλέπω ταυτόχρονα ἕναν μαραγκὸ καὶ μία φάτνη καὶ ἕνα Βρέφος καὶ σπάργανα καὶ λεχώνα Παρθένο, ποὺ στερεῖται τὰ πλέον ἀπαραίτητα. Βλέπω τὰ πάντα νὰ εἶναι φτωχικά, τὰ πάντα νὰ πλημμυρίζουν ἀπὸ ἀνέχεια.

Εἶδες πλοῦτος, ποὺ ὑπάρχει μέσα σὲ τόσο μεγάλη φτώχεια; Εἶδες πῶς, ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἦταν πλούσιος, φτώχευσε γιὰ χάρη μας; Δὲν εἶχε οὔτε κρεβάτι οὔτε στρῶμα καὶ γι᾽αὐτὸ τοποθετήθηκε σὲ μία ξερὴ φάτνη.

Ὤ φτώχεια ποὺ εἶσαι πηγὴ πλούτου! Ὤ πλοῦτε ἀμέτρητε ποὺ κρύβεσαι ἀπὸ τὴ φτώχεια! Εἶναι ξαπλωμένος μές στὴ φάτνη καὶ συνταράσσει τὴν οἰκουμένη. Τὶ νὰ πῶ καὶ σὲ τὶ νὰ πρωτονα­φερθῶ;».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καὶ παιδιά μου ἀγαπημένα!

Αὐτὴ ἡ ἀπορία καὶ ἔκσταση, ἡ ὁποία, μαζὶ μὲ ἀναρίθμητα ἀκόμη ἐρωτήματα, τόσο ὄμορφα ἐκφράζεται καὶ διατυπώνεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἀποτελεῖ κατάθεση καρδιᾶς ὅλων μας μπροστὰ στὸ ὑπερφυὲς Μυστήριο τῶν Χριστουγέννων.

Βρισκόμαστε ὅλοι μας ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ Σπήλαιο, μὲ ἀπορία καὶ μέ ἔκσταση, συγχρόνως ὅμως καὶ μὲ συγκίνηση καὶ μὲ ἐλπίδα, μὲ χαρὰ καὶ μὲ κατάνυξη, μὲ δέος καὶ μέ λατρεία.

Πράγματι, δὲν γνωρίζει κανεὶς τὶ νὰ πρωτοθαυμάσει καὶ τὶ νὰ πρωτοεξιχνιάσει!

Τὸν Παντοδύναμο μέσα στὴν ἐσχάτη ἀδυναμία τοῦ Βρέφους;

Τὸν Ἄχρονο μέσα στὸν χρόνο;

Τὸν Ἄσαρκο Σεσαρκωμένο;

Τὸν Ἀμήτορα ἀπὸ τὸν Πατέρα καὶ τὸν ἀπάτορα ἀπὸ τὴν Μητέρα;

Τὴν ἐσχάτη ταπείνωση; τὴν ἄρρητη Ἀγάπη; τὸ Μυστήριο τῆς Παρθένου; τὴν ἐκπλήρωση τῶν προφητειῶν; τὸ ἄνοιγμα τοῦ Οὐρανοῦ;

Πάνω ἀπὸ ὅλα ὅμως θαυμάζουμε τὸν ἀληθινὰ πλούσιο, τὴν πηγὴ κάθε ἀληθινοῦ πλούτου μέσα στὸ μυστήριο τῆς ἀπόλυτης κένωσής Του καὶ τῆς ἀπερίγραπτης πτωχείας Του!

Τὸ μυστήριο τοῦ ἀληθινοῦ πλούτου βλέπουμε μπροστά μας!

Τὸ νόημα τοῦ ἀληθινοῦ πλούτου θὰ τὸ ἀντλή­σουμε ἀπὸ τὴν πτωχικὴ φάτνη τοῦ Χριστοῦ μας!

Νὰ θυμηθοῦμε πρώτιστα ὅτι ὁ προχριστιανικὸς ἄνθρωπος ἀναζητοῦσε μὲ ἀγωνία τὸν πραγματικὸ πλοῦτο σὲ ψεύτικους Θεοὺς μὲ φαινομενική ἰσχὺ καὶ δύναμη. Γι᾽αὐτὸ καὶ ὁ προχριστιανικὸς ἄνθρωπος θεοποίησε στὴν ὑπαρ­ξιακὴ περιπέτειά του σχεδὸν τὰ πάντα. Λάτρευσε τὴν κτίση παρὰ τὸν Κτίσαντα, ἀναζήτησε τὴν λύτρωση στὶς θυσίες τῶν ταύρων καὶ τῶν τράγων, θεοποίησε τὰ πάθη του καὶ τὶς ἀδυναμίες του, πα­ραδόθηκε στὴν αὐτοειδω­λο­ποίησή του χωρὶς φραγμοὺς καὶ ὅρια. Καὶ ἀπέτυχε παταγωδῶς. Δὲν κατόρθωσε τὸν στόχο του.

Δυστυχῶς ὅμως καὶ ὁ μεταχριστιανικὸς ἄνθρωπος καὶ ὁ μετέπειτα νεωτερικὸς καὶ μετανεωτερικὸς ὑπεράνθρω­πος ἀναζήτησε τὸν ἀληθινὸ πλοῦτο στὴν οἰκονομικὴ κυ­ριαρχία, στὴν ἐξωτερικὴ δύναμη, στὴν τεχνολογικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἐξέλιξη, στὴν ἐπιβολὴ τοῦ δῆθεν δυνα­τοῦ στὸν ἀδύναμο, στὴν μέθη τῆς ἀγορᾶς, στὸν κατανα­λω­­τισμό, στὸ χτίσιμο στερεοτύπων στὰ μέτρα τῆς φιλαυ­τίας καὶ ἀτομοκρατίας του, στὸ κυνήγι τῆς μάταιης ἡδο­νῆς καὶ στὶς ἐξωτερικὲς ἀπολαύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Καὶ πά­λι δὲν πέτυχε τὸ ποθούμενο. Ἐγκλωβίστηκε σὲ ἀδιέ­ξοδα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀκόμη παλεύει νὰ ἀπελευ­θε­ρω­θεῖ.

Εὐτυχῶς ὅμως ποὺ τὸ πάμφτωχο καὶ ἐμπερίστατο καὶ ἀδύναμο Θεῖο Βρέφος, ὁ Ἐμμανουήλ, μέσα ἀπὸ τὸ Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, μὲ τὸ βρεφικό Του κλάμα φανε­ρώ­νει στὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς τὸ νόημα τοῦ ἀληθινοῦ πλούτου, τῆς ἀληθινῆς εὐδαιμονίας, τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.

Γεννήθηκε μέσα σὲ ἕνα ρυπαρὸ Σπήλαιο καὶ ἐν μέσῳ ἀλόγων ζώων, μία εἰκόνα τῆς ρυπαρότητας τῆς ἀνθρωπότητας καὶ τῆς ἀλογίας τῶν ἀνθρώπων, στὸν βαθμὸ ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἐξακολουθοῦμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ εὐτυχία βρίσκεται σὲ χρήματα, σὲ ἀποκτήματα, σὲ ἀνέσεις, στὴν χλιδή, στὴν πολυτέλεια, στὴν κάθε εἴδους ἀπληστία καὶ πλεονεξία.

Μέσα στὸ σκοτεινὸ Σπήλαιο, μακρυὰ ἀπὸ τὰ ψεύτικα φῶτα τῆς ἀναλώσιμης καὶ πρόσκαιρης δόξας καὶ ὀμορφιᾶς, ἦλθε ὁ Χριστὸς «Φῶς ἐκ Φωτός» καὶ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως».

Αὐτὴν τὴν ἀληθινὴ γνώση, ποὺ μᾶς προσφέρει πλουσιοπάροχα τὸ Βρέφος τῆς Βηθλεέμ, νὰ ἀνα­ζητή­σου­με, ἀδελφοί μου, μὲ πόθο, μὲ ἀγάπη, μὲ λαχτάρα, μὲ ἀνιδοτελῆ ἀναζήτηση.

Νὰ ἐναποθέσουμε μὲ τιμιότητα καὶ ταπεινότητα στὴν πτωχικὴ φάτνη τοῦ Χριστοῦ μας τὴν δική μας προ­σωπικὴ πτωχεία, νὰ τὴν ἐγκαταλείψουμε ὁριστι­κά, καὶ ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ ἀληθινοῦ πλούτου, νὰ λάβου­με μόνιμα καὶ ἐμεῖς, στὴν θέση τῆς πτωχείας μας, τὸν πολυπόθητο πραγματικὸ πλοῦτο. Αὐτὸν ποὺ κομίζει ὁ Χριστὸς μὲ τὴν Γέννησή Του.

Διότι:

Πτωχεία ἡ φιλαυτία

Πλοῦτος ἡ φιλαλληλία

Πτωχεία ἡ ἀτομοκρατία

Πλοῦτος ἡ αὐτοθυσία

Πτωχεία ἡ πλεονεξία

Πλοῦτος ἡ φιλανθρωπία

Πτωχεία ἡ κτητικότητα

Πλοῦτος τὸ μοίρασμα

Πτωχεία ἡ ἐκμετάλλευση

Πλοῦτος ἡ δικαιοσύνη

Πτωχεία ἡ κακοποίηση

Πλοῦτος ὁ σεβασμὸς

Πτωχεία ὁ φθόνος

Πλοῦτος ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀξίας τοῦ ἄλλου

Πτωχεία ἡ κατάκριση

Πλοῦτος ὁ καλὸς ὁ λόγος

Πτωχεία ὁ ἐγωισμὸς

Πλοῦτος ἡ ἀγάπη

Αὐτὰ τὰ πλούσια Χριστούγεννα εὔχομαι νὰ ἑορτάσουμε!

Αὐτὸν τὸν πλοῦτο νὰ ἀποκτήσουμε!!

Τὸν ἀμέτρητο πλοῦτο, ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός!

Ὁ Πνευματικός σας Πατέρας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Φθιώτιδος Συμεὼν