«Τα αδέσποτα σκυλιά είναι πιθανόν εκατομμύρια στην Ελλάδα, και με δεδομένο το γεγονός ότι η νοοτροπία εδώ δεν θα αλλάξει σύντομα, θα υπάρξουν εκατομμύρια περισσότερα στα επόμενα χρόνια. Η Blue μου ήταν ένα από τα εκατομμύρια αδέσποτα εκεί έξω, όταν την είδα για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2016. Ήμουν σε διακοπές σε ένα μικρό χωριό δίπλα στη θάλασσα, περίπου 150 χλμ από την Αθήνα – και το να είσαι σε διακοπές στην ύπαιθρο δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, ειδικά όταν έχεις μαζί σου και τα σκυλιά σου.
Κάθε απόγευμα, περπατούσα με τα σκυλιά στη θάλασσα – οι άνθρωποι είχαν φύγει μετά το ηλιοβασίλεμα, και είχαν όλη την παραλία (και τα 16 χιλιόμετρα της) δικά τους. Ήταν απόγευμα, όταν την είδα να έρχεται προς το μέρος μας, κουνώντας την ουρά της. Μας είχε εντοπίσει από μακριά. Φάνηκε πως έψαχνε απεγνωσμένα για συντροφιά, έτσι χώθηκε αμέσως στην παρέα μας.
Όταν αγαπάς τα ζώα και ζεις στην Ελλάδα, τότε έχεις συνηθίσει στην εικόνα των αδέσποτων ζώων να περιφέρονται τριγύρω σου, και προσπαθείς να σώσεις τα πιο αδύναμα: τα άρρωστα, τα αποσκελετωμένα, τα νεογνά κ.λπ. Η Blue δεν ήταν τίποτε από τα παραπάνω (ήταν ήδη περίπου 6-7 μηνών και υγιής), το οποίο σημαίνει ότι δεν έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα.
Αλλά η Blue είχε κάτι άλλο, που έκανε τη ζωή της σαν αδέσποτο εξαιρετικά ευάλωτη: ήταν απελπισμένη – απελπισμένη για προσοχή, για ανθρώπινη συντροφιά, για μια οικογένεια όπου θα την ένιωθε δική της. Διασώθηκε και υιοθετήθηκε στην Ολλανδία τον Οκτώβριο του 2016. Η μαμά της κι εγώ μιλάμε κάθε μέρα, και η Blue έχει κάνει μεγάλη πρόοδο. Το ένστικτό μου λέει ότι θα γίνει σκυλί θεραπείας, αλλά ακόμα κι αν δεν γίνει, θα έχει σίγουρα μια υπέροχη ζωή.»
