Σμαραγδένιο θαλάσσιο γυμνοσάλιαγκα τον λένε και είναι ένα ζώο εντελώς αλλιώτικο από τα άλλα, καθώς δεν θέλει να ζει ως αυτό που πλάστηκε, προτιμώντας αντιθέτως τον κόσμο των φυτών!
Ήταν μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Biological Bulletin» το 2014 που απέδειξε πως τα χρωμοσώματα του θαλάσσιου αυτού γυμνοσάλιαγκα (Elysia chlorotica) δεν ήταν ακριβώς ζωικά, έχοντας μέσα τους γονίδια από τα φύκια με τα οποία τρέφεται.
Γονίδια με τα οποία μπορεί και υποστηρίζει διαδικασίες φωτοσύνθεσης και παίρνει έτσι την απαραίτητη ενέργεια και τα θρεπτικά συστατικά με τον τρόπο των φυτών, τη χλωροφύλλη δηλαδή.
Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Νότιας Φλόριντα αλλά και του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ επιβεβαίωσαν μέσω σύγχρονων απεικονιστικών τεχνικών ότι το γονίδιο με το οποίο φωτοσυνθέτουν τα φύκια ενυπάρχει στον γυμνοσάλιαγκα, ενώ δεν γεννιέται με κάτι τέτοιο στο DNA του.
Με αυτό μπορεί και φτιάχνει τους χλωροπλάστες, τα πλαστίδια που περιέχουν δηλαδή όλα τα ένζυμα που χρειάζεται η διεργασία της φωτοσύνθεσης. Με τη φωτοσύνθεση, ο γυμνοσάλιαγκας του νερού μπορεί και ζει πλέον ως φυτό, παίρνοντας υδατάνθρακες και λιπίδια και ζώντας… βασιλικά και αυτόνομα με τη βοήθεια του ήλιου.
Πώς στο καλό το κάνει αυτό, παραμένει μυστήριο για την επιστήμη, αλλά και το γεγονός ότι διατηρεί τους χλωροπλάστες του για περιόδους ακόμα και 9 μηνών κάθε φορά. Ακόμα και γονίδια που επισκευάζουν τους κατεστραμμένους χλωροπλάστες αποκτά από τα φύκια, διαδικασίες δηλαδή που συναντιόνται αποκλειστικά στον κόσμο των φυτών. Και κληρονομεί μάλιστα στα παιδιά του το εν λόγω γονίδιο που επιτρέπει στους χλωροπλάστες να λειτουργούν, αφήνοντάς τα να πρέπει απλώς να πάρουν τους χλωροπλάστες από κάποιο φύκι.
«Δεν υπάρχουν κατά κανέναν τρόπο στη Γη γονίδια από φυτό που να μπορούν να λειτουργήσουν μέσα σε ένα ζωικό κύτταρο», σχολίασε με νόημα ο καθηγητής Sidney Pierce της μελέτης, «κι όμως αυτό συμβαίνει εδώ. Επιτρέπουν στο ζώο να βασίζεται στη λιακάδα για τη διατροφή του. Αν κάτι συμβεί λοιπόν στις πηγές της τροφής τους, έχουν έναν καλό τρόπο να μην πεθάνουν της πείνας μέχρι να βρουν κάνα φύκι να τραφούν. Αυτή η βιολογική προσαρμογή είναι επίσης ένας μηχανισμός ταχείας εξέλιξης»…
