Ο Κύριος, όταν ανέστησε τον νεκρό Λάζαρο, ήταν σαν να έλεγε, με την πράξη του αυτή: «Πρόκειται να πάθω ως άνθρωπος για τη σωτηρία των ανθρώπων, αλλά για να μη νομίσετε ότι αυτό που θα γίνει είναι δείγμα αδυναμίας, πριν να έρθει ο θάνατος επαναφέρω στη ζωή εκείνον που τον κρατούσε ο θάνατος».
Γιατί αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός του θαύματος της ανάστασης του Λαζάρου, όταν του ανάγγειλαν στον δρόμο την αρρώστια του Λαζάρου – όπως λέει ο ευαγγελιστής: «Οι αδελφές του έστειλαν ανθρώπους στον Κύριο και του είπαν· Να, αυτός που τον αγαπάς, είναι άρρωστος» (Ιω. 11:3) – όταν λοιπόν άκουσε κάτι τέτοιο, δεν θα καθυστερούσε πολύ, αλλά όπως έκανε στην περίπτωση του εκατόνταρχου, του οποίου έσωσε τον δούλο χωρίς ο ίδιος να είναι παρών, και στην περίπτωση της Συροφοινίκισσας, της οποίας έσωσε την κόρη που απουσίαζε, έτσι θα έκανε και στην περίπτωση της Μάρθας, όταν του είπε ότι ο αδελφός της είναι άρρωστος.
Τώρα όμως επίτηδες περιμένει τον θάνατο του Λαζάρου και παρατείνει την αναβολή και αναβάλλει την παρουσία του εσκεμμένα, για να δείξει τη νίκη του εναντίον του θανάτου πριν από την πάλη του με τον θάνατο. Και καθυστερεί για τρεις μέρες, για ν’ αποδειχθεί βέβαιος ο θάνατος του Λαζάρου. Και ενώ είναι παρόντες οι Ιουδαίοι ανοίγει τον τάφο, για να κάνει κήρυκες του θαύματος εκείνους που τον εδίωκαν. Και ανασταίνει τον Λάζαρο με προσευχή και επίκληση του Πατέρα του, για να μη φανεί ότι αντιτάσσεται στους νόμους του δημιουργού.
Σάββατο του Λαζάρου: Γιατί φτιάχνουμε "λαζαράκια"
Και πρόσεξε το παράδοξο. Δεν είπε «Λάζαρε, ξανάζησε», αλλά τι; «Λάζαρε, έβγα έξω» (Ιω. 11:43)· για να διδάξει τους παρόντες ότι αυτός είναι εκείνος που καλεί αυτά που δεν υπάρχουν σαν να υπάρχουν (Ρωμ. 4:17)· για να δείξει στους παρόντες ότι αυτός είναι ο Θεός των ζωντανών και όχι των νεκρών (Ματθ. 22:32)· για να δείξει στον κατάλληλο καιρό ότι από τίποτε δεν εμποδίζεται η προσταγή του Θεού· και για να θυμίσει στους παρόντες Εκείνον που είπε: «Να γίνει το στερέωμα· να συγκεντρωθούν τα νερά σ’ έναν τόπο· να βλαστήσει η γη χορτάρι χλωρό· να γεμίσουν τα νερά με ζωντανές υπάρξεις» (Γέν. 1:6,9,11,20).
«Λάζαρε, έβγα έξω», είπε, και αυτό για μεγαλύτερη και σταθερότερη πίστη αυτών που συγκεντρώθηκαν, ώστε από τη μια το σάβανο και οι επίδεσμοι να βεβαιώσουν τον θάνατο του Λαζάρου, και από την άλλη η άμεση υπακοή του και ο ανεμπόδιστος φόβος να διακηρύξουν την εξουσία του Κυρίου.
«Λάζαρε, έβγα έξω»· και εκείνος που βρισκόταν σε αποσύνθεση σηκώθηκε, και εκείνος που είχε αρχίσει να σαπίζει ανέκτησε τις αισθήσεις του· ο νεκρός υπάκουσε, και ο δεμένος έτρεξε, και ο θρηνούμενος αναπήδησε.
Γιατί όμως στην περίπτωση αυτή φώναξε δυνατά ο Σωτήρας; Γιατί λέει ο ευαγγελιστής: «Αφού είπε αυτά, φώναξε με δυνατή φωνή· Λάζαρε, έβγα έξω». Για να προεικονίσει ίσως με τη φωνή τη μελλοντική ανάσταση των νεκρών, όπως λέει ο απόστολος: «Θα ακουστεί ο ήχος της σάλπιγγας και οι νεκροί θ’ αναστηθούν» (Α’ Κορ. 13:52).
Ας ευχαριστήσουμε τον Χριστό που έχει την εξουσία της ζωής και του θανάτου. Σ’ αυτόν, μαζί και στον Πατέρα και στο άγιο και ζωοποιό Πνεύμα, ανήκει η δόξα και η δύναμη, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Ιω. Χρυσοστόμου, Λόγος εις τον τετραήμερον Λάζαρον (αποσπάσματα).
