Ήταν η σκληρή περίοδος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, όπου πιο έντονα υπήρχε η αίσθηση ότι επίκειται το τέλος του κόσμου. Θεώρησε, λοιπόν, ευκαιρία να ρωτήσει τον αληθινό προφήτη του Θεού.

-Πες μου, πάτερ, πότε θα τελειώσει αυτός ο κόσμος;

Κι ο όσιος στενάζοντας του είπε:

-Όταν δεν θα υπάρχει μονοπάτι από τον ένα γείτονα στον άλλο.

Δεν ξέρω αν ο άγιος ερημίτης κυριολεκτούσε. Γνωρίζουμε όμως πως το «μονοπάτι από τον ένα γείτονα στον άλλο» φανερώνει τη σχέση που οι άνθρωποι έχουν. Αυτή η σχέση είναι η κοινωνία των προσώπων που εκφράζει το «κατ’ εικόνα Θεού» που ο κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος. Η φύση μας δηλαδή ζητά, για να ζήσει, την αγάπη και την ενότητα, χωρίς την οποία υπάρχει θάνατος.

Είναι γνωστή η σημερινή πραγματικότητα, όπου έκλεισαν τα «μονοπάτια από τον ένα γείτονα στον άλλο», οι οικογένειες απομονώθηκαν, οι άνθρωποι είναι μόνοι. Η αυτάρκεια, σ’ όλα τα επίπεδα ζωής, έφερε την απομάκρυνση από το διπλανό μας, με σοβαρές, βέβαια, συνέπειες για την ψυχική υγεία. Αν το σώμα για να διατηρηθεί στη ζωή χρειάζεται την κατάλληλη τροφή, η ψυχή χρειάζεται τη σχέση, την επικοινωνία, τη συνάντηση των καρδιών.

Ο Χριστός γνωρίζοντας ποια μας ταιριάζει ως φυσιολογική μας κατάσταση μάς προσφέρει την Εκκλησία ως τρόπο ζωής. Μέσα σ’ αυτή υπάρχουμε ως πρόσωπα που κοινωνούμε τη ζωή ο ένας του άλλου και γι’ αυτό μπορούμε να κοινωνούμε το σώμα και το αίμα Του. Τα μαζικό, όπου ο άνθρωπος γίνεται νούμερο, ασφαλώς δεν είναι εκκλησιαστικό. Όμως διαπιστώνουμε πως και οι χριστιανοί, στην πλειοψηφία τους, είναι κι αυτοί χωρίς «μονοπάτι από τον ένα γείτονα στον άλλο». Μοναξιασμένοι και απομονωμένοι, δεν μπορούν να δείξουν στον κόσμο την Εκκλησία ως «το ετέρως οράν τα πράγματα», κατά τον όσιο Νείλο τον ασκητή. Δεν έχουν δηλαδή εμπειρία διαφορετική από τον κόσμο, γι’ αυτό και ο κόσμος δεν έχει ελπίδα…

Όμως, υπάρχουν και εκείνες οι λίγες περιπτώσεις που συναντούμε την κοινωνία της αγάπης, την ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια στη σχέση, τον αγώνα να γίνει ο κόσμος Εκκλησία. Αυτό το «μικρό ποίμνιο» γίνεται έτσι η «μικρά ζύμη που όλον το φύραμα ζυμοί», κατά τον Απόστολο Παύλο, και ομορφαίνει τη ζωή και τη διατηρεί από την τέλεια καταστροφή όπως το αλάτι, κατά την παρομοίωση του Κυρίου.

Χωρίς μονοπάτι προς τον άλλο…

Χωρίς σχέση και κοινωνία…

Θάνατος!

Αγάπη κι ενότητα…

Δόσιμο και σχέση…

Ζωή!

Αήθεια, το τέλος του κόσμου δεν έρχεται με το πυρηνικό ολοκαύτωμα, όποτε και αν θα έρθει. Το τέλος του προσωπικού σου κόσμου έρχεται όταν κλείσεις την καρδιά σου και απομονωθείς εγωκεντρικά.

Η Ζωή υπάρχει και συνεχίζεται εις αιώνας κάθε που συναντάς τον αδελφό σου ως το Θεό σου και ζεις μαζί του τον πόνο, τη χαρά, την αγωνία, την ομορφιά της κοινής πια ζωής.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

ΠΗΓΗ: dogma.gr