Το τραγούδι «Άστα τα μαλλάκια σου» γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’30, ηχογραφήθηκε το 1951, τραγουδήθηκε από πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες και ακούγεται μέχρι τις μέρες μας.
Πρώτος ερμηνευτής ήταν ο Φώτης Πολυμέρης, ο οποίος το τραγούδησε για τις ανάγκες της ταινίας «Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν», του Αλέκου Σακελλάριου. Πρωταγωνιστής ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης, τον οποίο ντούμπλαρε ο τραγουδιστής.
Ο Σακελλάριος δεν ήταν μόνο σκηνοθέτης στην ταινία, αλλά και ο στιχουργός του τραγουδιού. Χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια από τη στιγμή που το εμπνεύστηκε μέχρι να φτάσει στα αυτιά του κόσμου. Μέχρι τότε, παρέμενε στο συρτάρι του στα «αζήτητα». Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 ο σκηνοθέτης είχε γνωρίσει μια κοπέλα που του άρεσε. Σε ένα ραντεβού τους στο Καβούρι φυσούσε δυνατός αέρας που σήκωνε το φόρεμα της κοπέλας και χαλούσε το χτένισμά της.
Με το ένα χέρι κατέβαζε το φόρεμα και με το άλλο, έφτιαχνε τα μαλλιά της. Όπως έχει περιγράψει ο Σακελλάριος σε συνέντευξή του, κάποια στιγμή τον πλησίασε και με απελπισμένο ύφους του είπε: «Πω πω χάλια έγιναν τα μαλλιά μου». Εκείνος της απάντησε: «Μια χαρά είναι και έτσι τα μαλλάκια σου, ανακατεμένα».
Φώτης Πολυμέρης
Έτσι εμπνεύστηκε την πρώτη φράση του τραγουδιού και όταν επέστρεψε στο σπίτι του, άρχισε να το γράφει. Το μυαλό του έκανε συνειρμούς γύρω από την ανησυχία της κοπέλας για το πώς έδειχναν τα μαλλιά της και σκέφτηκε ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να την απασχολήσει όταν γεράσει. Όσο ήταν νέα, η φυσική της ομορφιά ήταν αρκετή.
Οι στίχοι ολοκληρώθηκαν αλλά το τραγούδι δεν μελοποιήθηκε για αρκετό καιρό. Κάποια στιγμή ο συνθέτης Μιχάλης Σογιούλ, γνωρίζοντας ότι ο Σακελλάριος έγραφε στίχους, του ζήτησε ένα τραγούδι που θα μπορούσε να γίνει βαλς. Ο σκηνοθέτης θυμήθηκε το «Άστα τα μαλλάκια σου» και του το έδωσε.
Ο Σογιούλ ενθουσιάστηκε και έγραψε αμέσως τη μουσική, αλλά καμία εταιρία δεν ήθελε να το ηχογραφήσει γιατί δεν ήταν όπως έλεγαν, «πιασάρικο». Έτσι μπήκε πάλι στο συρτάρι, μέχρι το 1951 που ο σκηνοθέτης αποφάσισε να το συμπεριλάβει στην ταινία του. Ο κόσμος το αγάπησε, αποδεικνύοντας ότι ήταν τελικά «πιασάρικο».
