Kι όμως... Στην βορειότερη και πιο παγωμένη νορβηγική πόλη απαγορεύεται να πεθάνει κανείς και να ταφεί στα χώματα που έζησε ολόκληρη την ζωή του.

Το σύμπλεγμα νησιών Σπίτσμπεργκ στον Αρκτικό ωκεανό που διοικητικά ανήκει στην Νορβηγία μπορεί να φημίζεται για το γεγονός ότι αποτελεί το βορειότερο κατοικημένο σημείο του σκανδιναβικού κράτους, ωστόσο ένας απαράβατος κανόνας είναι εκείνος που τραβάει προς το ομώνυμο, μεγαλύτερο και μοναδικό κατοικημένο νησί του αρχιπελάγους τα φώτα της δημοσιότητας.

Με πληθυσμό που δεν ξεπερνάει τους 2.500 κατοίκους το Σπίτσμπεργκ βλέπει το φως του ήλιου μόνο για μερικές ώρες κάθε μέρα κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα, όμως το γεγονός που προξενεί την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ρητή απαγόρευση της ταφής των νεκρών κατοίκων στο έδαφος, καθώς οι πολικές θερμοκρασίες που επικρατούν στην περιοχή καθιστούν αδύνατη την αποσύνθεση των σορών, με τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών να είναι κάτι παραπάνω από ορατός.

Επιπλέον, τα παχιά και παμπάλαια στρώματα πάγων, τα οποία συντηρούνται εδώ κι αρκετούς αιώνες από τις χαμηλές θερμοκρασίες είναι σε θέση να συντηρήσουν μικρόβια κι ιούς από τα σώματα των νεκρών και να τα μεταδώσουν σε υγιείς ανθρώπους.

Για αυτό τον λόγο, οι ηλικιωμένοι κάτοικοι της πρωτεύουσας Λονγκγέαρμπγεν (στην οποία κατοικεί η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του αρχιπελάγους Σπίτσμπεργκ) αλλά κι οι ασθενείς που βρίσκονται σε τελικό στάδιο αναγκάζονται να μεταβούν στην ενδοχώρα για να περάσουν τις τελευταίες ημέρες της ζωής τους.

Μάλιστα, η αναγκαστική μετανάστευση των ασθενών και των ηλικιωμένων είναι σχεδόν μονόδρομος για τους κατοίκους της πόλης, καθώς παρά την λειτουργία αποτεφρωτήριου, ελάχιστοι είναι όσοι επιλέγουν την λύση της καύσης των σορών.