Αυτή η εικόνα των εκβολών του ποταμού Μπετσιμπόκα στη βορειοδυτική Μαδαγασκάρη, αποτυπώνει τη διάβρωση που αντιμετωπίζει αυτή η μικρή νησιωτική χώρα στον Ινδικό Ωκεανό εδώ και πενήντα χρόνια.
Το κόκκινο χρώμα που βλέπουμε στα «πλοκάμια» του ποταμού είναι το αποτέλεσμα ιζημάτων πλούσιων σε σίδηρο, τα οποία παρασύρονται από τους λόφους κατά τη διάρκεια των έντονων βροχοπτώσεων και καταλήγουν στα νερά του ποταμού.
Εκτιμάται ότι 400 τόνοι εδάφους καταλήγουν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια της βροχερής περιόδου στον ποταμό Μπετσιμπόκα δίνοντάς του ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Tα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, η Μαδαγασκάρη έχει χάσει πάνω από το 90% της αρχικής της δασικής έκτασης. Αυτή η απώλεια των δασών οφείλεται σε μια παραδοσιακή γεωργική πρακτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια.
Συνήθως, οι αγρότες κόβουν όλα τα δέντρα μιας δασικής περιοχής και τα καίνε με στόχο να τη μετατρέψουν σε ορυζώνα. Μετά από ένα ή δύο χρόνια παραγωγής το κομμάτι αυτό του δάσους παραμένει αχρησιμοποίητο για τα επόμενα 4-6 χρόνια. Μετά από μερικά χρόνια επανάληψης της διαδικασίας, το χώμα εξαντλείται από θρεπτικά συστατικά και δεν μπορεί πλέον να αναπτύξει ρύζι.
Στη συνέχεια εγκαταλείπεται και επιλέγεται μια νέα περιοχή του τροπικού δάσους. Αυτή η πρακτική αφήνει τη γη σχεδόν άγονη – αφού η μόνη βλάστηση που ευδοκιμεί πια είναι οι θάμνοι και το γρασίδι – οπότε είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στη διάβρωση και στις κατολισθήσεις.
Τα προβλήματα διάβρωσης του εδάφους, επηρεάζουν την ποιότητα του νερού αλλά και το χρώμα του, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων τα ερυθρά νερά του ποταμού Μπετσιμπόκα.
