Στο βορειοανατολικότερο άκρο της ρωσικής επικράτειας, ο ντόπιος πληθυσμός της Τσουκότκα, οι Τσούκτσοι και οι Εσκιμώοι, ζουν σε μικρούς διάσπαρτους συνοικισμούς στην αχανή τούνδρα, στον ατελείωτο χειμώνα βυθισμένοι στο σκοτάδι αλλά και στο λιγότερο τραχύ καλοκαίρι.
Εδώ, επιτρέπεται και το κυνήγι φαλαινών από τους αυτόχθονες πληθυσμούς με συγκεκριμένη ποσόστωση θανάτωσης. Η Διεθνής Επιτροπή Φαλαινοθηρίας, έχει ορίσει ποσόστωση θανάτωσης 720 γκρίζων φαλαινών και 30 ρυγχοφάλαινων, μεταξύ των ετών 2013-2018.
«Το κυνήγι των φαλαινών είναι επικίνδυνο», λέει για το προφανές, ένας φαλαινοθήρας στη Ρωσίδα φωτογράφο Βικτώρια Σοκολόβα που κατέγραψε το κυνήγι των υδρόβιων θηλαστικών με τον φακό της.
Η Σοκολόβα συμμετείχε σε μια κυνηγετική αποστολή με τη φράση «εμείς δε φέρουμε ευθύνη για τη ζωή σου» σίγουρα να μην ήχησε καλά στα αυτιά της...
Το θήραμα εντοπίστηκε και το κυνήγι ξεκίνησε. Το κυνήγι γίνεται με τον αρχέγονο παραδοσιακό τρόπο δηλαδή με μικρές βάρκες που εύκολα ανατρέπονται αν χτυπηθούν από την ουρά μια φάλαινας. Τα μόνα σύγχρονα εργαλεία που χρησιμοποιούν, είναι ότι πια οι βάρκες τους είναι μηχανοκίνητες και δε κινούνται με τη χρήση κουπιών.
Όπλο τους είναι ένα απλό καμάκι που επιβιώνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στόχος της ομάδας που σπεύδει στο στόχο, είναι το καμάκι να πλήξει τη σπονδυλική στήλη του κήτους. Οι κυνηγοί δείχνουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο σεβασμό στο οικοσύστημα. Τραβώντας το σκοτωμένο κήτος θα κόψουν ένα κομμάτι από αυτό και θα το πετάξουν στη θάλασσα, με την ελπίδα πως το κήτος θα ξαναγεννηθεί και θα επιστρέψει στους ανθρώπους.
Αφού το οδηγήσουν στη ξηρά, θα το τυλίξουν με καλώδια χαλκού και θα αφαιρέσουν το κρέας του- το κουφάρι μένει στην ακτή που μοιάζει με ένα τεράστιο νεκροταφείο φαλαινών με δεκάδες κουφάρια να συνθέτουν ένα κινηματογραφικό σκηνικό.
Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, ο κάθε ντόπιος έχει δικαίωμα να πάρει όσο κρέας επιθυμεί χωρίς κανένα κόστος. Στην υπόλοιπη Ρωσία, η πώληση του κρέατος φάλαινας απαγορεύεται.
