Το χωριό Curdi στο ινδικό κρατίδιο της Γκόα είναι ορατό μόνο για ένα μήνα κάθε χρόνο, αφού τους υπόλοιπους 11 μήνες είναι εξαφανισμένο κάτω από το νερό.
Το χωριό βρισκόταν ανάμεσα σε δύο βουνά, με τον ποταμό Σαλαουλίμ να διέρχεται μέσα απ’αυτό. Όπως μεταδίδει το BBC, κάποτε ήταν ένα ακμάζον και εύφορο χωριό με 3.000 κατοίκους, ωστόσο το 1986 έπαψε να υπάρχει, καθώς η κατασκευή του πρώτου φράγματος του κρατιδίου το εξαφάνισε.
Κάθε χρόνο όμως, τον Μάιο, το νερό υποχωρεί και έρχεται στο φως ό,τι έχει απομείνει απ΄αυτό και οι παλιοί κάτοικοί του συναντιούνται για να γιορτάσουν την εμφάνισή του.
Διαβρωμένη γη, πετρώματα δέντρων, ερείπια σπιτιών και θρησκευτικών δομών, σπασμένα υπολείμματα ειδών οικιακής χρήσης, κατεστραμμένα κανάλια νερού και μίλια άγονου εδάφους που διασταυρώνονται με υδάτινα σώματα, κάνουν την εμφάνισή τους.
Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί ζούσαν μαζί. Υπήρχε ένας κεντρικός ναός και αρκετοί μικρότεροι, ένα παρεκκλήσι και ένα μουσουλμανικό τέμενος. Το χωριό ήταν επίσης η γενέτειρα και ενός διάσημου τοπικού κλασικού τραγουδιστή, του Mogubai Kurdikar.
Τα πάντα, όμως, άλλαξαν μετά την απελευθέρωση της Γκόα από τους Πορτογάλους το 1961. Ο πρώτος υπουργός Dayanand Bandodkar επισκέφτηκε το χωριό, ενημερώνοντας τους κατοίκους για την κατασκευή του πρώτου φράγματος, λέγοντάς τους ότι από αυτό θα επωφελείτο ολόκληρη η δυτική Γκόα.
Το σχέδιο ήταν φιλόδοξο: χτισμένο στις όχθες του ποταμού, θα παρείχε περίπου 400 εκατομμύρια λίτρα πόσιμου νερού προς διάφορες χρήσεις, στους κατοίκους της δυτικής Γκόα.
Οι κάτοικοι –περισσότερες από 600 οικογένειες- αναγκάστηκαν να μετεγκατασταθούν στα διπλανά χωριά, όπου τους δόθηκε γη και αποζημίωση.
Όταν εμφανίζεται το χωριό κάθε Μάιο, όμως, η χριστιανική και η ινδουιστική κοινότητα συγκεντρώνονται ξανά στο μέρος που έμαναν κάποτε, διοργανώνοντας ετήσιες θρησκευτικές γιορτές.
