Ένα άλλο κακό χούι του Συρίγου είναι ότι δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου του οι αναθέσεις. Ούτε διορισμένος είναι στην πολιτική, ούτε μετακλητός. Στις εκλογές του 2019, ως πρώτη φορά υποψήφιος στο Κολοσσαίο της Α΄ Αθηνών, εκλέχτηκε πέμπτος χωρίς να έχει πίσω του μηχανισμούς και επιτελεία επικοινωνιολόγων. Εκλέχτηκε, δηλαδή, αυτός και τα χούια του.

Τώρα θα αναρωτηθεί κανείς τι τον έπιασε και μίλησε για τον μύθο του Πολυτεχνείου σε μία συζήτηση για το νέο σχέδιο νόμου για τα ελληνικά πανεπιστήμια; Δεν φταίει ο ίδιος, το χούι του φταίει. Που ακόμη και από τα υπουργικά έδρανα, σκέφτεται και συλλογίζεται ως καθηγητής που έχει φοιτητές, μαθητές, που διαμορφώνει ήθος, και προετοιμάζει νέους πολίτες. Γιατί ο καθηγητής Συρίγος γνώριζε, με εικοσαετή και πλέον πείρα στα ελληνικά πανεπιστήμια, ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν θα αλλάξει αν δεν απαλλαχθεί δια παντός από την μυθολογία που το κρατάει δέσμιο ενός φαντασιακού παρελθόντος. Ξέρει ότι αν δεν κοπεί το παρελθόν, αν δεν ξεκαθαρίσει, μέλλον δεν υπάρχει.

Και αυτήν την πράξη της ειλικρίνειάς του (γιατί τα λόγια του ήταν πράξη και όχι λόγος) την έπραξε στο απόλυτο φως (είλη: φως του ηλίου+ κρίνω), στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων, εκεί όπου διαβουλεύεται και αποφασίζει η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.

Μία ειλικρίνεια που είναι σταθερή μέσα στον χρόνο. Είκοσι χρόνια τα ίδια λέει στα αμφιθέατρα, στα τηλεοπτικά πάνελς, στη συστηματική του αρθρογραφία. Η ειλικρίνεια μόνο όταν χρονίζει και παλιοκαιρίζει κερδίζεται και λογιέται για αλήθεια.

Αλλά ο προσεκτικός ακροατής της ομιλίας του Συρίγου περί ΑΕΙ και Πολυτεχνείου, θα διαπίστωνε ότι δεν τα έβαλε με τη χρήση του μύθου, οι διατυπώσεις του υπήρξαν εξαιρετικά επιδέξιες. Με την εμπορευματοποίησή του τα έβαλε, λογικό ήταν να αγανακτήσουν και να διαμαρτυρηθούν οι έμποροι. Εκείνοι που από την Μεταπολίτευση και μετά βιοπορίστηκαν και κατασκεύασαν πολιτικές και άλλες καριέρες με τα μυθεύματα περί Πολυτεχνείου. Γιατί άλλο να είσαι χρήστης μία ιδέας, και άλλο έμπορος.