Στην αρχή ήταν ο Βόλος και η εξαγωγή πολιτισμού στην πεζογέφυρα πάνω από τα αποσβολωμένα ΜΑΤ, πέρσι ήταν ο τελικός των αποδείξεων στο ΟΑΚΑ, φέτος είναι ο τελικός της επιβολής.
ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, τρίτος τελικός στη σειρά, μια ακόμα «ενδοποντιακή» μάχη, η τρίτη και φαρμακερή για έναν από τους δυο διοικητικούς ηγέτες των Δικεφάλων.
Στην Ελλάδα το γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες, η ομάδα είναι «του Προέδρου», η επιβολή της έναντι του αντιπάλου είναι νίκη του εκάστοτε διοικητικού ηγέτη και όχι των ποδοσφαιριστών, του προπονητή, του οργανισμού. Ανέκαθεν όταν στο ελληνικό ποδόσφαιρο βασίλευαν ή ήθελαν να βασιλεύσουν περισσότεροι του ενός, ο «Πρόεδρος» γινόταν το κεντρικό πρόσωπο. Το έχουμε ζήσει με το Βαρδινογιάννη, τον Κόκκαλη, το Μαρινάκη, τον μακαρίτη το Μάκη, η λίστα είναι ατέλειωτη. Έχει μια πλάκα όλο αυτό, όπως πλάκα είχε και ο Ιζνογκούντ, ο ήρωας του Goscinny που ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.
Διαβάστε τη συνέχεια στο
