Στο θέμα που ανέδειξε η Άνγκελα Μέρκελ στα απομνημονεύματά της, σχετικά με τον φόβο που αισθάνθηκε, όταν είδε τον σκύλο του Βλαντίμιρ Πούτιν, κατά την επίσκεψή της στο Σότσι το 2007, αναφέρθηκε σήμερα ο Ρώσος πρόεδρος κατά την επίσκεψή του στην Αστάνα. Ο Πούτιν τόνισε πως δεν γνώριζε για τη φοβία της πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας για τους σκύλους και ήθελε, με τον τρόπο αυτό, να δημιουργήσει μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
«Πράγματι, είχε συμβεί το συγκεκριμένο περιστατικό. Η κυρία Μέρκελ ήρθε να μας επισκεφθεί. Ο σκύλος μου (ένα λαμπραντόρ) ο Κόνι βγήκε έξω. Της είπα ήδη ότι δεν ήξερα πως φοβάται τα σκυλιά. Αν το ήξερα, δεν θα το είχα κάνει ποτέ. Αντίθετα, ήθελα να δημιουργήσω μια τέτοια χαλαρή, ευχάριστη ατμόσφαιρα», δήλωσε ο Πούτιν στους δημοσιογράφους , απαντώντας στην ερώτηση αν πράγματι «εκμεταλλεύτηκε τον φόβο της Μέρκελ για τα σκυλιά».
«Αργότερα (η Μέρκελ) μου είπε ότι την είχε δαγκώσει ένας σκύλος όταν ήταν παιδί. Συμβαίνουν αυτά. Είναι ένα είδος ψυχολογικού τραύματος. Όταν το έμαθα, της ζήτησα συγγνώμη», τόνισε ο Πούτιν.
«Της ζήτησα συγγνώμη και της είπα: «Άνγκελα, λυπάμαι, δεν το ήξερα αυτό»... Απευθύνθηκα και στα μέσα ενημέρωσης και της είχα πει: «Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με, δεν ήθελα να σου προκαλέσω συναισθηματικό πόνο. Αντίθετα, ήθελα να δημιουργήσω μια ευνοϊκή ατμόσφαιρα για τη συζήτησή μας. Ζητώ συγγνώμη. Αν έρθεις ποτέ ξανά - καταλαβαίνω ότι αυτό είναι απίθανο - τότε δεν θα το κάνω αυτό σε καμία περίπτωση», πρόσθεσε ο Ρώσος πρόεδρος
Τι γράφει η Μέρκελ στα απομνημονεύματά της για το περιστατικό με τον σκύλο του Πούτιν
Στο απόσπασμά της, από το βιβλίο με τίτλο «Ελευθερία» η Μέρκελ αναφέρει:
«Από την πρώτη επίσκεψή μου τον Ιανουάριο του 2006, ο Πούτιν ήξερε ότι φοβόμουν τα σκυλιά αφού ένας σκύλος με είχε δαγκώσει κοντά στο σπίτι μου, στις αρχές του 1995. Είχαμε ενημερώσει γι' αυτό και ζητήσαμε από τον Πούτιν να μην φέρει τον σκύλο του στη συνάντηση.
Στη Μόσχα το 2006, ο Ρώσος πρόεδρος είχε σεβαστεί αυτό το αίτημα, αν και τότε φρόντισε να με προκαλέσει: ως ιδιαίτερο δώρο μου είχε κάνει ένα μεγάλο λούτρινο σκυλί, λέγοντάς μου ότι «δεν δάγκωνε». Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να χαμογελάσω και να το αντέξω. Έδωσα το δώρο στον Christoph Heusgen, ο οποίος έπρεπε να το κουβαλάει μέχρι να βρεθεί ένας Γερμανός αξιωματικός του πρωτοκόλλου για να το πάρει από τα χέρια του.
Στο Σότσι το 2007, όμως, το κατάμαυρο Labrador μπήκε στον χώρο της συνάντησης, με σάρκα και οστά. Ενώ ο Πούτιν και εγώ καθόμασταν και ποζάραμε για τους φωτογράφους και τα συνεργεία λήψης στην αρχή της συνάντησης, προσπάθησα να αγνοήσω τον σκύλο, παρόλο που ήταν ακριβώς δίπλα μου.
Από τις εκφράσεις του προσώπου του Πούτιν μπορούσα να καταλάβω ότι απολάμβανε την κατάσταση. Ήθελε άραγε απλώς να δει πώς αντιδρά κάποιος υπό πίεση; Ήταν μια μικρή επίδειξη δύναμης; "Μείνε ήρεμη, επικεντρώσου στους φωτογράφους, δεν θα αργήσει πολύ", συνέχισα να σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Όταν τελικά το «μαρτύριο» τελείωσε, δεν είπα λέξη στον Πούτιν γι' αυτό, τηρώντας αντ’ αυτού, όπως έκανα συχνά σε όλη μου τη ζωή, τη βρετανική αρχή που σχετίζεται με τη βασιλική οικογένεια: «Ποτέ μην εξηγείς, ποτέ μην παραπονιέσαι».
