Μπορεί να μοιάζει με αυγό, σας λέμε ότι δεν είναι αυγό. Δεν είναι κάποιο γλυπτό που το κατασκεύασε άνθρωπος και όμως κοστολογείται στα 63.000 ευρώ. Έστω και εάν είναι δύσοσμο.
Η Άντζελα και ο Γκάρι Ουίλιαμς περπατούσαν στην ερημική, αυτή την εποχή, παραλία, του Λάγκασάιρ. Πάντα απολάμβαναν να κάνουν τη βόλτα τους στην άδεια παραλία, με τα κύματα να σκάνε δίπλα τους.
Κάποια στιγμή καθώς συζητούσαν, μια μυρωδιά τους τρύπησε τα ρουθούνια. Μια μυρωδιά σαν δεκάδες σαπισμένα ψάρια. Σταμάτησαν να μιλάνε και έκλεισαν τη μύτη τους. Αναρωτήθηκαν τι ήταν αυτή η άσχημη μυρωδιά που τους ζάλιζε.
Σχεδόν ταυτόχρονα ο Γκάρι και η Άντζελα, είδαν κάτι που έμοιαζε με μεγάλη πέτρα, ή καλύτερα με αυγό… δεινοσαύρου. Τελικά δεν ήταν τίποτε από τα δυο. Η «πέτρα» που ανέδυε εκείνη την αποκρουστική μυρωδιά, ήταν κάτι εξαιρετικά πολύτιμο και… κερδοφόρο.
Ήταν εμετός φάλαινας, ο οποίος είναι δυσεύρετος και για τον οποίο λένε ότι έχει εξαιρετικά υψηλή αξία. Τόση ώστε, αυτό το κομμάτι που βρήκε το ζεύγος Ουίλιαμς να πωλείται στην τιμή των 63.000 ευρώ.
Μικρά κομμάτια από τις «πέτρες» αυτές χρησιμοποιούν μεγάλες εταιρίες για την κατασκευή πανάκριβων… αρωμάτων και ήδη μια εταιρία από τη Γαλλία και μια από την Αυστραλία προσέγγισαν το ζεύγος για να αγοράσουν τον… εμετό.
Το ζευγάρι μόλις κατάλαβε τι είχε μπροστά του, βρήκε ένα μαντήλι και το τύλιξε. Το πήρε σπίτι, το ζύγισε και διαπίστωσε πως ήταν κατά 1 κιλό βαρύτερο από το τελευταίο κομμάτι εμετού φάλαινας που είχε βρεθεί μέχρι τότε.
Ήδη μεγάλες εταιρίες έχουν προσεγγίσει τον Γκάρι και την Άντζελα και διαπραγματεύονται την πώληση της «πέτρας». Ο εμετός της φάλαινας μοιάζει με πέτρα αφού όπως λένε οι ειδικοί μέσα στο στομάχι της γίνεται μια διαδικασία που διαρκεί ίσως και χρόνια και κατά την οποία, στερεοποιούνται όλες οι τροφές που δεν μπορούν να χωνευτούν. Δημιουργείται ένας εντερικός πολτός.
Ας πούμε ότι μια φάλαινα τρώει κατά λάθος κάτι αιχμηρό, ή κάτι δεν μπορεί να χωνέψει. Όλα αυτά για να προστατευτεί το στομάχι της τα στερεοποιεί. Στη συνέχεια το κήτος αποβάλλει από το στόμα αυτό το «αυγό». Μάλιστα επιπλέουν στον ωκεανό για μήνες μέχρι που κάποιο κύμα να τα ξεβράσει σε κάποια ακτή.
«Είναι σαν μια μεγάλη μπάλα του Ράγκμπι», λέει ο Γκάρι και συνεχίζει: «η υφή του μοιάζει με σκληρό πλαστικό, και η έκθεση του στον ήλιο το έχει κάνει ανθεκτικό. Όταν το κρατάς πολλή ώρα στα χέρια μοιάζει με κερί που κολλάει».
