(Κείμενο ἀπό τό ἔντυπο, «Ὀρθοδοξία καί αἵρεσις» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεῦχ. 124, Ἰουλ. – Σεπτ. 2023)

Του Ἱερεύς Σωτήριου Ὀ. Ἀθανασούλια

Ἡ ἀσθένεια ἦταν πάντοτε ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα προβήματα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ δέ ἀναζήτηση τῆς θεραπείας της ἦταν καί παραμένει μία ἀπό τίς κυριότερες ἐπιδιώξεις του. Κατά τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική θεώρηση, ἀπό τή στιγμή πού ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἁμάρτησε στόν Παράδεισο εἰσῆλθαν στή ζωή του ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος. Ἔκτοτε ἡ ἀνθρώπινη ζωή συμπλέκεται μέ τίς δύο αὐτές ὁριακές καταστάσεις. Ὅμως, ὁ Θεός δέν ἄφησε τόν ἄνθρωπο ἐντελῶς ἐκτεθειμένο στή δύναμη τῆς ἀσθένειας. Τοῦ ἔδωσε τήν ἐπιστήμη, γιά νά ἀνακαλύπτει μέ αὐτήν μεθόδους θεραπείας. Ἡ ἐπιστήμη εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὅμως δέν θεραπεύει ὅλες τίς ἀσθένειες, οὔτε μπορεῖ νά κατανικήσει τή δύναμη τοῦ θανάτου. Οἱ ἔκτακτες θεραπευτικές παρεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο (τά θαύματα), ἀποδεικνύουν ἀκριβῶς ὅτι ὁ Ἐκεῖνος, καί εἰδικότερα ὁ Χριστός, εἶναι ὁ ἔσχατος Θεραπευτής, ὁ «Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν».
Ὅμως, ὁ ἄνθρωπος δέν ἀρκέστηκε στίς παροχές τοῦ Θεοῦ. Ἀναζήτησε ἀλλοῦ λύσεις γιά τά προβλήματά του, ἐκτός τοῦ Χριστοῦ καί ἐκτός τῆς ἐπιστήμης. Παλαιότερα, στά δαιμονικά ἔργα: στή μαγεία, στόν ἀποκρυφισμό, σέ μυστικές τελετουργίες, στόν σατανισμό. Ἀργότερα καί μέχρι σήμερα, σέ κάποιες θρησκεῖες καί ἰδιαίτερα σ’ αὐτές τῆς Ἀνατολῆς (Ἰνδουϊσμό, Βουδισμό κ.ἄ.), σέ τεχνικές μέ συγκεκριμένο ἀλλά κρυπτόμενο θρησκευτικό ἤ ἀποκρυφιστικό ὑπόβαθρο μή ἀποδεκτές ἀπό τήν ἰατρική ἐπιστήμη (στίς λεγόμενες «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους»), σέ «ἐναλλακτικές μορφές θεραπείας», ἀκόμη καί σέ χριστιανικές αἱρέσεις αὐτοῦ τοῦ χώρου (Προτεστάντες «Θεραπευτές» κ.ἄ.). Καί ὁ διάβολος, πού κρύπτεται μέσα σέ ὅλες αὐτές τίς τεχνικές, ἔπεισε πολλούς ὅτι μπορεῖ νά τούς προσφέρει τό ποθούμενο! Σέ πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, προκάλεσε ψευδαισθήσεις θεραπείας. Ἔπεισε κάποιους ὅτι ἔχουν εἰδικές θεραπευτικές ἱκανότητες, ὅτι μποροῦν νά διαχειρίζονται δυνάμεις πού διαχέονται δῆθεν στό σύμπαν, ὅτι μποροῦν νά τίς κατευθύνουν ὅπου ἐκεῖνοι θέλουν καί νά τίς χρησιμοποῦν γιά κάθε σκοπό (στήν προκειμένη περίπτωση γιά τή «θεραπεία»). Γιά νά τό ἐπιτύχει αὐτό, προκάλεσε ἐμπειρίες, παρουσίασε φῶτα, ἀποκαλύψεις, ὁράματα κ.ἄ!
Στήν ἐποχή μας ἡ ἰατρική ἐπιστήμη, κατά κοινή ὁμολογία, ἔχει ἐπιτελέσει «θαύματα» στόν τομέα της. Ὅμως, ἡ δύναμη τῆς ἀσθένειας παραμένει ἀκλόνητη. Αὐτό ἀκριβῶς ἔστρεψε πολλούς στίς «θεραπευτικές μεθόδους» τῶν θρησκειῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὡς «ἐναλλακτική λύση» στό πρόβλημα καί μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἐκεῖ ὑπάρχει τό «κάτι ἄλλο», τό «ἐπιπλέον», κάτι πού δέν μπορεῖ νά προσφέρει ἡ ἰατρική ἐπιστήμη, κάτι πού μπορεῖ νά κατανινήσει τή δύναμη τῆς ἀσθένειας ἤ ἀκόμη καί τή δύναμη τοῦ ἴδιου τοῦ θανάτου. Ὡστόσο, ὅσοι καταφεύγουν σ’ αὐτές τίς μεθόδους κατά τόν ἴδιο τρόπο (ἤ μᾶλλον εὐκολότερα) ἀσθενοῦν καί κατά τόν ἴδιο τρόπο (ἤ μᾶλλον εὐκολότερα) ἀποθνήσκουν! 

Πάντως, εἶναι γεγονός ὅτι οἱ «ἐναλλακτικές» αὐτές «θεραπευτικές» μέθοδοι βρίσκουν πρόσφορο ἔδαφος στή Δύση, ὅπως καί στή χώρα μας, ἰδιαίτερα ὅπου ἐπικρατεῖ ἄγνοια καί ἀποξένωση ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Πολλοί συνάνθρωποί μας κινδυνεύουν πνευματικά ἤ γίνονται ὑποχείριο τοῦ διαβόλου, καταφεύγοντας ἐκεῖ, ἤ ἀκόμη ἀποκτοῦν σοβαρότερα προβλήματα ὑγείας, ὅταν μάλιστα ὠθοῦνται παράλληλα νά διακόψουν θεραπεῖες τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης. Οἱ μέθοδοι αὐτές, προκειμένου νά γίνουν εὐρύτερα ἀποδεκτές, προσαρμόζονται στά δεδομένα τῆς Δύσης καί τοῦ πολιτισμοῦ της, ἀποκρύπτοντας συνήθως τό θρησκευτικό τους ὑπόβαθρο καί ἐμφανιζόμενες ὡς μέθοδοι παράλληλες ἤ ἀντίστοιχες μέ αὐτές τῆς κλασικῆς ἰατρικῆς. Μιά τέτοια μέθοδος μέ μεγάλη ἐξάπλωση στή χώρα μας τά τελευταῖα χρόνια εἶναι τό Ρέϊκι.

Οἱ ἀπαρχές τοῦ Ρέϊκι

Γιά τήν ἀκρίβεια, τό Ρέϊκι δέν εἶναι θεραπευτική μέθοδος. Εἶναι θρησκεία. Ἀνήκει στίς λεγόμενες «Ἰαπωνικές Θρησκεῖες ΚΙ». Οἱ πιό γνωστές ἀπό αὐτές τίς «Θρησκεῖες ΚΙ» εἶναι τρεῖς: α) ἡ «Θρησκεία γιά τή σωτηρία τοῦ Κόσμου» (Johrei), β) ἡ θρησκεία Mahikari καί γ) ἡ Ρέϊκι ἤ τό Ρέϊκι (Rei-ki). Οἱ ἀπαρχές του ἀνάγονται στά τέλη τοῦ 19ου αἰ. στήν Ἰαπωνία, ὅπου ἔζησε ὁ ἱδρυτής του Mikao Usui (1865-1926). Αὐτός, κατά μία ἄποψη, ἦταν Χριστιανός, διευθυντής τοῦ Πανεπιστημίου Doshisha στό Jyoto, ὁ ὁποῖος, μέ ἀφορμή ἐρώτημα τῶν φοιτητῶν του σχετικά μέ τό «πῶς θεράπευε ὁ Χριστός», ξεκίνησε μιά ἔρευνα μέ σκοπό νά ἀνακαλύψει τή θεραπευτική μέθοδο τοῦ Ἰησοῦ. Ἀφοῦ δέν βρῆκε ἀπάντηση στίς χριστιανικές πηγές, στράφηκε στόν Βουδισμό. Ἔπειτα ταξίδεψε στίς Η.Π.Α., πῆρε, ὑποτίθεται, διδακτορικό στή θεολογία, ἔμαθε τή σανσκριτική, ἀλλά καί πάλι δέν ἀνακάλυψε τή μέθοδο πού ἀναζητοῦσε. Ἔτσι, ἐπέστρεψε στήν Ἰαπωνία καί ἐντάχθηκε σέ βουδιστικό μοναστήρι. Ἐκεῖ, μελετώντας ἐπισταμένα διάφορα κείμενα, ἀνακάλυψε συνταγή 2.500 ἐτῶν καί ἐπιχείρησε νά τήν ἐφαρμόσει στήν πράξη ὡς ἑξῆς, κατά τήν περιγραφή τῆς ὀπαδοῦ του Hawayo Takata (1900-1980):

«Κάθησε στό βουνό Koriyama τῆς Ἰαπωνίας καί ἔκανε διαλογισμό γιά 3 ἑβδομάδες. Τήν τελευταία μέρα, εἶδε κάποιο φῶς νά κατευθύνεται καταπάνω του καί νά τοῦ κτυπᾶ τό τρίτο μάτι, τότε ἔχασε τίς αἰσθήσεις του γιά κάποιο χρόνο. Μετά εἶδε “ἑκατομμύρια φυσαλλίδες (μπουρμουλίθρες) τοῦ οὐράνιου τόξου” καί τελικά τά σύμβολα τοῦ Reiki σάν σέ ὀθόνη· καθώς τά ἔβλεπε τοῦ δίνονταν οἱ πληροφορίες γιά τό πῶς νά ἐνεργοποιηθεῖ ἡ θεραπευτική δραστηριότητα. Ὅταν κατέβηκε ἀπό τό βουνό γνώριζε πῶς νά θεραπεύει σάν τόν Βούδα καί τόν Ἰησοῦ»! (Χρ. Τσιάκκα, Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων, Κύπρος 2002, σ. 882).

Ἄς σημειωθεῖ ὅτι, οἱ ἐμπειρίες τοῦ Mikao Usui, ὅπως τό «φῶς» καί οἱ «πληροφορίες» πού αὐτό παρέχει, ἔχουν καταπληκτική ὁμοιότητα μέ πάμπολλες ἐμπειρίες δαιμονικῆς πλάνης πού περιγράφονται ἀναλυτικά στά ἀσκητικά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας. Τέτοια ἐμπειρία «φωτός» ἤ «φωτισμοῦ» εἶχε καί ὁ ἴδιος ὁ Βούδας (620-543 π.Χ.), ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὀπαδοί του. Παρόμοιες ἐμπειρίες «φωτός» ἤ ψευδαισθήσεις ὑγείας καί εὐεξίας λένε πῶς ἔχουν καί κάποιοι πού ἐφαρμόζουν σήμερα τή μέθοδο Ρέϊκι. Ἡ ἀντίληψη ὅτι ὑπάρχει ἕνα «τρίτο μάτι» στόν ἄνθρωπο, πού μπορεῖ νά «ἀνοίξει» μέ κάποιες μεθόδους ἤ τεχνικές, εἶναι κοινός τόπος ὅλων σχεδόν τῶν ὀργανώσεων ἤ ἀτόμων πού κινοῦνται στόν χῶρο τῆς μαντείας, τῆς μαγείας καί τοῦ ἀποκρυφισμοῦ (στή χώρα μας ἐκδίδεται καί ἀποκρυφιστικό περιοδικό μέ τόν ἴδιο τίτλο).

Ἡ πορεία τοῦ Ρέϊκι μετά τή γέννησή του εἶναι παρόμοια μέ αὐτή ὅλων τῶν ὀργανώσεων πού ἱδρύθηκαν ἀπ’ ὅσους πίστεψαν ὅτι «φωτίστηκαν» καί ἀνακάλυψαν τήν «ἀλήθεια». Ὁ Mikao Usui δίδαξε τή μέθοδό του σέ ἄλλους, ἀπέκτησε ὀπαδούς καί «μαθητές» καί ἐκεῖνοι μέ τή σειρά τους τή μετέδωσαν ὄχι μόνο στήν Ἰαπωνία, ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο.

Τό θρησκευτικό ὑπόβαθρο

Κοινό ὑπόβαθρο τῶν «Θρησκειῶν ΚΙ», στίς ὁποῖες ἀνήκει τό Ρέϊκι, εἶναι ἡ πίστη ὅτι τό ΚΙ εἶναι μιά θεϊκή δύναμη, πού ρέει παντοῦ. «ΚΙ σημαίνει τήν παγκόσμια ἐνέργεια ζωῆς, μέσω τῆς ὁποίας ρέουν ὅλα ἐκεῖνα πού βρίσκονται στή ζωή». Αὐτή ἡ ἐνέργεια εἶναι «Ἰαματικό φῶς», ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπος εἶναι μιά «παγκόσμια φλόγα». Ἡ ἀπρόσωπη αὐτή ἐνέργεια ταυτίζεται μέ τήν ἴδια τή θεότητα: ἄλλος Θεός, συγκεκριμένος καί προσωπικός, δέν ὑπάρχει, ὅπως δέχονται γενικά οἱ Ἀνατολικές θρησκεῖες.

Ὁ ὅρος «Ρέϊκι», εἰδικότερα, εἶναι σύνθετος. «Ρέϊ» εἶναι τό «Σύμπαν» ἤ ἡ «Ἀνώτερη Πνευματική Συνείδηση» ἤ ἡ «Σοφία τοῦ Θεοῦ». Καί «ΚΙ» εἶναι ἡ «Δύναμη ζωῆς», πού ρέει ὅπου ὑπάρχει ζωή καί ἀποτελεῖ τήν πρώτη πηγή τῆς σκέψης, τῶν συναισθημάτων καί τῆς πνευματικῆς ὕπαρξης. Ρέϊκι, κατ’ ἐπεκταση, σημαίνει τήν «πνευματικά καθοδηγούμενη συμπαντική δύναμη τῆς ζωῆς». Πρόκειται γιά μιά τεχνική χειρισμοῦ τῆς θείας ἐνέργειας ΚΙ γιά διάφορους σκοπούς καί εἰδικότερα γιά τή θεραπεία, μέσω τῆς ἐπίθεσης τῶν χειρῶν: ἡ «θεραπεία» ἐπέρχεται, ὅπως πιστεύεται, μέ τήν ἐπίθεση τῶν χειρῶν τοῦ «θεραπευτῆ» στόν ἀσθενή. Ρέϊκι εἶναι μιά ἐπιστήμη ἐνέργειας, μιά εὔκολη τεχνική ἐπίθεσης τῶν χειρῶν. Ρέϊκι εἶναι ἡ «ἐπιστήμη καί τέχνη τῆς ἐνεργοποίησης, διεύθυνσης καί ἐφαρμογῆς τῆς φυσικῆς ἐνέργειας τοῦ σύμπαντος». Αὐτή ἡ ἐνέργεια ταυτίζεται μέ τό κινέζικο Chi, τήν ἰνδουϊστική πράνα, ἀλλά καί μέ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ! (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», Ἀθῆναι 1993, σ. 163). 

Κοινή ἀντίληψη ὅλων σχεδόν τῶν σύγχρονων αἱρέσεων καί παραθρησκευτικῶν ὁμάδων εἶναι ὁ ἰσχυρισμός ὅτι μποροῦν νά λύσουν ὅλα τά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου: τά προσωπικά, τά κοινωνικά καί τά παγκόσμια! Πιστεύουν ὅτι κατέχουν τήν «τέλεια συνταγή» γιά τή «σωτηρία» καί τή «λύτρωση». Τό ἴδιο ἀκριβῶς ἰσχύει καί γιά τό Ρέϊκι. Οἱ ὀπαδοί του ἰσχυρίζονται ὅτι ἀποτελεῖ πρόσφορη λύση γιά τά πάντα. Δέν εἶναι μόνο μιά θεραπευτική μέθοδος, ἀλλά ἕνα σύστημα σωτηρίας (αὐτοσωτηρίας) καί λύτρωσης, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει στίς θρησκεῖες. «Ἡ πραγματική θεραπεία μας εἶναι ἡ πραγματική σύνδεσή μας μέ τό σύμπαν, μέ τήν πηγή μας» (ὅ.π., σ. 164). Τό Ρέϊκι συμβάλει στήν «ἀδιάφθορη μεταμόρφωση στούς νεώτερους χρόνους». «Τοποθετοῦνται τά χέρια στό σῶμα σου καί αἰσθάνεσαι ἀπίστευτη ξεκούραση, χαλάρωση καί δύναμη στό σῶμα σου ... Αὐτή ἡ συμπαντική δύναμη ζωῆς καί ἐνέργειας δέν πρέπει νά χαθεῖ ποτέ ... Γνωρίζεις τό συναίσθημα, ἡ ζωή σου νά εἶναι προσαρμοσμένη μέ τήν Ὁδό τοῦ Φωτός;». «Τό Ρέϊκι βοηθάει στό νά ἐλαττωθοῦν τά ἔξοδα γιά τή διατήρηση τῆς ὑγείας καί προσφέρεται σάν μέσο γιά τό σταμάτημα τοῦ πληθωρισμοῦ ... ἐνεργοποιεῖ ὁλόκληρο τό σύστημα τοῦ ὀργανισμοῦ μας ἀκίνδυνα καί γρήγορα ... βοηθᾶ νά μήν αἰσθάνεσθε ἀπροστάτευτοι, χαμένοι καί ἀδύναμοι ὅταν ἔρχεσθε ἀντιμέτωποι μέ κάποια ἀρρώστια καί μέ κρίσιμες καταστάσεις». Σέ «Ἐγχειρίδιο» τῆς κίνησης ἀριθμοῦνται γύρω στίς 300 ἀρρώστιες, πού θεραπεύει τό Ρέϊκι, μεταξύ τῶν ὁποίων τό AIDS καί ὁ καρκίνος! (Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, ὅ.π., σ. 163-164). Ὡστόσο, ἡ κατάσταση γίνεται πολύ ἐπικίνδυνη, ἄν κάποιος πάσχει ἀπό σοβαρή ἀσθένεια καί ἀκολουθεῖ συγκεκριμένη θεραπευτική ἀγωγή, ἀλλά πείθεται νά τήν διακόψει προκειμένου νά θεραπευτεῖ μέ τίς μεθόδους τοῦ Ρέϊκι.

«Ἐνῶ τά φάρμακα θεραπεύουν μόνο τό φυσικό σῶμα, τό Reiki θεραπεύει ὅλα τά σώματα - 4 τόν ἀριθμό - καί προχωρεῖ πέραν τῶν φαρμάκων» (Χρ. Τσιάκκα, ὅ.π., σ. 883). Πρόκειται γιά τή γνωστή ἀποκρυφιστική ἀντίληψη ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πολλά σώματα, συνήθως 4, ἤ καί περισσότερα: α) τό φυσικό, β) τό ἀστρικό, γ) τό αἰθερικό, δ) τό νοητικό ἤ πνευματικό ἤ οὐράνιο σῶμα κ.ἄ. Ὁ πόνος, ἡ δυστυχία καί ἡ ἀσθένεια πιστεύεται ὅτι προέρχονται ἀπό τή συσσώρευση «κάρμα» ἀπό προηγούμενες ζωές, δηλ. γίνεται ἀποδεκτή ἡ ἀντιχριστιανική ἀντίληψη τῶν Ἀνατολικῶν θρησκειῶν γιά τή μετενσάρκωση.

Ἀπόπειρες συμβιβασμοῦ μέ τόν Χριστιανισμό

Ὅταν τό Ρέϊκι ἄρχισε νά μεταδίδεται στήν Εὐρώπη καί στήν Ἀμερική, ἔπρεπε νά γίνει κάποια προσαρμογή του στά δεδομένα τῆς, τυπικά τουλάχιστον, χριστιανικῆς Δύσης. Ἔτσι, ἀρχικά ὁ ἱδρυτής του Mikao Usui προβλήθηκε, ὡς δῆθεν Χριστιανός ἤ ὡς πρώην Χριστιανός, ὡς ἐπιστήμονας, ἀκόμη καί ὡς θεολόγος. Ὅμως, σχετική ἔρευνα ἀπέδειξε ὅτι κανένα στοιχεῖο δέν ὑπάρχει γιά ὁποιαδήποτε σχέση του μέ τόν Χριστιανισμό. Ἐπίσης, ἀπέδειξε ὅτι ποτέ δέν ἦταν στό Πανεπιστήμιο Doshisha, οὔτε ὡς διευθυντής, οὔτε ὡς καθηγητής, οὔτε κἄν ὡς φοιτητής, καί ὅτι δέν ὑπάρχουν στοιχεῖα γιά τήν ὑποτιθέμενη εἰσδοχή του στό Πανεπιστήμιο τοῦ Σικάγο (Χρ. Τσιάκκα, ὅ.π., σ. 883). Στό βιογραφικό του, πού εἶναι ἀναρτημένο στήν ἠλεκτρονική σελίδα Βικιπαίδεια, ἀπουσιάζει κάθε ἀναφορά σέ χριστιανική του ἰδιότητα ἤ σέ κάποια ἀκαδημαϊκή του δραστηριότητα. Τό μόνο πού ἀναφέρεται εἶναι ὅτι «μελετοῦσε ὁ,τιδήποτε ἔχει σχέση μέ τή μαγική τέχνη, τή μεταφυσική, τή χρήση τῆς ἐνέργειας, γι’ αὐτό καί στράφηκε στή μελέτη τῆς βουδιστικῆς παράδοσης. Ταξίδεψε στήν Κίνα καί σέ πολλές χῶρες τῆς Δύσης, ὥστε νά ἔλθει σέ ἐπαφή καί μέ ἄλλες μεταφυσικές παραδόσεις». Τό τελευταῖο ἀναγράφεται καί στήν ἐπιτύμβια στήλη, πού ὑπάρχει στόν τάφο του (https://el.wikipedia.org/wiki/Μικάο_Ουσούι).
Ἔπειτα οἱ ὀπαδοί του ἰσχυρίστηκαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς καί ὁ Βούδας θεράπευαν μέ τήν ἴδια ἀκριβῶς μέθοδο, ἡ ὁποία κάποτε χάθηκε ἤ ξεχάστηκε καί τήν ὁποία ἀνακάλυψε, δῆθεν, πάλι ὁ Mikao Usui μετά ἀπό πολλούς αἰῶνες. 

Στήν ἴδια γραμμή καί μέ μιά πρωτοφανῆ παραποίηση καί διαστροφή τῶν ἱστορικῶν δεδομένων, διακινεῖται ἀπό ἐκπροσώπους τοῦ χώρου ἡ ἀντίληψη ὅτι οἱ Τρεῖς Μάγοι πῆραν τόν Ἰησοῦ καί τήν οἰκογένειά του στήν Αἴγυπτο καί ἔπειτα στήν Ἰνδία, ὅπου ἔμειναν μέχρι τό 27 ἤ τό 30 μ.Χ. Στήν Ἱερουσαλήμ ὁ Ἰησοῦς ἐπέστρεψε, ἐνήλικας, ἔμπειρος, Βουδιστής καί θεραπευτής Ρέϊκι. Ἐκπρόσωποι τοῦ χώρου ἰσχυρίζονται ἐπίσης, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐπέζησε μετά τή Σταύρωσή Του καί, μετά ἀπό 16 χρόνια, πῆγε πάλι στήν Ἰνδία, ὅπου ἔζησε μέχρι τά 120 χρόνια του ὡς «ἅγιος», ἐξασκώντας τή μέθοδο Ρέϊκι. Ἐκεῖ, στήν Ἰνδία, ὅπως ἰσχυρίζονται, βρίσκονται καί οἱ τάφοι τοῦ Ἰησοῦ, τῆς Μητέρας Του καί τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς. Τή μέθοδο Ρέϊκι δίδαξε, ὑποτίθεται, καί στούς Μαθητές Του, ἀλλά αὐτή χάθηκε λόγῳ ... τῆς δράσεως τοῦ ἀποστόλου Παύλου!!! Διατηρήθηκε μόνο μεταξύ κάποιων ἔμπειρων Βουδιστῶν, οἱ ὁποῖοι τή χρησιμοποιοῦσαν, ἀλλά δέν τήν ἔκαναν δημόσια γνωστή. Τά μυστικά της μεταδίδονταν μόνο προφορικά ἀπό δάσκαλο σέ μαθητή, γιατί τά γραπτά κείμενα ἦταν ἀσαφῆ καί δυσνόητα. Ὅταν, λοιπόν, ὁ δάσκαλος ἔκρινε ὅτι κανένας ἀπό τούς μαθητές του δέν ἦταν κατάλληλος νά διδαχθεῖ αὐτά τά μυστικά, τότε ἡ μέθοδος χανόταν καί μόνο μέ πνευματιστικό τρόπο μποροῦσε πάλι νά ἀνακαλυφθεῖ (Χρ. Τσιάκκα, ὅ.π., σ. 883).

Εἶναι αὐτονήτο, ὅτι οἱ ἀντιλήψεις αὐτές εἶναι βλάσφημες, ἐξωπραγματικές καί ἀνιστόρητες (δέν στηρίζονται σέ κανένα ἀπολύτως στοιχεῖο καί σέ κανένα ἱστορικό ἤ πραγματικό δεδομένο). Εἶναι προϊόντα νοσηρῆς ἀνθρώπινης φαντασίας καί ἀποτελέσματα μιᾶς ἀπεγνωσμένης προσπάθειας νά «ἑρμηνευθεῖ» λογικά τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἀπ’ ὅσους ἀρνοῦνται τή θεότητά Του καί τή μοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητα τοῦ προσώπου Του.

Ρέϊκι καί χριστιανική πίστη

Εἶναι φανερό, ὅτι ἡ θεραπευτική μέθοδος ἤ μᾶλλον ἡ θρησκεία Ρέϊκι εἰσάγει τόν χρήστη της σέ ἕναν ἄλλο χῶρο, ξένο πρός τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί πίστη καί ἀσυμβίβαστο μέ αὐτές, στόν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῶν Ἀνατολικῶν θρησκειῶν, τῶν δαιμονικῶν ἔργων καί τῶν δαιμονικῶν ἐπιδράσεων. Εἶναι ἀδύνατο κάποιος πού ἐφαρμόζει τέτοιες τεχνικές νά μείνει ἀνεπηρέαστος ἀπό τούς κινδύνους αὐτοῦ τοῦ χώρου. Ἡ ἐξοικείωση γίνεται σταδιακά καί ἀνεπαίσθητα. Ὁ χρήστης πιστεύει στήν ἀρχή ὅτι ἐφαρμόζει μία ἀκίνδυνη μέθοδο, πού μόνο καλό προσφέρει, ὅπως ὅταν παίρνουμε ἕνα φάρμακο γιά νά γίνουμε καλά ἤ ὅταν κάνουμε κάποιες ἀσκήσεις γυμναστικῆς γιά τήν εὐεξία τοῦ σώματός μας.
Σιγά - σιγά, ὅμως, μυεῖται στίς ἀντιχριστιανικές ἀντιλήψεις τοῦ χώρου ὅτι ἄλλος Θεός δέν ὑπάρχει, ὅτι ἡ θεότητα εἶναι μιά ἀπρόσωπη ἐνέργεια, μέρος τῆς ὁποίας εἴμαστε καί ἐμεῖς, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ὁ μόνος «ἀληθινός Θεός ἡμῶν», ὁ μόνος Λυτρωτής καί Σωτῆρας τοῦ κόσμου, ὅτι εἶναι ἕνας «φωτισμένος» ἄνθρωπος, ὅπως ὁ Βούδας καί πολλοί ἄλλοι «δάσκαλοι» τοῦ παρελθόντος, στό ἐπίπεδο τῶν ὁποίων μποροῦμε νά φτάσουμε κι ἐμεῖς, ὅτι ἡ σωτηρία καί ἡ λύση τῶν προβλημάτων μας δέν ἔρχεται ἀπ’ ἔξω, ἀλλά ἀπό μέσα μας, πηγάζει ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους, ἀρκεῖ μέ κάποιες τεχνικές νά χειριζόμεθα τίς «ἀπεριόριστες δυνάμεις», πού ὑπάρχουν μέσα μας, καί τή ροή τῆς ἐνέργειας, πού ὑπάρχει γύρω μας, ὅτι «σωτῆρες» καί «λυτρωτές» τοῦ ἑαυτοῦ μας εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι καί ὄχι ὁ Χριστός ἤ κάποιος ἄλλος, πού προσφέρει τή σωτηρία ἀπ’ ἔξω κ.λπ. Ἔτσι ὁ χρήστης, χωρίς κἄν νά τό ἀντιληφθεῖ, καταντᾶ ἀρνητής τοῦ Χριστοῦ, χάνει τή χριστιανική του ἰδιότητα καί πορεύεται «ὀπίσω θεῶν ἑτέρων» (Δευτ. 7,14). Μέ ἄλλα λόγια, πέφτει στήν παγίδα τοῦ «ἔσεσθε ὡς θεοί» (Γεν. 3,5), μέ τή ὁποία ὁ διάβολος ἐξώρισε τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν Παράδεισο. «Ἔσεσθε ὡς θεοί» σημαίνει «σεῖς εἶστε οἱ θεοί», «δέν ὑπάρχει Θεός ἄλλος ἔξω ἀπό σᾶς»! Ὅμως, ὅπως οἱ Πρωτόπλαστοι, ὅποιος πέφτει σ’ αὐτή τήν παγίδα, δέν γίνεται Θεός, ἀλλά ὄργανο καί ὑποχείριο τοῦ διαβόλου!

Στήν πορεία τοῦ κόσμου πολλοί Χριστιανοί πίστεψαν ὅτι ἡ ὠφέλεια, ὅπως στήν προκειμένη περίπτωση ἡ θεραπεία, ἀπ’ ὅπου κι ἄν προέρχεται, εἶναι καλή καί ἀποδεκτή. Ἄν ὁ διάβολος προσφέρει κάτι καλό, δέν ὑπάρχει λόγος νά τό ἀρνηθοῦμε. Γι’ αὐτό προσέφυγαν σέ τελετές λευκῆς μαγείας ἤ σέ παρόμοιες δαιμονικές τεχνικές γιά νά βροῦν λύση στά προβλήματά τους. Αὐτούς ἡ Ἐκκλησία τούς ἀντιμετώπισε περίπου ὅπως τούς ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή ἀκριβῶς δέν πείστηκαν στή μαρτυρία της ὅτι ὁ διάβολος δέν εἶναι φίλος μας, ἀλλά «ὁ ἐχθρός» (ὁ κατ’ ἐξοχήν ἐχθρός, ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας!), ὅτι εἶναι ἡ πηγή καί ὁ ἐφευρέτης κάθε κακοῦ καί ὁ «πατήρ» τοῦ ψεύδους (Ἰω. 8,44). Κανένα καλό δέν προέρχεται ἀπ’ αὐτόν. Τό ὑποτιθέμενο «καλό» εἶναι «δέλεαρ» (δόλωμα), γιά νά προκύψει κάποιο μεγαλύτερο κακό!
Ἀντίθετα, ὁ «θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός» εἶναι μόνο ὁ Θεός. Ὅποιος παραμένει ἑνωμένος μαζί Του, εἰδικότερα μέ τόν Χριστό, ἔχει ζωή, καί ὅποιος παύει νά εἶναι ἑνωμένος, γίνεται πνευματικά νεκρός. Ὁ θάνατος καί ἡ ἀσθένεια δέν προέρχονται ἀπό τόν Θεό, ἀλλά εἶναι ἐπιπτώσεις τῆς ἀπουσίας Του. Εἰδικότερα, εἶναι μεταπτωτικά φαινόμενα, ἀποτελέσματα τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας καί τῆς ἀπάτης τοῦ διαβόλου. Ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε σέ πρώτη φάση τήν ἐπιστήμη, τούς γιατρούς καί τά φάρμακα γιά νά τά ἀντιμετωπίζουμε (Σοφ. Σειρ. 38, 1-6), ὅμως αὐτά δέν ἀρκοῦν. Ἔτσι, ἦλθε ὁ Ἴδιος στή γῆ, γιά νά καταργήσει τόν θάνατο καί τά παρεπόμενά του, τίς ἀσθένειες. Ὡστόσο, ἡ τελική ἐξάλειψη τοῦ κακοῦ εἶναι ἐσχατολογικό γεγονός καί συμβαίνει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ πιστοί καί φίλοι τοῦ Χριστοῦ κατοικοῦν «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος»!

Ἱερεύς Σωτήριος Ὀ. Ἀθανασούλιας