Υπάρχει εκείνο το περίφημο closure. Αμερικανιά από τις λίγες θα σκεφτείς, όμως όποιος δεν το έψαξε ποτέ πρώτος τον λίθον βαλέτω. Στις περισσότερες περιπτώσεις θα ήταν κάπως έτσι… Να αναγνωρίζεται η αξία σου, να εκτιμάται η προσφορά σου, να ακούς ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη, να έρχεσαι σε ειρήνη με τον αποχαιρετισμό να συνεχίζεις τη ζωή σου.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης τα έζησε όλα σε ένα βράδυ! Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός τον βράβευσε. Η Θύρα 13 τον βράβευσε. Το γήπεδο τον αποθέωσε. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τού ζήτησε συγγνώμη. Η καρδιά του μπορούσε να ηρεμήσει. Η φιλόδοξη, επίμονη, πεισματάρα και συχνά ασυμβίβαστη καρδιά του μπορούσε να ηρεμήσει. Η ψυχή του να γαληνέψει. Εκτός κι αν… Ναι, αυτό το καταραμένο το «αν». Τι κάνεις όταν το «αν» γίνεται πιθανότητα; Κρατάς τη στιγμή της γαλήνης και την κατασταλαγμένη ανάμνηση ή επιλέγεις να ρισκάρεις ξανά;
Διαβάστε τη συνέχεια στο
