Nα αλλάξουν όνομα δίχως να αλλάξουν... όνομα θέλουν οι Σκοπιανοί και αναζητούν τρόπο για να ξεγελάσουν την ελληνική πλευρά για να αποδεχτεί κάτι τέτοιο.

Τα Σκόπια δεν επιτρέπουν στη διαδικασία να προχωρήσει προς μια κοινά αποδεκτή και βιώσιμη λύση, επειδή δεν αποδέχονται τη σύνθετη αμετάφραστη ονομασία σε μια λέξη για όλες τις χρήσεις (erga omnes) και τη συνταγματική αναθεώρηση, δύο θέματα πακέτο που για την Αθήνα αποτελούν κόκκινη γραμμή.

Ο μικρός πολυεθνικός γείτονάς μας επιμένει στο όνομα «Μακεδονία» για εσωτερική του χρήση και συμφωνεί σε μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό μόνο για τους διεθνείς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, ΕΕ, κλπ).

Στο πιο δύσκολο σημείο βρίσκεται η διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τα ΣκόπιαΜ, σύμφωνα με δημοσίευμα της κυριακάτικης εφημερίδας «Νέα Σελίδα».

Μία διαπραγμάτευση η οποία επί της ουσίας ποτέ δεν πρόσφερε κάτι θετικό για την  Ελλάδα.

Επιδιώκουν δηλαδή την αντικατάσταση του «ΠΓΔΜ» (της προσωρινής ονομασίας για διεθνή χρήση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας), με μια άλλη μόνιμη δίχως να κάνουν πίσω σε κάτι άλλο.

Αυτό θα σήμαινε εάν το αποδεχόταν η χώρα μας, ότι με ελληνική σφραγίδα θα μπορούσαν να σφετερίζονται όλη την Μακεδονία στο διηνεκές. Η Ελλάδα όμως έχει κάνει σαφές ότι αυτά δεν γίνονται.

Είναι ανιστόρητο και αγεωγράφητο τα Σκόπια να ονομάζονται «Μακεδονία», από τη στιγμή που το κρατίδιο κατέχει ένα μικρό μέρος του γεωγραφικού χώρου της νεώτερης Μακεδονίας και η Ελλάδα το μεγαλύτερο.

Συγκεκριμένα, η Ελλάδα έχει το 51%, τα Σκόπια το 38%, η Βουλγαρία το 10% και η Αλβανία το 1%.

Επίσης, η αρχαία Μακεδονία, το βασίλειο του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, βρίσκεται σχεδόν ολόκληρο εντός των ελληνικών συνόρων, ενώ η ΠΓΔΜ καταλαμβάνει την έκταση της αρχαίας Παιονίας που ονομάστηκε «Μακεδονία Δεύτερη» από τους Ρωμαίους μόλις στις αρχές του 4ου μεταχριστιανικού αιώνα.

Η χώρα μας έχει αποδεχτεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια ότι η επικράτεια της σημερινής ΠΓΔΜ (τότε στη Σερβία) είναι έδαφος της γεωγραφικής περιοχής της σύγχρονης Μακεδονίας, όπως αυτή ορίστηκε από δυτικούς γεωγράφους στα μέσα του 19ου αιώνα.

Άρα, ιστορικά και γεωγραφικά, το πολυεθνικό κράτος που προέκυψε μόλις το 1991 από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δεν δύναται να υφίσταται ως να είναι η όλη «Μακεδονία», ή ακόμα χειρότερα ως ό,τι απέμεινε από αυτή.

Μάλιστα αυτό το τελευταίο είναι που συνιστά και την πρωταρχική πηγή του αλυτρωτισμού τους, ο οποίος μπορεί να ανάψει ως φιτίλι ανά πάσα στιγμή ανατινάζοντας τα δυτικά Βαλκάνια.

Είναι λοιπόν και ζήτημα ειρήνης και ασφάλειας να μην υφίσταται κράτος «Μακεδονία». Κράτος που θα λεγόταν, για παράδειγμα, «Γκορναμακεντόνια» (Gornamakedonija) είναι κάτι άλλο.

Οι γείτονες προσπαθούν να κερδίσουν τον διεθνή οίκτο ισχυριζόμενοι ότι το όνομα «Μακεδονία» είναι υπαρξιακό και ταυτοτικό για εκείνους. Λένε ότι δίχως αυτό θα χαθούν.

Ταυτοτικό όμως και υπαρξιακό το «Μακεδονία» είναι πρωτίστως για τους Έλληνες, πράγμα που επίσης οφείλουν να λαμβάνουν υπόψιν τους οι διεθνείς εταίροι.

Επίσης το 1/3 του πληθυσμού τους, οι Αλβανοί, έχουν ταυτότητα και αδιαφορούν πλήρως για τη «μακεδονική», ενώ τα Σκόπια σπρώχνουν συνεχώς κάτω από το χαλί ότι τουλάχιστον 100.000 σλαβόφωνοι πολίτες τους έχουν λάβει βουλγαρικά διαβατήρια και άλλοι τόσοι βρίσκονται στην αναμονή.

Για ποια «μακεδονική ταυτότητα» άραγε πασχίζουν όταν συνωστίζονται στις ουρές για μια βουλγαρική υπηκοότητα, την οποία έχει πάρει μέχρι και ο πρώην πρωθυπουργός τους Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι;

Η Αθήνα θα προτιμούσε μικρότερη βουλγαρική διείσδυση. Ωστόσο, η «μακεδονική ταυτότητα» που λειτουργεί ως ανάχωμα στον εκβουλγαρισμό δεν μπορεί να εκχωρηθεί ως μη ελληνική.

Εδώ πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι ως «Σλαβομακεδόνες» η χώρα μας διαχρονικά δεν εννοούσε Σλάβους που ζουν στη Μακεδονία αλλά Μακεδόνες (Έλληνες) σλαβόφωνους.

Επιχειρώντας να πείσουν για την αγαθότητα των προθέσεών τους, απορούν γιατί μας ενοχλεί τόσο να λέγονται «Μακεδονία» μεταξύ τους, από τη στιγμή μάλιστα που δέχονται να αποκηρύξουν τους αλυτρωτισμούς και την καπήλευση της μακεδονικής αρχαιότητας.

Εδώ υπάρχει κακό προηγούμενο. Τα παρελθόντα χρόνια παρέκαμψαν το ΠΓΔΜ και κατάφεραν να αναγνωριστούν από μια σειρά κρατών ως «Μακεδονία», πράγμα που είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν εάν τους αφήσουμε το όνομα δήθεν μόνο για εσωτερική χρήση.

Επίσης, δεν απαντούν σε απλά ερωτήματα όπως: Τι θα γράφουν οι πινακίδες των αυτοκινήτων τους όταν βγαίνουν εκτός συνόρων, τα απολυτήρια των πανεπιστημίων τους, τα δημόσια έγγραφά τους, οι ιατρικές τους εξετάσεις, όταν αυτά κομίζονται στο εξωτερικό;

Επίσης, στην παγκόσμια κοινότητα του διαδικτύου που δεν γνωρίζει σύνορα, ποιες θα είναι οι καταλήξεις που θα χρησιμοποιούν στις διευθύνσεις των ιστοσελίδων τους και το σημαντικότερο τι θα εμφανίζουν οι μηχανές αναζήτησης όπως η Google στη λέξη «Macedonia»;

Η ενδιάμεση συμφωνία του 1995 είναι πρακτικά ανεφάρμοστη στην παγκοσμιοποιημένη και δικτυωμένη οικουμένη του 2018.

Για αυτό και η Αθήνα επιμένει ότι μόνο με μια ονομασία σαν τη Gornamakedonija για όλες τις χρήσεις (erga omnes) μπορεί να υπάρξει βιώσιμη λύση.

Ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ ισχυρίστηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι Σκόπια και Αθήνα είναι «αρκετά κοντά στη λύση που θα επιβεβαιώνει τους όρους της ταυτότητας, εθνικότητας και γλώσσας» του σλαβόφωνου μέρους του πληθυσμού του.

Διπλωματικές πηγές που μίλησαν στη «Νέα Σελίδα» τον διέψευσαν, διαβεβαιώνοντάς μας ότι «δεν έχει πάρει τίποτα από αυτά». Όπως τόνισαν, «το τι θα πάρει, εάν υπάρχει κάτι, θα το συζητήσουμε αφού συμφωνήσει στο erga omnes και πάει παρακάτω η διαπραγμάτευση».

Πάντως είναι γεγονός ότι κάποιοι στις Βρυξέλλες βάζουν «πλάτη» στους Σκοπιανούς. Τους λένε «κρατήστε γερά».

Αυτοί δεν νοιάζονται για τα δυτικά γεωπολιτικά συμφέροντα αλλά για τα εθνικά τους μικροσυμφέροντα.

Δύο Ευρωπαίοι Επίτροποι προκαλούν διάφορες «αναμπουμπούλες» στα Βαλκάνια.

Έτσι η Αθήνα δεν αιφνιδιάστηκε καθόλου όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προ ημερών ανέφερε ότι «πρέπει να επιλυθεί επειγόντως» το Σκοπιανό.

Το ελληνικό ΥΠΕΞ παγωμένα απάντησε ότι «όσον αφορά στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, είναι μακρύς ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί προς κάλυψη του κενού που δημιούργησε η οπισθοδρόμηση των τελευταίων χρόνων» και αποσαφήνισε «για μία εισέτι φορά προς όλες τις πλευρές ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από το Συμβούλιο -και όχι από την Επιτροπή- όπου η Ελλάδα έχει διατυπώσει με σαφήνεια της θέσεις της».

Αυτό που μάθαμε είναι ότι η Αθήνα περιμένει από τα Σκόπια την επόμενη κίνηση. «Η χώρα μας», όπως είπαν στη «Νέα Σελίδα», «δεν έχει κάτι άλλο να συζητήσει. Κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και περιμένει πότε θα πρυτανεύσει στην άλλη πλευρά η λογική και η διάθεση για συμβιβασμούς.

»Μέχρι τότε εμείς δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε. Εμείς εξάλλου μπορούμε να διαπραγματευόμαστε για όσο χρειαστεί. Τα Σκόπια μπορούν;».