Είναι πολύ συνηθισμένο και (εδώ που τα λέμε) απόλυτα λογικό το να θέλει ένας σκηνοθέτης να γυρίσει μια μεγάλη και βαθιά ταινία, μια ταινία που θα μείνει στην ιστορία ως ένα πραγματικό επίτευγμα, ως ένας φιλοσοφικός σχολιασμός που θα προκαλεί συζητήσεις ξανά και ξανά και ξανά για δεκαετίες, ως ένα αληθινό αισθητικό κομψοτέχνημα. Φυσικά, για να προκύψουν τέτοιες ταινίες δεν φτάνει απλά η θέληση.
Για την ακρίβεια, το να επιχειρήσεις να γυρίσεις τη δική σου «Οδύσσεια του Διαστήματος» ή το δικό σου «Αποκάλυψη Τώρα» μπορεί να έχει πολύ κακή κατάληξη. Μπορεί πάνω στην προσπάθειά σου να κάνεις κάτι εξαιρετικά μεγαλεπήβολο να καταλήξεις να φλερτάρεις με την γελοιότητα. Γενικά, το να θες να γυρίσεις ένα αριστούργημα αλλά να μην το έχεις να γυρίσεις ένα τέτοιο είναι ολίγον ρισκαδόρικο: μπορεί να προκαλέσεις πολλαπλές αγανακτήσεις στο κινηματογραφικό κοινό.
Διαβάστε περισσότερα στο
