Σαφέστατη προειδοποίηση για τον Μακρόν και τις μεθόδους του αποτελούν οι διαδηλώσεις και το κίνημα με τα κίτρινα γιλέκα. Μέχρι τώρα δεν έχει κάνει κανένα άνοιγμα στην κοινωνία, και έχει εν μέρει στιγματίσει με μια απολυταρχική χροιά στην εικόνα του.

Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, πολλοί φορώντας τα χαρακτηριστικά κίτρινα γιλέκα, έχουν κατακλύσει εδώ και δύο εβδομάδες του δρόμους της Γαλλίας. Το κυκλοφοριακό σύστημα φαίνεται να έχει παραλύσει, ενώ έχουν προκύψει έκτροπα επεισόδια και ζημιές.

Η αφορμή που πυροδότησε όλα αυτά είναι ο νέος οικολογικός φόρος, που επέβαλε ο πρόεδρος Μακρόν στα καύσιμα εισάγοντας μία νέα πολιτική για την προστασία του περιβάλλοντος. Ωστόσο πολλοί εκ των διαμαρτυρόμενων βάλλονται και κατά του ίδιου του προέδρου, λόγω της κοινωνικής ανισότητας στη χώρα, καθότι αισθάνονται αποκομμένοι και ξεχασμένοι από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Την Τρίτη ο Μακρόν προέβη σε ένα βήμα για να εφησυχάσει τα «Κίτρινα Γιλέκα» επεξεργαζόμενος κάπως την σχετική μεταρρύθμιση. Παρ’ όλα αυτά η οργή, που εκδηλώνεται στους δρόμους, δε φάνηκε να περιορίζεται καθόλου με το ημίμετρο, όπως δήλωσε η Γαλλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, Cécile Calla . Ο Μακρόν θα πρέπει να ευθυγραμμίσει την πολιτική του με την κοινωνική βούληση και να προσεγγίσει το λαό καλύτερο από ότι κάνει μέχρι τώρα. Ειδάλλως θα κινδυνεύσει στις Ευρωεκλογές να βρεθεί αντιμέτωπος με μια απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Η άμεση δυσθυμία των πολιτών ήταν εμφανής κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων και στα οδοφράγματα, αλλά δεν προέκυψε σε μια νύχτα. Η υψηλή ανεργία ή οι κρίσιμες συνθήκες ζωής δεν είναι εμφανείς στη Γερμανία , οι άνθρωποι συνδέουν τη Γαλλία με το Παρίσι, τα πλούτη και την κομψότητα. Οι διαδηλωτές ωστόσο προέρχονται κυρίως από την ύπαιθρο, τις μικρές πόλεις ή την περιφέρεια. Εκεί τον τελευταίο καιρό οι συνδέσεις των τρένων δεν λειτουργούν, τα νοσοκομεία κλείνουν και οι δουλειές σπανίζουν. Αισθάνονται παραμελημένοι από την κυβέρνηση και περιφρονημένοι. Ο νέος φόρος στα καύσιμα έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Οι Γάλλοι έχουν πλέον συνειδητοποιήσει, ότι θα μέτρα ενάντια στην κλιματική αλλαγή είναι πολύ σημαντικά. Όμως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν αντέχουν πλέον να γεμίσουν ούτε το όχημά τους με βενζίνη. Δεν μπορούν όμως να κάνουν περικοπές στις μετακινήσεις τους με αυτοκίνητα, όταν στις περιοχές τους δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου δημόσια μέσα μεταφοράς. Έτσι η πολιτική του Μακρόν δεν λαμβάνει υπ’ όψην της αντίστοιχες κοινωνικές ανάγκες, όσο κρίσιμη κι αν είναι για την προστασία του περιβάλλοντος.

Ο Μακρόν δεν υπήρξε εντελώς αδρανείς όσον αφορά την κοινωνική ανισότητα βέβαια. Για τα πιο χαμηλά από όλα τα κοινωνικά στρώματα έχει λάβει κάποια μέτρα. Ωστόσο οι παρούσες διαδηλώσεις αποτελούν προ πάντων έκφραση της δυσαρέσκειας των μεσαίων στρωμάτων.

Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι εργάζονται και το εισόδημα τους κρίνεται ανεπαρκές. Για αυτό το ζήτημα όμως δεν είναι υπεύθυνος μόνον ο Μακρόν, αλλά και οι προκάτοχοί του. Ήδη από το 1995 ο Jacques Chirac διεξήγαγε προεκλογική εκστρατεία με κεντρικό θέμα το «La fracture sociale», δηλαδή «το κοινωνικό σπάσιμο». Από τότε γνώριζε κανείς, ότι η χώρα έχει διασπαστεί, με ένας μέρος του πληθυσμού να νιώθει εκτοπισμένο από το υπόλοιπο σύνολο και αγνοημένο. Σοβαρά μέτρα για την καταπολέμηση αυτού του ζητήματος δεν έχουν ληφθεί όμως έκτοτε. Παράλληλα διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς έχουν ενισχύσει το αίσθημα αδικίας στους Γάλλους.

Οι διαδηλώσεις και το κίνημα με τα κίτρινα γιλέκα αποτελούν μία σαφέστατη προειδοποίηση για το Μακρόν και τις μεθόδους, που επιβάλει με την εξουσία του. Μέχρι τώρα δεν έχει κάνει κανένα άνοιγμα στην κοινωνία, και έχει εν μέρει στιγματίσει με μια απολυταρχική χροιά στην εικόνα του. Πολλές φορές παραμελεί τους πολίτες, και όταν επικοινωνεί μαζί τους προβάλλεται συχνά ως πολύ αυταρχικός. Έτσι οι πολίτες άρχισαν να πιστεύουν ότι ο Μακρόν δεν υπολογίζει σοβαρά τα προβλήματα τους. Ακόμα κι αν εξαφανιστούν τα «Κίτρινα γιλέκα» και οι διαδηλώσεις υποχωρήσουν, τα αιτήματα που εξέφρασαν στους δρόμους έχουν χαράξει ανεξίτηλα την πολιτική ζωή του τόπου. Ο Μακρόν πρέπει να προσέξει πολύ αυτά τα κινήματα, διότι πάνω από όλα εκφράζουν την λαϊκή αγανάκτηση που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία.

Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι είναι η πρώτη φόρα που γίνονται τόσο μεγάλες διαδηλώσεις στη Γαλλία χωρίς την οργάνωση από συνδικάτα και πολιτικά κόμματα. Ο τρόπος που διαμορφώθηκε το κίνημα και οι διαστάσεις που έλαβε είναι πρωτοφανείς. Οι οργάνωση γίνεται μέσα από τα μέσα κοινωνική δικτύωσης, οι μετέχοντας είναι εντελώς ετερογενείς μεταξύ τους και το κυριότερο: το κίνημα δεν περιορίστηκε σε συγκεκριμένο έδαφος, αλλά εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα.