Ξέρετε ποιο είναι το πιο όμορφο πράγμα με τις προσευχές; Οτι η συντριπτική πλειονότητα αυτών δεν γίνεται προκειμένου ο απευθυνόμενος στο θείο να ζητήσει κάτι για τον εαυτό του, αλλά για να ζητήσει κάτι για έναν άλλον άνθρωπο.

Εναν άρρωστο συνήθως, κάποιον σε ανάγκη, κάποιον που βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Μπορεί όμως η προσευχή να μην έχει τη μορφή της αίτησης για κάτι αλλά να είναι απλά ένα «ευχαριστώ». Για το φαγητό, για την ομαλότητα, την τάξη μέσα στη χαοτική φύση του κόσμου μας. Μια απλή πράξη με μεγάλη για κάποιους σημασία, που μάλλον συμβαδίζει με την ίδια την ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς σύμφωνα με ανθρωπολόγους οι πρώτοι ευφυείς άνθρωποι έκαναν κάτι το οποίο σήμερα θα χαρακτηρίζαμε ως προσευχή.

Και όμως, ακόμη και αυτό το μικρό, υπέροχο κομμάτι της καθημερινότητας κάποιων προσέβαλε τους επαγγελματίες προσβεβλημένους, προσέβαλε τους «διαφωτισμένους» οι οποίοι εφευρίσκουν ψευδοεπιστήμες για να μας πείσουν ότι τα φύλα είναι «κοινωνική κατασκευή» και όχι βιολογική πραγματικότητα.

Και είχαμε επιθέσεις κατά της Εκκλησίας επειδή καλούσε γονείς και μαθητές να προσευχηθούν εν όψει πανελλαδικών. Δεν τους αρέσει. Τους ενοχλεί. Τους ενόχλησε ακόμη και η προσφορά ενός στιλό προς τους μαθητές που κάνουν (φυσικά δωρεάν) εκκλησίες σε όλη τη χώρα. Δεν είναι το στιλό όμως.

Γιατί δεν θεωρώ ότι έστω και ένας από αυτούς πιστεύει ότι κάποιος από τους γονείς των παιδιών που δίνουν εξετάσεις θα πει στο παιδί του «έλα, μωρέ, μη διαβάζεις, θα προσευχηθείς και θα περάσεις στη Νομική» ή κάποιος επιχειρηματίας που κάνει αγιασμό στην επιχείρησή του δεν θα προσλάβει λογιστή, ελπίζοντας στη θεία παρέμβαση για την Εφορία!

Προφανώς όμως δεν είναι αυτό που τους ενοχλεί. Είναι ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πάνε στην Εκκλησία. Και μάλιστα με τα παιδιά τους. Αντί οι αξίες που λαμβάνουν τα παιδιά να έρχονται από ΜΚΟ, αντί να έρχονται από τα βιβλία της Ρεπούση, τολμούν αυτοί οι μεσαιωνικοί τύποι να τους δίνουν άλλες εικόνες. Σε γενικές γραμμές αυτό που πιστεύουν είναι ότι επί χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι ήταν χαζοί και αμόρφωτοι, και γι’ αυτό πίστευαν. Και τώρα που μορφώνονται δεν δικαιούνται να πιστεύουν.

Το πιο αστείο όμως είναι ότι κάποιοι από αυτούς προσπαθούν να μας πουν ότι δεν τους ενοχλεί η πίστη. Ναι, δεν τους ενοχλεί η πίστη, αρκεί να μην υπάρχει καμία εκδήλωση αυτής, δεν τους ενοχλεί η πίστη αρκεί να μην προβάλλει «μπροστά» τους. Δεν τους ενοχλεί η πίστη, αρκεί να μην είναι τόσο σοβαρή ώστε να «μπλέκει» με τα δικά τους σχέδια για το πώς θα πρέπει να διαμορφωθεί η κοινωνία, για το τι θα πρέπει να κάνουν και πώς θα πρέπει να φέρονται οι πάντες. Γι’ αυτό τους ενοχλούν η προσευχή, τα στιλό.