«Οι ψυχές των νέων είναι ρημαγμένες από τα άγρια ένστικτα, που τα ανεβάσανε στην επιφάνεια από τα σκοτεινά τάρταρα της ανθρώπινης φύσης, κάποιοι εχθροί του ανθρώπου, κάποιοι πνευματικοί ανθρωποφάγοι, που ανάμεσα τους πρωτοστατεί ένας τρελός λύκος λεγόμενος Νίτσε, μια μούμια σαν παλιόγρια λεγόμενος Βολταίρος, κάποιος ζοχαδιακός Φρόυντ, κι ένα πλήθος από τέτοια όρνια και κοράκια και νυχτερίδες. Όσοι τους θαυμάζανε, ας καμαρώσουνε σήμερα τα φαρμακερά μανιτάρια που φυτρώσανε μέσα στις καρδιές και στις ψυχές της γαγγραινιασμένης ανθρωπότητας». Αυτά τα φαρμακερά μανιτάρια φύτρωσαν και τράνεψαν μες στα σχολεία που αντί να είναι «φροντιστήρια εθνικής, χριστιανικής και ηθικής αγωγής», όπως τα ονειρευόταν ο πρώτος και τελευταίος κυβερνήτης του έθνους, ο Ιω. Καποδίστριας, κατάντησαν μάνδρες αφιλοπατρίας, αθεϊας και ηθικού ξεπεσμού. Έλεγε ο Πατροκοσμάς «θα βγουν πράγματα από το σχολείο που ο νους σας δεν φαντάζεται» οι πρόγονοί μας εννοούσαν τα θαυμαστά, τα γερά και καλά γράμματα που δίδασκε τα ελληνικό σχολειό πριν το ρημάξουν τα φράγκικα σκοτάδια. Τώρα καταλάβαμε ότι για άλλα προφήτευε ο άγιος. Ποιος θα φανταζόταν ότι θα καταργηθούν στο ελληνικό σχολείο:

Α. Η πρωινή προσευχή. Δεν ακούει πια από τα παιδιά της Ελλάδος ο Ουράνιος Βασιλεύς τις προσευχές τους. Έρχεται και η στιγμή που θα διωχτεί και η εικόνα του από τις αίθουσες.

Β. Η απαγγελία του Εθνικού μας Ύμνου, το αναστάσιμο τροπάρι του Γένους μας, με την ταυτόχρονη έπαρση της σημαίας μας στα διδακτήρια. Πού είναι οι δάσκαλοι, να αντιδράσουν; Τι μας κανοναρχεί ο άγιος Παϊσιος; «Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία εκτός κι αν πάνε να καταργήσουν τα θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία. Τότε να διαμαρτυρηθούν».

Γ. Ο εκκλησιασμός των παιδιών γίνεται προαιρετικά. Είναι το πονήρευμα, η προαιρετικότητα, πριν την οριστική του κατάργηση. Ζούμε στο βασίλειο του φόβου και της κατατρομοκράτησης του λαού. Πολύ δύσκολα θα δούμε παιδιά σε ναούς να εκκλησιάζονται και να κοινωνούν.

Δ. Καταργούνται σιωπηρώς οι μαθητικές παρελάσεις, φανέρωση της ενότητας του λαού και απόδοσης τιμής στους αγώνες των ηρωικών μας προγόνων για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Κάθε Οκτώβρη και Μάρτη, οι νέοι, το ποτάμι της ζωής, με την σημαία επικεφαλής, μνημόνευαν το «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά».

Ε. Το Μάθημα των Θρησκευτικών περιορίστηκε σε μια ώρα την εβδομάδα, με βιβλία απαράδεκτα, σαφώς συντεταγμένα με τις θρησκειολογικές επιταγές, που στοιβάζουν και την ηλιόλουστη ορθοδοξία μας με τα θρησκεύματα του κόσμου. Τα άθεα γράμματα μας κατακλύζουν.

Στ. Τα καθοριστικά για την εθνική μας ταυτότητα μαθήματα της Γλώσσας και της Ιστορίας, μαθήματα που συνδέουν τους νέους με το παρελθόν και καλλιεργούν την φιλοπατρία και την εθνική υπερηφάνεια, κατάντησαν φροντιστήρια αφιλοπατρίας και γλωσσικού υποσιτισμού. Και το πρόβλημα χειροτερεύει με την καθιέρωση της ξένης γλώσσας από το νηπιαγωγείο. Πριν ακόμη τα παιδιά προσλάβουν και αρωματιστούν με τους χυμούς της μητρικής τους γλώσσας, τα βραχυκυκλώνουμε με την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας.

Ζ. Με τον ανηλεή βομβαρδισμό, εξ απαλών ονύχων, των παιδιών με τις νέες τεχνολογίες, πράγμα που επιδεινώθηκε την περίοδο του αναγκαστικού εγκλεισμού λόγω καραντίνας, τα παιδιά εθίστηκαν στην τηλεόραση ή καλύτερα τηλεκόλαση, και στο διαδίκτυο, η ευλογημένη μελέτη, η μόνη και αναντικατάστατη μέθοδος μόρφωσης, μπήκε στο περιθώριο.

Και τώρα η σύγχρονη Ηρωδιάδα και πάλι μαίνεται, επανέρχεται με την λεγόμενη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Αρνούμαστε την διδασκαλία της για συγκεκριμένους λόγους:

Πρώτον: Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Έλληνες, η παράδοσή μας δεν περιέχει τέτοιες μαγαρισιές. Μάθαμε να ακούμε τους αγίους και τους ήρωές μας. Ο άγιος Χρυσόστομος τι έλεγε; Πως πρέπει οι γονείς να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τους τρεις καταστροφικούς έρωτες. Την φιλοχρηματία, την φιλοδοξία και την φιληδονία. Εμπιστευόμαστε μόνο την «σεξουαλική αγωγή» της Εκκλησίας, μας που βγάζει αγίους, ήρωες και έντιμους ανθρώπους.

Δεύτερον: Ο Ευάγγελος Παπανούτσος, ο παλαιός παιδαγωγός, μιλώντας κάποτε γι’ αυτό το θέμα είχε πει: «Δεν είναι εύκολο πράγμα να μιλήσεις στα παιδιά για το σεξ, χωρίς τον κίνδυνο να τα φοβίσεις, να τα γεμίσεις με αηδία ή το χειρότερο να τα οδηγήσεις σε εκτραχηλισμούς». Μπορεί μια τόσο λεπτή και σοβαρή διαπαιδαγώγηση να φύγει από τα χέρια των κατ’ εξοχήν αρμοδίων, των γονέων, και να περάσει στα χέρια άσχετων ή ακόμη και ανισόρροπων ανθρώπων;

Τρίτον: Κανείς δάσκαλος δεν έχει τις γνώσεις και την εμπειρία που απαιτεί ένα τόσο κρίσιμο θέμα. Πώς θα το διδάξει; Είναι έτοιμοι οι γονείς να εμπιστευτούν σε αναρμόδιους και ακατάρτιστους, σ’ αυτό το είδος της αγωγής, εκπαιδευτικούς, όταν ο φυσικός του χώρος είναι το σπίτι; Ο μακαριστός π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, όταν το 2009 είχε τεθεί και πάλι το θέμα της Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης, είχε διαφωνήσει έντονα, λέγοντας: «Ποιος θα διδάξει στα παιδιά την Σεξουαλική Αγωγή; Συγγνώμη, όταν μπαίνει ο φυσικός στην τάξη έχει σπουδάσει φυσική. Ο χημικός, χημεία. Ποιος σπούδασε σεξ και είναι ειδικός; Πού έγινε ειδικός; Και ποιος δάσκαλος ή καθηγητής θα την διδάξει αυτήν την ειδικότητα; Είναι παράλογο, γιατί ο καθένας θα κατεβάζει τα δικά του σεξουαλικά βίτσια στα παιδιά μας. Θα ξέρει χριστιανικά τίποτε ή θα λέει ό,τι θέλει; Θα λέει στα παιδιά μας αν δεν κάνεις σεξ είσαι άρρωστος. Τα γνωστά, δηλαδή…».

Τέταρτον: Έχουμε ως λαός το προνόμιο να είμαστε πίσω από αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμένο κόσμο». Έτσι μας δίνεται η δυνατότητα να επωφεληθούμε από τα λάθη του. Δυστυχώς όμως ως μειονεκτικοί Βαλκάνιοι χάσκουμε έκθαμβοι στις «επιδόσεις» της Δύσης, τις μιμούμαστε αλόγιστα.

Σε μια εποχή που μανιασμένες θύελλες και φίδια κολοβά μας περιτριγυρίζουν, «με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας/ του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά». (Βάρναλης).