Περισσότερα από 2.000 παιδιά κοιμούνται στον δρόμο στη Γαλλία ελλείψει διαθέσιμων καταλυμάτων έκτακτης ανάγκης, ένας αριθμός που καταγράφει μεγάλη άνοδο τα τελευταία χρόνια, καταγγέλλουν οργανώσεις αρωγής, που απευθύνουν έκκληση για παρέμβαση του κράτους.

Ο αριθμός των άστεγων παιδιών στη χώρα αυξήθηκε κατά 6% σε σύγκριση με to 2024 και κατά 30% σε σύγκριση με το 2022, σύμφωνα με το βαρόμετρο που δημοσίευσε σήμερα Πέμπτη η Unicef France και η Fédération des acteurs de la solidarité (FAS).

Η αύξηση του αριθμού των άστεγων παιδιών εξηγείται από πολλούς παράγοντες, σύμφωνα με τις οργανώσεις, αρχής γενομένης από τον κορεσμό του μηχανισμού προσφοράς προσωρινής στέγασης σε συνδυασμό με τη στεγαστική κρίση.

Τουλάχιστον 400.000 ανήλικοι δεν έχουν μόνιμη κατοικία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Βρετανία και εκατομμύρια άλλοι ζουν σε ακατάλληλα καταλύματα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς που δημοσίευσε επίσης σήμερα η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Οργανώσεων που εργάζονται με άστεγους (Fédération européenne des associations travaillant avec des personnes sans-abri).

Σύμφωνα με την Unicef, η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική στη Βρετανία, τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Επίσημες εκθέσεις ανέφεραν προσφάτως πως το γαλλικό κράτος δεν εκπληρώνει την αποστολή του σε σχέση με τη πολιτική στέγασης των αστέγων και των αιτούντων άσυλο.

Μεταξύ άλλων, επίσημη έκθεση που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο επεσήμανε πως το πρόγραμμα προσωρινής στέγασης στη Γαλλία πλήττεται μεταξύ άλλων από χρόνια υποχρηματοδότηση.

Σε ερώτηση του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, το υπουργείο Στέγασης διαβεβαίωσε πως ο αριθμός των θέσεων σε δομές στέγασης είχε σταθεροποιηθεί το 2021 «παρά το περιορισμένο πλαίσιο χρηματοδότησης».
 

«Φοβόμουν πως θα μου επιτεθούν»

Ένα από αυτά τα παιδιά είναι ο 11χρονος Ζαγιέντ που έχει φτάσει από την Ιταλία στη Γαλλία πριν από πέντε χρόνια και έζησε για καιρό στους δρόμους της Λιόν, μαζί με τις δύο μικρές αδελφές του και τους γονείς τους.

«Κοιμόμασταν σε κομμάτια από χάρτινες κούτες, δυσκολευόμουν να κοιμηθώ, φοβόμουν πως θα μου επιτεθούν», περιγράφει ο 11χρονος. Για να πάει στο σχολείο, αφηγείται ο ίδιος πως «δεν μπορούσα να κάνω μπάνιο, απλά έπλενα τα χέρια μου σε σιντριβάνια».

Εδώ και δύο μήνες, η οικογένεια έχει καταφέρει να βρει στέγη. Μένει σε ένα σπίτι, που της παραχωρήθηκε μέσω μιας συμφωνίας με μια φιλανθρωπική οργάνωση, αφού κινητοποιήθηκε η συλλογικότητα Jamais sans toit («Ποτέ χωρίς στέγη»).

Τα παιδιά που γνωρίζουν τον δρόμο βρίσκονται αντιμέτωπα με τις επιπτώσεις του φαινομένου: «σχολική καθυστέρηση», σε ορισμένες περιπτώσεις «εγκατάλειψη του σχολείου» και μια «επιδεινούμενη υγεία», εξήγησε η Ζουλιέτ Μουρτάν, μέλος της συλλογικότητας.