Η ελληνική πλευρά στη διπλωματική διαμάχη για τα αντικείμενα που κατασχέθηκαν από τη Μεγάλη Βρετανία ζητά δικαιοσύνη εδώ και δεκαετίες, ακόμη και αιώνες, να επιστραφούν σε αυτό που θεωρεί ότι της ανήκει ως πολιτιστική κληρονομιά πάνω στην οποία ορίζει και στηρίζει την εθνική της ταυτότητα, γράφει σήμερα σε άρθρο της η ''Nova Makedonija''.
Φαίνεται όμως ότι μια τέτοια εμπειρία δεν δημιουργεί αρετή για την ελληνική πολιτική να μην επιφέρει αδικίες που σχετίζονται με την οικειοποίηση και τη δήμευση ξένης πολιτιστικής κληρονομιάς και εθνικής ταυτότητας, συμπεριλαμβανομένης αυτής της Μακεδονίας και των ''Μακεδόνων''.
Η αρχαιολόγος και πανεπιστημιακή καθηγήτρια αρχαίας ιστορίας Νάντε Πρόεβα πιστεύει ότι η αδικία που γίνεται στη ‘Μακεδονία’ είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή της Ελλάδας, με τα λίγα κλεμμένα αντικείμενα από την Ακρόπολη, αναφέρει η ιστοσελίδα echedoros.gr.
Η καθηγήτρια Πρόεβα λέει ότι «στους ΄''Μακεδόνες'' έχουν κλαπεί το έδαφός τους με όλα τα αντικείμενα σημαντικά για την εθνική τους ταυτότητα».
«Η αδικία είναι επώδυνη όταν σου αφαιρούν ό,τι σου ανήκει και πολύ περισσότερο όταν σου λένε ότι είναι για «το καλό σου».
Φυσικά, είναι αδικία για την Ελλάδα ότι τα αντικείμενα από την Ακρόπολη της Αθήνας έχουν κατασχεθεί και δεν μπορούν να τα πάρουν πίσω από το Βρετανικό Εθνικό Μουσείο.
Αλλά ακόμη μεγαλύτερη αδικία είναι αυτό που έκανε η Ελλάδα στη ‘Μακεδονία’, δημεύοντας μια μεγάλη έκταση, με όλα τα μνημεία και τους ιστορικούς δείκτες για την ταυτότητά μας. Εμάς, τους ‘Μακεδόνες’, μας έχουν κλέψει μια περιοχή από την Ελλάδα με όλα τα τεχνουργήματα, και όχι μόνο ένα μνημείο (όπως η Ακρόπολη), σημαντικό για την εθνική μας ταυτότητα.
Ακόμη, στην εθνοτική τους αποκλειστικότητα, για να αποδείξουν τον ελληνικό χαρακτήρα της Μακεδονίας, οι Έλληνες καταστρέφουν τα ίχνη της μετανάστευσης των Σλάβων στα Βαλκάνια, δηλ. στη Μακεδονία.
Έτσι, οι Έλληνες αρχαιολόγοι πέταξαν και τα ευρήματα (κεραμικά) στη θάλασσα.
Σλαβική κεραμική που βρέθηκε από ανασκαφές στην Πελοπόννησο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από έναν συνάδελφο αρχαιολόγο από τη Γαλλία.
Σε περιόδους εντεινόμενης εθνικής αποκλειστικότητας, οι εικόνες κάηκαν και οι τοιχογραφίες με επιγραφές στη σλαβική γλώσσα καταστράφηκαν.
Αυτό γίνεται συστηματικά, για σχεδόν εκατό χρόνια, μετά την ψήφιση του νόμου για τη μετονομασία σλαβικών τοπωνυμίων και ονομάτων στην Ελλάδα το 1926.
Ο νόμος αυτός εφαρμόστηκε στην επικράτεια της Μακεδονίας του Αιγαίου (Ελλάδα), όπου κυριαρχούσε ο σλαβικός πληθυσμός, αλλά στην Πελοπόννησο, όπου ουσιαστικά έφτασαν οι Σλάβοι, έχουν απομείνει ακόμη σλαβικά τοπωνύμια.
Η αδικία από θέση εξουσίας καλύπτεται με οιονεί επιχειρήματα: από την πλευρά της Μεγάλης Βρετανίας με το «κρατώντας και φροντίζοντας τα τεχνουργήματα», και πάλι από την πλευρά της Ελλάδας με την εμμονή της στον δήθεν «ελληνικό χαρακτήρα της Μακεδονίας», που κατάφερε να αλλάξει το όνομά μας με τη δικαιολογία ότι είναι ελληνικό -παραμένει ακόμα αδικία- λέει η Νάντι Προέβα, αρχαιολόγος και καθηγήτρια πανεπιστημίου αρχαίας ιστορίας.
