Σαν σήμερα, η Ελλάδα επικράτησε της διοργανώτριας Πορτογαλίας μέσα στο Ντα Λουζ και ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης, ολοκληρώνοντας μια μαγική πορεία και κάνοντας μια ολόκληρη χώρα να πανηγυρίζει ξέφρενα.

Η στιγμή που «παγώνει» ο χρόνος, η ώρα που γράφεται ιστορία, εικόνες που μένουν για πάντα στο μυαλό και ορίζουν τη χαρά της απίθανης έκπληξης, όταν το απόλυτο αουτσάιντερ κατακτά την κορυφή και βγάζει τη «γλώσσα» σε όλα τα «θηρία» που την κοιτούν ζηλεύοντας και... κλαίγοντας. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Είναι άδικο να έλεγε κανείς πως δεν περίμενε πως η Ελλάδα θα καταφέρει κάτι «μεγάλο» στο EURO 2004. Η πορεία της μέχρι τον τελικό (έπρεπε να) είχε πείσει περί τούτου. Η «βόμβα» που έβαλε στην πρεμιέρα απέναντι στην «καλογυαλισμένη» και οικοδέσποινα Πορτογαλία, η αντίσταση στην ποιότητα των Ισπανών, η «μάχη» με τους Ρώσους, η αληθινή παράσταση οργανωμένου και παθιασμένου ποδοσφαίρου με τους Γάλλους, η κατάθεση ψυχής με την Τσεχία, καθένα απ' τα παιχνίδια αυτά ήταν μια παράσταση ενός Δαυίδ που ταπεινά, αλλά καθόλου υποτακτικά, αναμετράται με τους «μεγάλους» κι ολοένα και περισσότερο πιστεύει σε έναν θρίαμβο.

Είχε τύχη το «πειρατικό»;

Αλίμονο. Παρέδωσε ρεσιτάλ ποιοτικού επιθετικού ποδοσφαίρου; Όχι. Όμως που γράφει πως αυτά απαιτούνται για να μείνεις στην ιστορία; Στο κάτω-κάτω η Ελλάδα έπαιζε ποδόσφαιρο απέναντι στους Πορτογάλους, στους Ισπανούς, τους Ρώσους, τους Γάλλους και τους Τσέχους. Πόσο αφελής (και) κακή ομάδα θα ήταν, αν οι ιθύνοντες αποφάσιζαν πως πρέπει να τους παίξουν «στα ίσα»;

Η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ έκανε την Ευρώπη να τρίβει τα «μάτια» της. Ο Ζαγοράκης στάθηκε απέναντι στον Ζιντάν, ο Κατσουράνης στον Φίγκο, ο Καψής στον Μοριέντες, ο Νικοπολίδης στον Μπάρος, ο Χαριστέας στον Ρικάρντο Καρβάλιο. Και τους νίκησαν. Δίχως «βρωμιές», αλλά με πολλά κόλπα. Τόσα που σε κάνουν να παραδέχεσαι τον μικρό και να του βγάζεις το καπέλο, ακόμα κι αν όταν είσαι αδιάφορος προς το παιχνίδι, αυτό δεν... βλέπεται.

Έχει περάσει καιρός και οι μνήμες είναι ίσως θαμπές. Λόγια σε αυτά τα 14 χρόνια έχουν γραφτεί πολλά, το ίδιο και ύμνοι. Οι φωτογραφίες ίσως λένε πια περισσότερα και περιγράφουν πιο απλά έναν αληθινό θρίαμβο του ποδοσφαίρου, όσο παραδεχόμαστε πως το στοιχείο που το καθιστά «βασιλιά των σπορ» είναι αυτό του απρόβλεπτου. Εκεί που η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη δεν είναι η πιο ακριβή, ούτε αυτή με τον πιο διάσημο προπονητή και το πιο «γεμάτο» και ποιοτικό ρόστερ.

Είναι αυτή με παίκτες που βρέθηκαν στη σωστή θέση, στη σωστή στιγμή, πίστεψαν στην υπέρβαση και τελικά την πραγματοποίησαν...

Οι συνθέσεις:

Ελλάδα (Ότο Ρεχάγκελ): Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Δέλλας, Μπασινάς, Γιαννακόπουλος (76' Βενετίδης), Ζαγοράκης, Φύσσας, Κατσουράνης, Βρύζας (81' Παπαδόπουλος), Καψής

Πορτογαλία (Λουίς Φελίπε Σκολάρι): Ρικάρντο, Αντράντε, Κοστίνια (60' Ρούι Κόστα), Φίγκο, Παουλέτα (74' Νούνο Γκόμες), Μιγκέλ (43' Φερέιρα), Βαλέντε, Καρβάλιο, Ρονάλντο, Μανίς, Ντέκο.