Η εποποιία της Ελλάδας στο Euro 2004, επιστεγάστηκε από την κατάκτηση του τροπαίου, ενός τροπαίου που κανείς ποτέ δεν περίμενε να κερδίσει η Εθνική μας ομάδα. Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν την πορεία της εκείνο το καλοκαίρι πριν από 13 χρόνια, δεν θα μπορέσουν να το ξεχάσουν ποτέ.
Ήταν ένα ποδοσφαιρικό θαύμα, που ξεπέρασε το «Το Θαύμα της Βέρνης» ή και την μεταγενέστερη κατάκτηση της Premier League από την Leicester City. Και να μην ισχύει για τους υπόλοιπους, για τους Έλληνες αυτή είναι η αλήθεια.
Μετά την πρόκριση από την φάση των Ομίλων, ηταν η πρώτη φορά (σε αυτό το Euro), που οι Έλληνες βγήκαν μαζικά στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Η πλατεία Ομονοίας, ο Λευκός Πύργος και πολλά άλλα μέρη, γέμισαν από εκστασιασμένους φιλάθλους, που θέλησαν να γιορτάσουν την μεγάλη επιτυχία. Αυτές οι συγκεντρώσεις ήταν βέβαια πολύ μικρές σε σχέση με αυτό που θα ακολουθούσε...
Στην νίκη επί της Γαλλίας έγινε το ίδιο. Μετά όμως και την νίκη με την Τσεχία στον ημιτελικο με το silver goal, ύστερα από κεφαλιά του Δέλλα, πολλοί άρχισαν να το πιστέυουν. Άνθρωποι κρέμονταν από τα κάγκελα, οι δρόμοι έκλεισαν, οι τσολιάδες στην Βουλή με το ζόρι κραντιόντουσαν. Είχε προηγηθεί κάτι το ασύλληπτο. Η Εθνική Ελλάδας ποδοσφαίρου και όχι του μπάσκετ, είχε μόλις προκριθεί σε τελικο Euro. Δεν γίνονταν αυτά.
Ο κόσμος ήθελε το κύπελλο στην Λισσαβόνα, στις 4 Ιουλίου. Αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας ποδοσφαίρου, στην μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της, η διοργανώτρια Πορτογαλία (ξανά), του Φίγκο, του Ρονάλντο, του Ντέκο, του Ρούι Κόστα και πολλών άλλων μεγάλων παικτών, που διψούσαν για ένα τρόπαιο μέσα στο σπίτι τους.
