Μπορεί μια μεγάλη μεταγραφή να είναι η αρχή του τέλους; Η επιτυχία από την αποτυχία, πολλές φορές, απέχει ελάχιστα. Η μοναξιά του γκολκίπερ. Τι μπορεί να περνάει από το μυαλό του όταν η ομάδα του επιτίθεται και δεν έχει... δουλειά; Πολλά και διάφορα. Από το μυαλό του Ρόμπερτ Ενκε περνούσαν, σχεδόν, μόνο κακές σκέψεις.

Κάπως έτσι, μια τέτοια στιγμή, ίσως σχεδίασε το τέλος του. Η ιστορία που ακολουθεί είναι από τις πιο τραγικές του ποδοσφαίρου...

Το ξεκίνημα

Κλώτσησε για πρώτη φορά μπάλα στην αυλή του σπιτιού του. Εκεί που μεγάλωσε. Εκεί έκανε και τα πρώτα μπλορκαρίσματα. Γράφτηκε το 1995 στις ακαδημίες της τοπικής Καρλ Τσάις Ιένα και το μεγάλο βήμα δεν άργησε να έρθει.

Κάνοντας τις πρώτες του επαγγελματικές εμφανίσεις, η Μπορούσια Γκλάνταμπαχ ενδιαφέρθηκε και τον πήρε στο ρόστερ της. Ο Ενκε άρχισε να χτίζει το όνομά του. Ακολούθησε μια μεταγραφή εκτός συνόρων.

Επόμενος προορισμός του η Μπενφίκα. Συνέχιζε τις καλές εμφανίσεις και τότε, βρισκόμαστε στο 2002, χτύπησε την πόρτα του ένα όνομα κολοσσός του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Αυτομάτως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τον Γερμανό γκολκίπερ.

Στον πάγκο του Καμπ Νου

Πάτησε στο χορτάρι του Καμπ Νου αλλά δεν κατάφερε να καθιερωθεί ποτέ στη Μπαρτσελόνα. Άρχισε να χάνει την αυτοπεποίθηση του. Οι Ισπανοί τον παραχώρησαν δανεικό στους Τούρκους. Ο Ενκε στη Φενερμπαχτσέ έκανε ό,τι και στη Μπάρτσα. Μόλις μία επίσημη συμμετοχή.

Γύρισε και πάλι στην Καταλωνία για να ξαναφύγει δανεικός. Στην Τενερίφη. Η κατάθλιψη άρχισε να του επιτίθεται. Απέκρουε τα πρώτα συμπτώματα αλλά δεχόταν μεγάλη πίεση. Ο Ενκε μάζεψε τα πράγματά του και επέστρεψε στην πατρίδα του, στο Ανόβερο.

Στιγμές ανάκαμψης και το μεγάλο σοκ

Ο Γερμανός τερματοφύλακας άρχιζε να ανακάμπτει. Αγωνιστικά τα πήγαινε καλά. Κέρδισε ξανά τη φανέλα του βασικού αλλά ψυχολογικά δεχόταν ήττες. Κρίσεις πανικού, μικρές ή μεγάλες, αντιμετώπιζε και παλιότερα. Τώρα υπήρχε πλέον ακόμη πιο έντονη η κατάθλιψη.

Η μεγαλύτερη ήττα του Ενκε, όχι στην καριέρα του αλλά στη ζωή του, ήρθε το 2006. Η μόλις δύο ετών κόρη του, η λατρεμένη του Λάρα, «έφυγε» λόγω ενός καρδιακού προβλήματος. Η ζωή του έστησε μια πολύ άσχημη -μη αναστρέψιμη- φάρσα...

Ο Ενκε δεν το ξεπέρασε ποτέ, αν και το πάλεψε πολύ μαζί με τη γυναίκα του. Μάλιστα, το ζευγάρι υιοθέτησε το 2009 ένα παιδάκι δείχνοντας πως κοιτάζει μπροστά. Χωρίς όμως να μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν.

Το γήπεδο και η ζωή

Ο Εκνε δούλευε σκληρά στο γήπεδο αλλά όταν δεν ήταν στον αγωνιστικό χώρο, περνούσε το χρόνο του στους γιατρούς και στα φαρμακεία. Εδινε μάχη να μείνει όρθιος. Και όμως, την ίδια περίοδο πραγματοποιούσε πολύ καλές εμφανίσεις με το Ανόβερο και Γιοακίμ Λεβ τον υπολόγιζε για το Μουντιάλ της Αφρικής.

Τα σχέδια του ομοσπονδιακού προπονητή της εθνικής Γερμανίας ήταν διαφορετικά από αυτά του Ενκε. Το Νοέμβριο του 2009, στις 10 του μήνα, ο Ρόμπερτ Ενκε έπεσε στις γραμμές του τρένου και η αμαξοστοιχία που τον παρέσυρε του αφαίρεσε τη ζωή.

Αφησε ένα σημείωμα ζητώντας συγγνώμη από τους ανθρώπους που είχαν μπει στη ζωή του. Ο Ενκε δεν υπήρχε πλέον στον κόσμο μας...

Πολλοί οπαδοί του Ανόβερου για να πάνε στην έδρα της ομάδας τους, περνούν από την οδό «Ρόμπερτ Ενκε». Ο δρόμος θυμίζει πως κάποτε αυτός ο Γερμανός γκολκίπερ ήταν εκεί...

Όσο μοναχική είναι η θέση του τερματοφύλακα, τόσο μοναχική ήταν και η ζωή του Ενκε. Αγωνίστηκε, πάλεψε, ίδρωσε. Εκανε καλές επεμβάσεις. Πέτυχε αρκετά. Δέχτηκε όμως το πιο σημαντικό γκολ. Έκανε λάθος ή τελικά έπρεπε να μπει αυτό το αυτογκόλ;

Ετσι αποφάσισε να σφυρίξει τη λήξη. Για να συναντήσει ξανά την κόρη του...

Πηγή: