Τι χαμόγελο!! Πρωτοφανές!!
Το αρχέγονο κάλεσμα της φυλής μας. «Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται».
Αυτό και εάν είναι θαύμα. Μας θυμίζει το χαμόγελο του Γέροντα Ιωσήφ του Βατοπεδινού. Και στις δύο περιπτώσεις είναι καθαρά επέμβαση του Θεού, σημείο ευαρέστησης της ζωής του μοναχού και σημείο ευαρέστησης της θυσίας του Κωνσταντίνου.
Το χαμόγελο αυτό σηματοδοτεί την αφύπνιση των Ελλήνων. Ένας άνθρωπος, μία θυσία, ένα χαμόγελο, αλλάζει το ρουν των υπνωτισμένων ραγιάδων.
Όλοι αναζητούσαν τον πρώτο. Αυτόν που θα βγεί μπροστά, τον ήρωα, το παλικάρι. Ιδού λοιπόν τι κερδίζουν τα παλικάρια! Όχι απλά τον παράδεισο, αλλά και την αγκαλιά του Θεού, το σφραγίζει το χαμόγελό του. Και να ήταν μόνο αυτό!
Ως οσμή ευωδίας το αίμα του Εθνομάρτυρα στο θρόνο του Θεού, που έγραψε ιστορία και θα υμνείται στις γενεές των Ελλήνων έως συντελείας των αιώνων.
Ο Κωνσταντίνος γίνεται ίνδαλμα, οδοδείκτης και καμάρι των νέων Ελλήνων, των παιδιών μας που τα αφήσαμε χωρίς ιδανικά, αξίες και πρότυπα.
Τώρα είμαστε σίγουροι πως θα ακολουθήσουν και άλλοι.
Η θυσία του παίρνει μεγαλύτερη αξία και διαστάσεις, αν αναλογιστεί κανείς την σημερινή ναρκοκατευθυνόμενη ζωή μας, που δυσκολεύεται να βγάλει ήρωες.
Ένας ήρωας, ένας λαός. Δεν θέλησε να σκοτώσει, αλλά να σκοτωθεί για την μεγάλη του αγάπη. Για Εσένα σκλαβωμένε Έλληνα, γιατί εσύ ήσουν η πατρίδα του, προπάντων εσύ. Έχεις χρέος να τον τιμήσεις, όχι με το να παρευρεθείς μόνο στην κηδεία του, αλλά με το να τον ακολουθήσεις στην πράξη, στον δρόμο που σου χάραξε, όπως και πολλοί πριν από αυτόν, που σου φαντάζουν πολύ μακρινοί.
Ήταν σίγουρος για την απόφασή του, γιατί είχε καρδιά Έλληνα.
Αναζητούνται ήρωες σαν Κ. Καστίφα.
Αιωνία η μνήμη του χαμογελαστού Εθνομάρτυρα Κωνσταντίνου.
«Το ποίημα του Σικελιανού για τον δικό μας ήρωα Κατσιφα»
Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογκήστε τύμπανα πολέμου… Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;
Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ’ αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ’ τον στα χέρια
γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη
ΜΩΥΣΗΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΚ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
