Το ημερολόγιο έδειχνε 28 Ιανουαρίου 2012, όταν η εθνική πόλο γυναικών γνώριζε την ήττα με 13-10 από την Ιταλία, στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του Αϊντχόφεν.
Ήταν ο τρίτος διαδοχικός τελικός της ελληνικής ομάδας σε μεγάλη διοργάνωση, μετά το Ευρωπαϊκό του 2010 και το θρίαμβο στο Παγκόσμιο της Σανγκάης το 2011, και υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να συνεχιστεί το σερί.
Κανείς δεν θα μπορούσε τότε να προβλέψει ότι για 6,5 χρόνια, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν θα κατάφερνε, όχι να φτάσει σε τελικό, αλλά ούτε καν να μπει στην τετράδα σε Ευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ότι θα αποκλειόταν από δύο συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πάντως μία ημέρα πριν συμπληρωθούν 6,5 χρόνια από τον τελικό του Αϊντχόφεν, η εθνική μας είναι και πάλι έτοιμη να διεκδικήσει έναν τίτλο.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο αποψινός (23:15, ΕΡΤ3) τελικός του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Βαρκελώνης απέναντι στην Ολλανδία σηματοδοτεί την πολυαναμενόμενη επιστροφή της «γαλανόλευκης» στην ελίτ.
Τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση ξόρκισαν τους... δαίμονές τους στον δραματικό προημιτελικό με τη Ρωσία και στον προχθεσινό ημιτελικό ξεδίπλωσαν όλο το ταλέντο τους, κάνοντας την πανίσχυρη Ισπανία να μοιάζει μία «ταχύτητα» πιο κάτω.
Η ολοκληρωτική εμφάνιση της ελληνικής ομάδας απέναντι στην «οικοδέσποινα» και η πανάξια πρόκρισή της στον τελικό ανεβάζουν στα ύψη τον πήχη των προσδοκιών ενόψει τελικού, έστω κι αν η εθνική είχε ηττηθεί (8-7) από τις «οράνιε» στη φάση των ομίλων.
Αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία ίσως δεν είναι δικαιολογημένη, αν συνυπολογίσει κανείς ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι εξαιρετικά νεανικό.
Πιο συγκεκριμένα επτά από τις 13 παίκτριες του είναι γεννημένες από το 1997 και μετά (μέχρι πέρυσι αγωνίζονταν στην ομάδα των νέων γυναικών και ήταν φιναλίστ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βόλου) και μόνο τέσσερις πολίστριες έχουν εμπειρία τελικού σε επίπεδο γυναικών.
Ο λόγος για τις Αλεξάνδρα Ασημάκη, Χριστίνα Τσουκαλά και Άλκηστη Αβραμίδου, που ήταν παρούσες στους τρεις διαδοχικούς τελικούς την περίοδο 2010-2012, ενώ στο Αϊντχόφεν είχε αγωνιστεί και η -18χρονη τότε- Χρυσή Διαμαντοπούλου.
Η εθνική δεν είναι κατώτερη από την Ολλανδία, την οποία είχε νικήσει το Μάρτιο, στον ημιτελικό του Europa Cup, ενώ το ματς της Α΄ φάσης στη Βαρκελόνη κρίθηκε στις λεπτομέρειες υπέρ των «οράνιε». Το «κλειδί» πιθανότατα είναι το άγχος, αφού στον ημιτελικό που οι Ελληνίδες διεθνείς αγωνίστηκαν ελεύθερα, έκαναν συγκλονιστική εμφάνιση.
Η ψυχολογική προσέγγιση είναι καθοριστική, όχι μόνο για τη «γαλανόλευκη» αλλά και για την Ολλανδία, η οποία δίνει το «παρών» για τρίτη σερί φορά σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, έχοντας όμως χάσει τους δύο προηγούμενους (το 2014 από την Ισπανία και το 2016 από την Ουγγαρία), ενώ ενδιάμεσα είχε ηττηθεί και στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Καζάν από τις ΗΠΑ.
Η ομάδα του Αρνο Χάβενγκα, βοηθός του οποίου είναι ο Έλληνας Ευάγγελος Δουδέσης, έχει το δικό της «βάρος» να σηκώσει, καθώς διεκδικεί να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 25 ολόκληρα χρόνια.
