Ὁ Χριστιανός γνωρίζει ὅτι βρίσκεται “σέ πόλεμο” πρός τόν κοινό ἐχθρό ὅλων, τό θάνατο. Στήν οὐσία ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἄλλον ἐχθρό. Παλεύομε γιά τήν ἀνάσταση, τήν προσωπική καί κάθε ἄλλου συνανθρώπου. Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση εἶναι ἕνα μυστήριο. Μόνο κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς ἐρχόμαστε μερικές φορές σέ κατάσταση πού φανερώνονται σ’ ἐμᾶς, ἐν μέρει, τά μυστήρια τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. ….Ἀναστήθηκα καί μέσα μου, μαζί μου ἀναστήθηκε ὅλος ὁ κόσμος». 

(Ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ)

Ακολουθεί ολόκληρο το μήνυμα:

Ἀδελφοί ἀγαπημένοι, ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά, φωτόλουστα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

Τό αἰώνιο καί διαχρονικό μήνυμα τῆς ἐλπίδας, τῆς ζωῆς καί τῆς χαρᾶς «ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὦδε» (Μάρκ. 16,6), σαλπίζεται καί πάλι ἀπό τόν Ἄγγελο, κηρύσσεται ἀπό τίς Μυροφόρες, εὐαγγελίζεται ἀπό τούς Μαθητές, καθώς ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλα τά γεγονότα τοῦ κτιστοῦ κόσμου. Ἀποτελεῖ τόν θρίαμβο τῆς ζωῆς κατά τοῦ θανάτου· τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ ἄδη· τῆς ἀλήθειας κατά τοῦ ψεύδους· τῆς χαρᾶς κατά τῆς λύπης· τοῦ φωτός κατά τοῦ σκότους. Αἰώνια, καθολική καί οἰκουμενική, ἡ εὐφροσύνη καί ἡ χαρά γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Οὐρανός καί γῆ συν-εὐφραίνονται καί συν-ἀγάλλονται. «Οὐρανοί μέν ἐπαξίως εὐφραινέσθωσαν, γῆ δέ ἀγαλλιάσθω· ἑορταζέτω δέ κόσμος, ὀρατός τε ἅπας καί ἀόρατος. Χριστός γάρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος» (Κανόνας Πάσχα). Τό κενό μνημεῖο, θεμέλιο τῆς πίστεώς μας, «ἡ ζωή ἐκ τάφου ἀνέτειλε». Ἀναζωογονεῖται ἡ ἐλπίδα, ἀνατέλλει ἡ Ἄνοιξη, φωτίζονται οἱ καρδιές, νικᾶ ἡ ἀγάπη, διαλύεται ὁ φόβος καί ἡ κατήφεια, ἀνοίγεται καί πάλι ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου.

Ἀνάσταση: Ἡ ἄνοιξη τῆς ζωῆς μας, καθώς «Χριστός Ἀνέστη» σημαίνει: «ὁ ἄνθρωπος ἀνέστη», ὅπως σημειώνει καί ὁ Ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ἀγαπημένοι:

Σέ ἕναν κόσμο πού βυθίζεται στήν αὐτοεξάντλησή του καί μοιάζει νά ὁδηγεῖται στό πραγματικό τέλος τῆς ἱστορίας του, σέ ἕναν κόσμο κατακερματισμένο καί πληγωμένο ἀπό τίς θηριώδεις ἐπιλογές ἡγητόρων του, σέ ἕναν κόσμο πού ἡ ὀσμή τοῦ θανάτου κυριαρχεῖ τῆς ζωῆς, καθώς, ἀδελφός σκοτώνει ἀδελφό, ὅπως ὁ Κάϊν τόν Ἄβελ, σέ ἕναν κόσμο ὅπου οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς μοιράζουν καί πάλι τήν ἀνθρωπότητα, χτίζοντας τούς θρόνους τους πάνω στό αἷμα χιλιάδων ἀθώων: παιδιῶν, γυναικῶν καί ἀνδρῶν, ἀφήνοντας πίσω τους ἑκατόμβες νεκρῶν, χιλιάδες πρόσφυγες, θάνατο καί ἀποκαΐδια, σέ ἕναν κόσμο πού ἔχει μάθει νά σταυρώνει καί ὄχι νά σταυρώνεται, σέ αὐτόν τόν κόσμο, ἀλήθεια, πόσο καί πῶς μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τήν χαρά τῆς Ἀνάστασης;

Ναί, ἀδελφοί!

Εἶναι ἀλήθεια! Στούς καιρούς μας δέν δοκιμάζονται μόνο οἱ ἀντοχές μας, δοκιμάζεται καί ἡ πίστη μας. Κλονίζεται, ταλανίζεται. Κυριαρχεῖ, σέ πολλούς ἀπό ἐμᾶς, ἡ ἀπογοήτευση καί ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπορία καί ἡ ἀβεβαιότητα, ἡ σύγχυση, ὁ φόβος καί ἡ ταραχή. Στήν ἐναγώνια ἀναζήτηση μοιάζει νά μήν βρίσκουμε νόημα καί ἐλπίδα ζωῆς.

Σκέφτομαι ὅμως: Δέν δοκιμάστηκαν, δέν κλονίστηκαν, δέν φοβήθηκαν καί δέν ἀπογοητεύτηκαν καί οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ ὅταν Τόν ἀντίκρισαν κρεμασμένο στόν Σταυρό; Ὅταν, φοβισμένοι καί τρομοκρατημένοι, παρακολούθησαν ὅτι ἀκολούθησε; Τόν θάνατο καί τήν ταφή Του; Ναί! Φοβήθηκαν, τρομοκρατήθηκαν καί κλονίστηκαν, δοκιμάστηκε ἡ πίστη τους. Ἀλλά ὅλα αὐτά δέν τούς ἐμπόδισαν νά γίνουν μάρτυρες καί κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως. Νά ἀκούσουν τήν φωνή τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ: «Θαρσεῖτε ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰω. 16,33). Ἔχετε θάρρος, δύναμη καί πίστη σέ Ἐμένα, καθώς Ἐγώ πού νίκησα τόν θάνατο, Ἐγώ εἶμαι Ἐκεῖνος πού νικῶ καί τόν κόσμο. Μήν ἀπελπίζεστε καί μήν ἀπογοητεύεστε. Νά χαίρεστε: «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς Ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα», (Αἶνοι, Τρίτης Διακαινισίμου), ἀφοῦ: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τέ καί γῆ, καί τά καταχθόνια», πανηγυρίζουν τοῦ Κυρίου τήν Ἔγερση.

Θαρσεῖτε, λοιπόν, εὐλογημένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας μας. Θάρρος, δύναμη καί πίστη ἀντλεῖστε, νά ἀντλήσουμε ὅλοι μας, ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ἡ ἐπικράτηση τοῦ κακοῦ, ὅσο καί ἄν μᾶς τρομάζει, εἶναι πρόσκαιρη· τό φῶς πάντα νικᾶ τό σκοτάδι. Τά σύννεφα, ὅσο καί ἄν κρύψουν τόν ἥλιο, δέν μποροῦν νά τόν ἀφανίσουν, νά τόν ἐξαλείψουν.                                                                                                               

Ρώτησα, πρόσφατα, συνομιλητή μου: «Πιστεύεις στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ»; Μοῦ ἀπάντησε: «Ὅσο ὑπάρχει Ἀνάσταση δέν φοβᾶμαι τίποτα»!! Ἐμεῖς; Τί ἀπαντᾶμε ἐμεῖς, ἀδελφοί, σ’ αὐτή τήν ἐρώτηση; Ὁ Χριστός ὄντως Ἀνέστη! Ἐμεῖς; Θά ἀναστηθοῦμε;

Καλή Ἀνάσταση, ἀγαπημένα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τήν σκέψη καί τήν προσευχή μας στραμμένη στούς ἐν πολέμῳ εὐρισκομένους ἀδελφούς τῆς Οὐκρανικῆς γῆς, ὡς καί σέ κάθε κατατρεγμένο, πονεμένο καί ἀδικημένο ἀδελφό, ὅπου γῆς· νά ἀναστηθοῦν οἱ ζωές τους καί νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό κάθε τυρανική δυναστεία.

Μετ’ εὐχῶν καί πολλῆς τῆς ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι ἀγάπης,

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ